You are currently browsing the tag archive for the ‘Κλειώ-Σταυρούλα Κουράση’ tag.
Κλειώ-Σταυρούλα Κουράση
Πολλές φορές εἴμαστε ἀπρόθυμοι ν’ ἀτενίζουμε μακριά.
Ζῆσε τό σήμερα. Τό τώρα, καλύτερα. Εἶναι τό σύνθημα τῆς ἐποχῆς.
Χρειάζεται μιά χρυσῆ ἰσορροπία ἀνάμεσα στίς ὀνειροπολήσεις γιά μακρινούς ὁρίζοντες καί τό κυνῆγι τῆς στιγμῆς.
Κλειώ–Σταυρούλα Κουράση
Σήμερα θά προσπαθήσω!
Σήμερα θ’ ἀγαπήσω τόν πλησίον!
Σήμερα θά μετανοήσω!
Σήμερα θά συγχωρήσω!
Σήμερα θά εὐφρανθῶ ἐν Κυρίῳ!
Κλειώ-Σταυρούλα Κουράση
Πλήν θανάτου, σχεδόν ὅλα μπορεῖ νά ξαναγίνουν, νά ξαναγεννηθοῦν, νά ξανανθίσουν. Ὁποιαδήποτε κι ἄν εἶναι ἡ ἀπώλεια, ὅσο χαμηλά κι ἄν ἔπεσε κανείς, πάντα ὑπάρχει ἐλπίδα ἀνόρθωσης.
Ἡ ἀπελπισία δέν ταιριάζει στόν πιστό ἄνθρωπο. Ἄλλοι παραιτοῦνται, ἄλλοι ἀποθαρρύνονται, ἄλλοι ἀντιπαλεύουν κάθε εἴδους δοκιμασία.
Κλειώ-Σταυρούλα Κουράση
Χειμῶνα μου, δῶσε μου πίσω τίς ὧρες μέ τή γιαγιά στό τζάκι. Μέ τήν τσέπη τῆς ποδιᾶς της γεμάτη καλούδια, μελωμένα σύκα καί καρύδια.
Νά κρεμόμαστε ἀπό τά χείλη της γιά κεῖνα τά παραμύθια της πού δέν μᾶς τρόμαζαν ποτέ, γιατί ἀκόμα καί οἱ δράκοι της ἔκρυβαν στήν καρδιά τους μιά τόση δά σπίθα καλοσύνης.
Κλειὼ Σταυρούλα Κουράση
Ἕξι ἡ ὥρα πού χαράζει, μέ ξυπνᾶ ἕνα γλυκό-γλυκό κελάηδημα ἔξω ἀπό τό παράθυρό μου. Εἶναι ἕνα κοτσύφι πού ψάλλει τόν ὄρθρο μελωδικά, σάν ὁ καλύτερος χορωδός.
Τί λέει ὁ μικρός μου φίλος; Φαντάζομαι θά ὑμνεῖ τό μεγαλεῖο τῆς Δημιουργίας καί τόν Πλαστουργό.
Ἔξω στόν κῆπο, στά δέντρα ὑπάρχουν τόσα καί τόσα πουλάκια, ἀλλά αὐτό τό κοτσύφι εἶναι δικό μου σᾶς λέω, καί μέ τό ξεροβόρι καί μέ τή ζέστη τοῦ καλοκαιριοῦ, ἐκεῖνο δέν ἔλειψε νά μοῦ πεῖ τήν καλημέρα του, εὐλογημένη ἀρχή τοῦ καθημερινοῦ ἀγώνα.
Κλειώ – Σταυρούλα Κουράση
Διαβάζουμε τή φράση κι αὐτόματα πάει ὁ νοῦς μας στούς στερούμενους ὑλικά ἀγαθά. Ὄχι, πώς κι ἐκεῖνοι δέν εἶναι ἄξιοι βοήθειας καί συμπαράστασης.
Ὑπάρχουν ὅμως, κι ἄλλα ἤδη πικρῆς ἀνυπόφορης στέρησης, κι αὐτούς τούς φτωχούς, θά ἤθελα νά σᾶς παρακαλέσω νά νοιαστοῦμε.
– Ἀσθενεῖς, μόνοι στά δωμάτια τῶν νοσοκομείων. Ἀνοίγει ἡ πόρτα, ἕνα σωρό ἐπισκέψεις γιά τόν διπλανό ἄρρωστο, γι’ αὐτούς κανείς, καί οἱ ὧρες δέν περνᾶνε…
Κλειώ-Σταυρούλα Κουράση
Μιά βροχή, βροχούλα, ξέπλυνε, δρόσισε, ἀναζωογόνησε.
Τό ἴδιο καί ἡ βροχή τῆς μετάνοιας.
Ὅποιο καί ἄν εἶναι τό λάθος μας, ἡ ἀπροσεξία μας, τό σφᾶλμα μας, ἠθελημένα ἤ ἀπό ἀμέλεια, μικρό ἤ μεγάλο, κάποια ἀρνητική πράξη ἤ καί παράλειψη θετικῆς πράξης, ἡ βροχούλα τῆς μετάνοιας, σάν ζωογόνο μῦρο, θά ξεπλύνει τό κακό, καί θά μᾶς παρουσιάσει πάλι μέ καθαρό χιτώνα στόν Πατέρα.
Κλειώ-Σταυρούλα Κουράση
Ὅταν καταρρέουν ὄνειρα, προσπάθειες, κόποι καί προσδοκίες, ἰσχυρό ἀντίδοτο ἔχουμε τήν ἐλπίδα ὅτι δέν χάθηκαν ὅλα, δέν μπορεῖ, θά ξημερώσει καί γιά μᾶς.
Δέ θά μᾶς ἐγκαταλείψει ὁ Πατέρας. Κι ἄν πορευθῶ ἐν μέσῳ σκιᾶς θανάτου οὐ φοβηθήσομαι κακά ὅτι Σύ μετ’ ἐμοῦ εἶ.
Ζώντας σέ ἕνα τόσο ἀσταθῆ κόσμο ὅπου τά πάντα μπορεῖ νά συμβοῦν καί κανείς δέν εἶναι σίγουρος -πιό πολύ ἀπό τίς προηγούμενες ἐποχές-τί θά ξημερώσει ἡ κάθε αὐριανή ἡμέρα, χρειάζεται ἕνα ἰσχυρό ἀντιστήριγμα γιά σθεναρή ἀντίσταση στά ὅποια χτυπήματα.
Το σπιτάκι της Μέλιας 
Πρόσφατα σχόλια