Το στερνό παραμύθι

O Λάμπρος Πορφύρας παρουσιάζει με παραμυθικό τρόπο το τέλος του πιο συμπαθητικού και πιο γλυκού προσώπου της οικογένειας, της γιαγιάς.

Έτσι, η τόσο συνδυασμένη με τα παραμύθια και τα εγγονάκια γιαγιά συναντά τον Αρχάγγελο και τον ακολουθεί στους ουρανούς μέσα σε ένα πραγματικό παραμύθι-ποίημα, που αυτήν τη φορά δεν το διηγείται η ίδια, αλλά το εγγονάκι της.

«Δεκέμβρη μου, με πάγωσες και πώς να ξεπαγιάσω» – Καλό μας μήνα!

.

Λάμπρος Πορφύρας

Χειμωνιάτικα Δέντρα

Τὰ σκοτεινὰ φυλλώματα τὰ πεῦκα ἀργοσαλεύουν,

σὰ ρασοφόροι στὸ βουνὸ ποὺ μάχονται ν᾿ ἀνέβουν,

κι ὁ θλιβερός τους ὁ ψαλμὸς στ᾿ ἄδεια βογγάει λαγκάδια

σὰ μουσικὸς ἀντίλαλος ἀπὸ βαθιὰ πηγάδια.

.

Μαζί τους κάτι ὁλόγυμνα κλαριὰ δὲν ἀποσταίνουν

τρελλὰ μιὰ χειμωνιάτικη καμπάνα νὰ σημαίνουν,

ὅπου τὰ γέρνει ὁ ἄνεμος γέρνουν, σημαίνουν, δίχως

ἀπ᾿ τὸ βουβό τους σήμαντρο ποτὲ νὰ βγαίνει ὁ ἦχος.

Ο έχων τη Θεία Σοφία τα βλέπει όλα με αγάπη.

Ο Γέρων Πορφύριος

Αυτά όλα που αφορούν τη φύση πολύ μας βοηθάνε στην πνευματική μας ζωή, όταν είναι με την χάρι του Θεού.

Εγώ όταν νιώθω την αρμονία της φύσεως, όλο κλαίω.

Γιατί να βαρεθούμε τη ζωή;

Να τη ζήσωμε με το Πνεύμα του Θεού, το Πνεύμα της αληθείας.

Ο έχων το Πνεύμα του Θεού, ο έχων τη Θεία Σοφία τα βλέπει όλα με αγάπη Θεού κι όλα τα προσέχει.

Η Σοφία του Θεού τον κάνει όλα να τα κατέχει και με όλα να χαίρεται.

Στο πρώτον άγγιγμά του ανοίγει η πόρτα…

Λάμπρος Πορφύρας

Είναι στα ρημοκκλήσια που γκρεμίζονται
θλιμμένες Παναγίες, χλωμές εικόνες,
και μοναχά αγαπάνε τα αγριολούλουδα –
κρινάκια, κυκλαμιές, σπάρτα, ανεμώνες.

Σα θυμιατήρια αγροτικά κ’ εφήμερα,
σκόρπια ή δεμένα σ’ άτεχνο στεφάνι,
την άνθινή τους την ψυχή σκορπίζουνε
ψυχομαχώντας σ’ άυλο λιβάνι…