Γλυκό κυδώνι απλωμένο σε μία φέτα ψωμί…το γλυκό που έκρυβε η μάνα να μην το βρούμε..

Χρόνια δύσκολα τα περασμένα. Που η μερέντα και τα συναφή. Τα γλυκίσματα ήταν ψωμί με λάδι και ζάχαρι… και στην καλλίτερη περίπτωση γλυκό κυδώνι απλωμένο σε μία φέτα ψωμί.

Βέβαια το σιρόπι “έτρεχε” και λέρωνε τα μπλουζάκια και τα πουκαμισάκια μας αλλά σιγά μην μας ένοιαζε… Το πλυντήριο (η σκάφη) της μητέρας δούλευε ασταμάτητα.

Γλυκό του κουταλιού, κυδώνι!

Συνοδεύστε τον καφέ σας με ένα σπιτικό γλυκό!

Υλικά

1 κιλό κυδώνια καθαρισμένα και κομμένα σε λεπτά μπαστουνάκι
1 κιλό ζάχαρη
2 φλυτζάνια νερό
αμπερόριζα (σε τούλι)
μισή κούπα λεμόνι
ασπρισμένα αμύγδαλα (προαιρετικά)

Όταν τα χρώματα πυροδοτούν τη μνήμη

.

Αφέντη, στο περβόλι σου κι αν βάλεις περβολάρη,

βάλε εμέ τη λυγερή να ‘ρίζω το περβόλι,

να βάνω μέλι στσι μηλιές, ζάχαρη στα κυδώνια,

για να περνούν οι γι-άρχοντες με τσι βασιλοπούλες

να λένε: «Ποιος τα μέλωνε;»

(ριζίτικο)

Κάθε που έμπαινα στο σπίτι του παππού μετρούσα τις αρμαθιές με τα κυδώνια, τα ρόγδια και τα πεπόνια τα χειμωνιάτικα που κρέμονταν στα δοκάρια του πόρτεγου, δεμένα με βούρλο και ψαθόχορτο.

Έμοιαζαν σαν μεγάλα πολύχρωμα μπουκέτα, ταιριασμένα πιτήδεια με το άγιο χέρι της γιαγιάς· «πρέπει ν’ αερίζονται για να κρατήσουν ως τον χειμώνα» μας έλεγε.

Το κελάρι με τα γεμάτα κρασοβάρελα ήταν χτισμένο πλάι στο πόρτεγο, ένας τοίχος τα χώριζε. Στη μια γωνιά τα βαρέλια, στην άλλη τα πιθάρια με τα μαγερέματα· φακές, φάβα, κουκιά, παστοφάσουλα.