You are currently browsing the tag archive for the ‘Κοπανός’ tag.
-Μήλα Μίμη.
Έλα, Μίμη, έλα.
Χρήστος Κωστελίδης (μικρές ιστορίες)
Παίρνοντας απόσταση απ’ το χτες, οι σχολικές μνήμες, καίτοι σκληρές, προερχόμενες από τη δεκαετία του -60 και του -70, δημιουργούν μια συγκινησιακή φόρτιση, μια γλυκιά μελαγχολία.
Τα μάτια δακρύζουν όταν σκέφτεσαι με γλυκύτητα εκείνες τις εποχές.
Δεν είναι οι τιμωρίες, αρκετές φορές σκληρές, όπου ο σεβασμός και ο φόβος ήταν ανάμικτοι.
Ηώ Μάντσιου-Λουτρέλ
Από μικρή χαιρόμουνα να καβαλάω σε άλογα, γαϊδούρια και σε κάρο, τη «σούστα» όπως τη λέγαμε γιατί ήταν δίτροχη.
Τα ξαδέρφια μου, παιδιά της Ελένης και του Σωκράτη Χουρμούζη, δεν έχαναν την ευκαιρία να βάλουν την αδελφή μου κι εμένα πάνω στην καρότσα για μια βολτίτσα.
Μια γωνιά στη γειτονιά,
μια αλάνα για παιδιά.
Γέλια παιχνίδια και χαρές,
παντελονάκια και ποδιές.
Έτσι ήταν κάποτε οι γειτονιές.
Χωματόδρομος, κοντά παντελόνια, ποδόσφαιρο και γυρνώντας στο σπίτι, ματωμένα γόνατα. Όχι δεν φοβόντουσαν οι γονείς για τα παιδιά τους. Δεν παραμόνευαν κίνδυνοι από παντού, να μην ξέρεις από πού θα σου ‘ρθει.
Χρήστος Κωστελίδης (μικρές ιστορίες)
Κάποτε που η μάνα φούρνιζε το ψωμί με τη μαγιά και μοσχοβολούσε το σπίτι.
Κάποτε που είχαμε ένα μόνο τετράδιο, μια ξύλινη κασετίνα, και μια σάκα που με αυτήν τελειώναμε το σχολείο.
Κάποτε που πλάθαμε μπαλίτσες την ψίχα του ψωμιού για σβηστήρα.
Κάποτε που στο σχολειό η μηλιά ήτο μηλέα και ο θρύλος του μαρμαρωμένου βασιλιά παρέμενε ζωντανός.
Το σπιτάκι της Μέλιας 
Πρόσφατα σχόλια