Δεκαπενταύγουστος 1974

τοῦ κ. Κώστα Γεωργιάδη, Α΄ Λειτουργοῦ Ἐκπαίδευσης

Δεκαπενταύγουστος. Ὁλονυκτία φέτος κάτω ἀπ’ τόν ξάστερο οὐρανό.

Μεγάλο πού φαίνεται τό φεγγάρι, πλατιά στρογγυλεμένα τ’ ἀστέρια χωρίς τά ματογυάλια τῆς μυωπίας καί μέ σκυφτό τό κεφάλι πόσα νά δεῖς στόν οὐρανό;

Βουβοί καί οἱ σύντροφοι σέ κάποια ἀπόσταση ὁ ἕνας ἀπό τόν ἄλλο. Ἕνα ρρρ – ρρρ, πολύ ἐκκωφαντικό, ἀκούγεται συνεχῶς.

Οἱ μηχανές τῶν τουρκικῶν ἁρμάτων εἶναι σέ ἐνέργεια, ἕτοιμες νά ὁδηγήσουν τίς ἑρπύστριες πάνω ἀπ’ τά δεμένα κορμιά μας.

Κάνεις νά τινάξεις κάπως τό σῶμα, νά ξεμουδιάσει λιγάκι ἡ πλάτη, ἀλλά τό μέταλλο πού σέ κεντᾶ σοῦ ὑπενθυμίζει τή θέση σου.