You are currently browsing the tag archive for the ‘Κάλαντα’ tag.
Γιάννης Πεγειώτης
Κάλαντα Πρωτοχρονιάς με μαντολίνο
Τα κάλαντα της Πρωτοχρονιάς ήτο βεβαίως ολιγότερον δημοφιλή εις τας γειτονιάς μας και νομίζω πέλα σέλα της Κύπρου τα πρωτεία είχαν τα στους τζιαιρούς μας τους παιδικούς τα Πανελλήνια κάλαντα Καλήν Εσπέραν άρχοντες.
Κάλαντα των Φώτων από την περιοχή Διδυμοτείχου του Ν. Έβρου.
Σήμερα τα Φώτα κι Φώτισμός
κι αύριο ν-Αη Γιάννης Πρόδρομος
κι χαρές μιγάλες στουν Κύρ(γ)ιου μας
Σήμερα κυρά μας η Παναγιά
σπάργανα βαστάει κεριά κρατεί
κι στουν Άγιο Γιάννη πάϊνι
Μικρασιάτικα Κάλαντα Πρωτοχρονιάς από την περιοχή της Κρήνης (Τσεσμέ) Ερυθραίας Μικράς Ασίας.
Αρχιμηνιά κερά κι αρχιχρονιά, κι αρχή καλός μας χρόνος
κι εκεί που βγήκε κερά μου ο Χριστός, τριώ χρονών παιδάκι
όλο τον κόσμο κερά μου γύρισε, σαν το καλογεράκι
Κι εκεί που περιπάτησε, χρυσή μηλίτσα βγήκε
και μες τα φύλλα κερά μου της μηλιάς, δυό μήλα χρυσομήλα
οποιός τα πάρει κερά μου χρύσωσε, ο ήλιος της ημέρας
το φεγγαράκι κερά μου της νυκτός, που βγαίνει την εσπέρα.
Γράφει ο Κώστας Παναγόπουλος
Να γείρω, Θεέ μου, τη σκεπή μου, να κουβαλήσω το τζάκι στην αυλή μου, τρίγωνα και κάλαντα, ψυχή μου, να μού έφερνες τραγούδια και παιδιά.
Θα ακούσω παλαμάκια με χνούδια. Θα λένε γαλάζια τραγούδια. Θα μασάνε λουκουμάδες δυνατά. Άραγε, θα έρθουν τα παιδιά;
Τόσο άχρηστα τα πλούτη μου πια. Θα επενδύσω ένα σχέδιο ζάχαρης, ωσότου με προφθάσουν τα Χριστούγεννα – θα επενδύω κάθε μέρα σιωπηλά.
Ελάτε εδώ γειτόνισσες
Και εσείς γειτονοπούλες,
Τα σπάργανα να φτιάξουμε
και το Χριστό ν’ αλλάξουμε.
Τα σπάργανα για το Χριστό,
Ελάτε όλες σας εδώ.
Να πάμε να γυρίσουμε
Και βάγια να σκορπίσουμε
Ηλία Χειμώνα
Παραμονή των Χριστουγέννων. Το σχολείο είναι κλειστό για τις διακοπές, αλλά η μάνα με ξύπνησε πρωί, όπως της είχα ζητήσει από το προηγούμενο βράδυ. Έπρεπε με τον ξάδερφό μου το Γιάννη να προλάβουμε να πούμε τα κάλαντα, πριν από τα άλλα παιδιά του χωριού μας. Αν αργήσουμε υπάρχει ο κίνδυνος να μας πουν οι νοικοκυρές
«τα παν άλλοι», όταν θα ρωτήσουμε:
να τα πούμε;». Και αν ακόμη μας απαντούσαν
«εν τάξει να τα πείτε και σεις», το φίλεμα σίγουρα θα είναι μικρότερο.
Το κρύο είναι δυνατό και από τα κεραμίδια κρέμονται κρύσταλλα από πάγο. Τα χέρια μας είναι κοκαλιασμένα, το ίδιο και τα πόδια μας, η καρδιά μας όμως είναι ζεστή από τη χαρά και την προσμονή των γιορτών.
της Αμαλίας Φλέγγα
Το απόγευμα της Παρασκευής πριν του Λαζάρου, αφού αποχαιρετούσαμε το δάσκαλο, άρχιζαν οι πασχαλινές διακοπές.
Τα κορίτσια ξεχυνόμασταν στους κήπους, στα χωράφια και τα ρέματα και μαδούσαμε ό,τι λουλούδι βρίσκαμε για να στολίσουμε το καλάθι για το Λάζαρο.
Οι γιαγιάδες φυλούσαν καρτέρι στις αυλές μην τύχει και κόψουμε τα ανθισμένα λουλούδια -καμάρι κάθε νοικοκυράς. Έτυχε χρονιά να στολίσουμε το καλάθι μόνο με σπάρτα.
Το καλάθι για το Λάζαρο δεν ήταν κανένα μικρό καλαθάκι σαν κι αυτά που κυκλοφορούν σήμερα στο εμπόριο-μικρά και στολισμένα τις περισσότερες φορές-αλλά καλάθια που τα χρησιμοποιούσαμε για κάθε δουλειά του σπιτιού, ίσαμε με το μπόι μας μερικές φορές.
-Θεια, να ντα ειπούμι;
– Τάειπαν άλλοι, αρέ… Άι, πέστι τα.
– Καλήν ημέ-ε-έραν άρχονcες α-α-αν ει-ει αν είναι ορισμό-ος σας, Χριστού τη θεί-ει-είαν γέννησι-ιν να-α-α ειπώ να ειπώ σι’ αρχοντικό-ο σας… Κι απού χρόν’…
– Φκαριστώ, φκαριστώ, νάειστ’ καλά… Τίνους είσαστ’, αρέ;
Γι’.αυτήν την ημέρα, Παραμονή Χριστούγεννα, είχε γεμίσει τις τσέπες του σάκκου της, η γριά-Κοντύλω, με μύγδαλα.
Έβαλε λοιπόν το χέρι στην τσέπη, πήρε ένα πλόχερο και φίλεψε τα παιδιά. Κι εκείνα, βιαστικά, σήκωσαν τις κατσούλες απ’ τα ταλαγάνια τους και με κατακόκκινες τις μύτες απ’ το φιο που θέριζε, αλλά και με ξαναμμένα τα μάγουλα και σπίθες στα μάτια, κίνησαν να χτυπήσουν άλλη πόρτα, να τα πούνε.
Το σπιτάκι της Μέλιας 
Πρόσφατα σχόλια