You are currently browsing the tag archive for the ‘κεκοιμημένοι’ tag.
Αγίου Σιλουανού του Αθωνίτου
Μου δόθηκε το ακόλουθο βίωμα: Όταν έχασε η ψυχή μου την ταπείνωση, έγινα ευέξαπτος. Θυμόμουν όμως την ταπείνωση τού Χριστού και την διψούσα.
Άρχισα λοιπόν με το πένθος της μετανοίας και ικέτευα τον Θεό να με συγχωρέση και να με καθαρίση από το πνεύμα της υπεροψίας, χαρίζοντας μου την άγια ειρήνη Του.
– Γέροντα, οι υπόδικοι νεκροί (πλην των Αγίων) μπορούν να προσεύχονται;
– Έρχονται σε συναίσθηση και ζητούν βοήθεια, αλλά δεν μπορούν να βοηθήσουν τον εαυτό τους. Όσοι βρίσκονται στον Άδη μόνο ένα πράγμα θα ήθελαν από τον Χριστό: να ζήσουν πέντε λεπτά για να μετανοήσουν.
Οι γυναίκες τιμούν τους νεκρούς στολίζοντας ένα πανέρι με τρία γλυκά κουλούρια κι ένα ανθότυρο η τυρί στη μέση, με καρυδόφυλλα… και τριαντάφυλλα και τα πηγαίνουν στην εκκλησία προσφορά για αυτούς που έχουν φύγει.
Ο πατήρ Ανδρέας Κεφαλογιάννης γράφει στην προσωπική του σελίδα στο Facebook:
H παράδοση μας θέλει τις ψυχές των κεκοιμημένων να παίρνουν μία κάποια αναψυχή, από το Πάσχα έως και την μέρα της Πεντηκοστής, ένεκα της Ανάστασης του Κυρίου.
Οι άνθρωποι τον παλιό καιρό πίστευαν πώς όλες αυτές τις μέρες θα συναντούσαν νεκρούς να περιφέρονται στον «απάνω κόσμο».
«Μὲ ἔβγαλες ἀπὸ τὸν ἅδη!»
Πρὶν μερικὲς δεκαετίες, σ’ ἕνα χωριουδάκι τῆς Ἠλείας, ζοῦσε μία χαριτωμένη ἀπ’ τὸν Θεὸ ψυχή, ἡ κυρα-Κατερίνα.
Δὲν ἤξερε καθόλου γράμματα. Ὅμως ἦταν ἕνας πολὺ φωτισμένος ἄνθρωπος, μὲ ἀκλόνητη ζωντανὴ πίστι, σὰν κι ἐκείνη ποὺ εἶχαν οἱ πρῶτοι Χριστιανοὶ ποὺ ἔπεφταν καὶ στὴν φωτιὰ γιὰ τὸν Χριστό, προκειμένου νὰ μὴν Τὸν ἀρνηθοῦν.
π. Λίβυος
Πόσο αγαπάει ο Χριστός τον άνθρωπο. Δεν τον αφήνει ποτέ μόνο, ιδιαιτέρως μετα θάνατον. Όταν πάντες τον έχουν εγκαταλείψει, εκείνος μένει κοντά του, μαζί του, παρέα και συντροφιά του.
Δεν τον έπλασε τον άνθρωπο ο Θεός για να χαθεί. Δεν μας έπλασε τυχαία, ούτε μας αφήνει μόνους, κι ας φαίνεται έτσι πολλές φορές.
Συνέβη το Πάσχα του 1935, στο αγιορείτικο μοναστήρι του Αγίου Παύλου. Μετά τον εσπερινό της Αγάπης συνηθίζεται να συνάζονται όλοι οι πατέρες στο αρχονταρίκι και να ανταλλάσσουν ευχές με τον ηγούμενο και μεταξύ τους.
Ο νεόκουρος μοναχός π. Θωμάς μη γνωρίζοντας την τάξη, πήγε με τους γεροντότερους μοναχούς μπροστά μπροστά. Ο ηγούμενος τον είδε και τον παρατήρησε. Ο π.Θωμάς είπε το «ευλόγησον».
Άγιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος
Σήμερα η Εκκλησία μας στρέφει το βλέμμα πέρα απ’ τα σύνορα της παρούσας ζωής, στους πατέρες και αδελφούς μας που έχουν αναχωρήσει από αυτή τη ζωή.
Και, καθώς μας υπενθυμίζει τους προαπελθόντας, ελπίζει να μας προετοιμάσει να περάσουμε τις υπόλοιπες μέρες της περιόδου αυτής, αλλά και τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή που πλησιάζει, όπως πρέπει.
Ἡ προσευχὴ γιὰ τοὺς κεκοιμημένους
῏Ηταν στὸ ῞Αγιον Ὄρος, στὴν Μονὴ τοῦ ῾Αγίου Παύλου, ἕνα Γεροντάκι ὀνόματι Κωνστάντιος ἀπὸ τὴν Κεφαλλονιά.
Ἐπίσης, ἦταν κι ἕνα ἄλλο Γεροντάκι, Κεφαλλονίτης κι αὐτός, ἀπὸ τὸ Πυργί, ποὺ λεγόταν Δημήτριος καὶ ἡ μητέρα του Μαρία.
Οἱ ποταμοὶ τῆς Χάριτος ποὺ ἀναβλύζουν ἀπὸ τὴν ἀναίμακτο Θυσία προσφέρονται ὄχι μόνο στοὺς ζῶντας, ἀλλὰ καὶ στοὺς τεθνεῶτας.
Γι᾿ αὐτὸ οἱ Λειτουργοὶ τῆς Ἐκκλησίας δὲν παύουν ἀπὸ τοῦ νὰ δέωνται: «Μνήσθητι Κύριε… Ὑπὲρ ὑγείας… Ὑπὲρ ἀναπαύσεως τῶν ψυχῶν τῶν δούλων Σου…».
Το σπιτάκι της Μέλιας 
Πρόσφατα σχόλια