Κοντάκιον τῆς Χριστοῦ γεννήσεως

τοῦ ταπεινοῦ Ῥωμανοῦ ὕμνος

Ματαιότης ἐστί ματαιοτήτων ἅπαντα,
ἀλλ’ ούδείς έν ἡμῖν ταῦτα φρονῶν εὑρίσκεται· οἱ μὲν γὰρ πλανῶνται,
οἱ δὲ καὶ πλανῶσιν· διὸ, Παρθένε, χάρις τῷ τόκῳ σου δι’ οὗ ἐλυτρώθημεν
οὐ μόνον πλάνης, ἀλλὰ καὶ θλίψεως
τῶν χωρῶν πασῶν ὧνπερ διήλθομεν,
ἐθνῶν ἀσήμων, γλωσσῶν ἀγνώστων
περιερχόμενοι τὴν γῆν καὶ ἐξερευνῶντες αὐτὴν
μετὰ λύχνου τοῦ ἄστρου, ἐκζητοῦντες ποῦ ἐτέχθη
παιδίον νέον, ὁ πρὸ αἰώνων Θεός.

Το Κοντάκιο στη λειτουργική ζωή της Εκκλησίας

Κοντάκιο, (κοντάκιον), λέγεται συνήθως η απαρχή (το προοίμιο) Εκκλησιαστικών Ύμνων που εξ αυτού και μόνο ολόκληροι οι ύμνοι αυτοί χαρακτηρίζονται τελικά και ως κοντάκια.

Αποτελεί δε ιδιαίτερο είδος της εκκλησιαστικής ποίησης που ιστορικά φέρεται να καλλιεργήθηκε περί τον 6ο – 7ο αιώνα .

Το όνομά του οφείλεται στο γεγονός ότι η χρήση του απέβλεπε ως «εισαγωγή» του θέματος του ύμνου που ακολουθούσε.