Να αγαπάς τους πειρασμούς

Οσίου Γέροντος Πορφυρίου

-Μόνο ένα να προσέξεις, με συμβούλεψε ο Παππούλης.  Να ξεκαθαρίζεις τις σκέψεις σου, που από την πολλή σου ευαισθησία πιέζεσαι και θλίβεσαι. Να τις διώχνεις, να μην παραμένουν.

Να αγαπάς τους πειρασμούς που έρχονται και δε θα ταράζεσαι, ούτε θα θλίβεσαι. Να αγαπάς πολύ όλους τους αδελφούς το ίδιο. Να αγαπάς πολύ το Γέροντα. Ένας Γέροντας, ένας Χριστός.

Μνήσθητι, Κύριε.

Κύριε,
τους αδελφούς μας που ασθενούν,
όσους η ασθένεια θα κλείσει την επίγεια ζωή τους,
όσους βρίσκονται σε προθανάτια αγωνία
και άγχος ψυχορραγητού,
όσους φεύγουν απ’ αυτόν τον κόσμο,
ΔΕΞΟΥ τους στην αγκαλιά Σου!
Ας κλείσει η ζωή τους με την γαλήνη
της επιστροφής σε Σένα, Κύριε.

Είναι Ζωντανός ο Θεός !

Νώντας Σκοπετέας

Τα θαύματα και τα θαυμάσια στην ζωή των πρώτων Χριστιανών ή στων γνησίων φίλων του Χριστού μας αποτελούσαν και αποτελούν ( δεν είναι αμάρτυρη Χριστού η εποχή μας)  μια πολύ «φυσιολογική» προσδόκιμη και σχεδόν αναμενόμενη κατάσταση !

Ένα … «φυσιολογικό υπέρλογο»,  αν μπορεί να σταθεί μια τέτοια περιγραφή ! Και αυτό,  γιατί τα πνευματικά μάτια , τα πνευματικά αισθητήρια σε αυτούς τους ανθρώπους είναι πλήρως ενεργοποιημένα.

Μόνο ὁ Χριστός!

Ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς

Δέν θέλω οὔτε τή ζωή οὔτε τό θάνατο χωρίς Ἐσένα. Κύριε πανθαύμαστε! Δέν θέλω οὔτε τήν ἀλήθεια, οὔτε τήν αἰωνιότητα! Ὄχι, ὄχι! Ἐσύ, μόνο Ἐσύ σέ ὅλα, γιά ὅλα καί πάνω ἀπ’ ὅλα!

Ἐάν δέν θά εἶναι ἔτσι, καλύτερα νά μέ καταστρέψετε ὁλοκληρωτικά, νά μέ γκρεμίσετε ἀπό τό ὄν στό μή ὄν, ὅπως κάποτε ἀπό τό μή ὄν μέ εἰσαγάγατε στό ὄν.

Ο Χριστός και τα πουλιά

Λαϊκός θρύλος

Κάποτε, λένε, έσκυψε ο Χριστός στα νερά μιας λίμνης και του έπεσε ο σταυρός και χάθηκε. Τότε μαζεύτηκαν γύρω του τα πουλάκια και θέλησαν να βοηθήσουν.

Πρώτα πάει το περιστέρι, σκύβει στη λίμνη και βρέχει μόνο τα νύχια του. Ο Χριστός για να το θυμάται του βάζει κόκκινο χρώμα στα ποδαράκια του.

Κύριε, γιατί σωπαίνεις; Γιατί δέν ἀπαντᾶς στήν κραυγή τῶν ἀνθρώπων;

Κύριε,

ἀπόψε Σοῦ ζητῶ νά δώσης μιά ἀπάντησι σέ ὅλους ἐμᾶς πού ἀδιάκοπα, καθημερινά ρωτᾶμε: Γιατί;

Γιατί ἡ δοκιμασία; γιατί ἡ ἀναπάντεχη ἀρρώστια; γιατί ὁ αἰφνίδιος θάνατος; γιατί τόσος πόνος;

Κάθε ἄνθρωπος κι ἕνα τεράστιο, πονεμένο, δακρύβρεχτο, ἀναπάντητο γιατί. Γιατί; Μιά κραυγή ἀπό μυριάδες στόματα. Μιά κραυγή μέ αἰώνιο πομπό τήν γῆ κι ἀκούραστο δέκτη τόν οὐρανό.

Τον χριστιανό τον δοκιμάζει και τον φανερώνει ο πειρασμός με την υπομονή που θα δείξει!

Άγιος Βασίλειος ο Μέγας

Πολλές φορές συμβαίνουν ατυχίες και θλίψεις στη ζωή του ανθρώπου, ώστε και μ’ αυτές να απο­δειχθεί ποιοί, πλούσιοι ή φτωχοί, είναι στερεωμένοι στην πίστη και δυνατοί.

Γιατί και οι δυο αυτές κατηγορίες των ανθρώπων δοκιμάζονται στην υπο­μονή. Στον καιρό μάλιστα των πειρασμών και των θλίψεων, μπορεί να γίνει φανερό κατά πόσο, ο πλούσιος συμπάσχει με τους άλλους. Κατά πόσο δηλαδή ελεεί και αγαπά τους αδελφούς.

«Ο Άγιος Πορφύριος και η ροδιά……» (σκέψεις για την εν Χριστώ ζωή….)

π. Λίβυος

Η εν Χριστώ ζωή δεν είναι μια φαντασία, μια ωραία ιδέα ή ιδεολογία. Είναι ζωή. Αυτό πρέπει να το αντιληφθούμε, να το βάλουμε βαθιά μέσα μας, να εισέλθει στο μεδούλι της ύπαρξης μας.

Ο Χριστός είναι ζωή και τον συναντάμε όταν δεν φοβόμαστε να ζήσουμε. Είναι τόσο εύκολο να χανόμαστε στην φαντασία επειδή δεν αντέχουμε την πραγματικότητα μας.

Μεσονύχτιος δέησις

π. Κ.Ν. Καλλιανός

Kρύβεις στά δάχτυλα πού σταυροκοπιοῦνται τόν ὕπνο κι ἀφήνεσαι στίς λέξεις πού μᾶς προίκισαν οἱ Πατέρες μας ὡς ξόρκια γιά τό νυσταγμό τοῦ σώματος καί τῆς ψυχῆς, κι ὕστερα ψάχνεις νά φυτέψεις στή καρδιά ἔναν κῆπο: μέ τά βοτάνια τῆς ἠρεμίας, καί τῆς σιωπῆς τήν ἰσκιωμένη τή Μορφή, ἔτσι, γιά νά ξαποστάσεις ἀπό τήν ὁλοήμερη τήν ἀμάχη.

Χριστουγεννιάτικες σκέψεις

Μαρία Μουρζᾶ

Ναί, ὁ Χριστός γεννήθηκε! «Ἐτέχθη ὑμῖν σήμερον Σωτήρ…». Ὅμως σήμερα, 2020 χρόνια μετά, περιμένουνε ξανά Χριστούγεννα καί ξανά οἱ Ἄγγελοι κλαῖνε, ἀφοῦ ἐπέστη καιρός ὁ τῆς Γεννήσεως καί ἡ καρδιά μας εἶναι ἀλλοῦ. Δέν ἔχουμε χρόνο γιά τή Γιορτή…

Χριστούγεννα ξανά καί οἱ Ἄγγελοι κλαῖνε, ἀφοῦ χιλιάδες ἄνθρωποι σάν κι ἐμᾶς, περιμένουν τή λύτρωση ἀπό ἄλλο Θεό…