Η Απελευθέρωση της Βέροιας «16 Οκτωβρίου 1912»

Ο Ελληνικός στρατός φωτογραφίζεται με φόντο τη Βέροια της Μακεδονίας. Τώρα πια η πόλη ανήκει στη Νέα Ελλάδα (απελευθέρωση 16/10/1912).

Στις 15 Οκτωβρίου ο Ελληνικός στρατός έδινε μάχες στην περιοχή Τριποτάμου και Ξερολείβαδου εναντίον των Τούρκων, προχωρώντας προς τη Βέροια.

Οι Τούρκοι τη νύχτα φοβισμένοι υποχώρησαν και εγκατέλειψαν τη Βέροια την οποία κατέλαβαν οι Έλληνες στις 16 Οκτωβρίου και έγιναν δεκτοί με ενθουσιασμό από τον εκεί Ελληνικό πληθυσμό. Στις αψιμαχίες έξω από τη Βέροια πληγώθηκαν 12 Έλληνες στρατιώτες.

Το Ελληνικό πυροβολικό στην Αετοράχη (22 Δεκεμβρίου 1912)

Επιστολικό δελτάριο: Ζωγραφική απεικόνιση του ελληνικού πυροβολικού στη δυσκολοδιάβατη Αετοράχη Ηπείρου.

.

Στις 8/12/1912 ως το ξημέρωμα σχεδόν εξακολουθούσαν οι βολές του Πυροβολικού των Ελλήνων.

Την προηγούμενη ημέρα οι Τούρκοι είχαν θρηνήσει τον αρχηγό του Πυροβολικού τους, Τζαβή πασά, τον οποίο και έθαψαν με ιδιαίτερες τιμές.

Οι Τούρκοι αναδιπλώνονται κι εξαπολύουν επίθεση 21 Δεκεμβρίου 1912 γύρω στις 8 το βράδυ εναντίον της αριστερής πτέρυγας του παρατεταγμένου ολόγυρα από το Μπιζάνι Ελληνικού στρατού.

Λορέντζος Μαβίλης. Ηρωικώς πεσών στη μάχη του Δρίσκου (28 Νοεμβρίου 1912)

.

Γεννήθηκε 6 Σεπτεμβρίου 1860 στην Ιθάκη. Πατέρας του ήταν ο Παύλος Μαβίλης, πρόεδρος των Δικαστηρίων της Ιονίου Πολιτείας και μητέρα του η Ιωάννα Καποδίστρια Σούφη, ανεψιά του Κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια.

Από την πλευρά του πατέρα του ο Λορέντζος Μαβίλης είχε Ισπανική καταγωγή. Το εξελληνισμένο όνομά του ήταν Λαυρέντιος. Ξεκίνησε τις σπουδές του από το Εκπαιδευτήριο «Καποδίστριας» που είχε ιδρυθεί στην Κέρκυρα από το 1873.

Ο δάσκαλός του, ο Ιωάννης Ρωμανός, γρήγορα αντιλήφθηκε την ιδιοφυΐα του και τον σύστησε στην Αναγνωστική Εταιρεία της Κέρκυρας (θεωρείται ως σήμερα το αρχαιότερο πνευματικό ίδρυμα της Ελλάδας). Εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι η Αναγνωστική Εταιρεία ήταν αυτή που οργάνωσε και διαμόρφωσε το κίνημα για την ένωση των Επτανήσων με την Ελλάδα.

Απελευθέρωση Έδεσσας και Αμυνταίου (Πέμπτη 18 Οκτωβριου 1912)

Απεικονίζεται η ανηφορική οδός που οδηγεί στα Βοδενά, δηλαδή στη σημερινή Έδεσα.

Μετά την απελευθέρωση της Βέροιας και της Νάουσας ο Ελληνικός στρατός, συνεχίζοντας τη νικηφόρα προέλασή του, κατάφερε να απελευθερώσει πρώτα την πόλη της Έδεσσας (Βοδενά) και κατόπιν το Αμύνταιο.

Οι Τούρκοι, εγκαταλείποντας τις θέσεις τους, αδύναμοι να αντισταθούν, περιορίζονται στην περιοχη των Γιαννιτσών.

Απελευθέρωση της Έδεσσας [Βοδενά] (18 Οκτωβρίου 1912)

Μετά την απελευθέρωση της Βέροιας και της Νάουσας οι κάτοικοι της Έδεσσας μαθαίνουν τα νέα οι μεν Έλληνες με χαρά και ανυπομονησία για τη δική τους απελευθέρωση, ενώ οι Τούρκοι με αγωνία για την τύχη των ίδιων και των περιουσιών τους.

Ο Τουρκικός στρατός αποφασίζει να εγκαταλείψει την πόλη και κατευθύνεται προς την περιοχή των Γιαννιτσών.

Στην Έδεσσα μένουν μόνο κάποιοι άνδρες της Τουρκικής Εθνοφρουράς, ο Δήμαρχος Αλή Ριζά, ο Καϊμακάμης Γκαλίπ μπέης και ο Ταγματάρχης Ρασίτ μπέης. Εκείνες τις ημέρες συνελήφθησαν από τους Τούρκους κάποιοι επιφανείς Έλληνες οι οποίοι μεταφέρθηκαν στις φυλακές Επταπυργίου της Θεσσαλονίκης.

Η Απελευθέρωση της Κοζάνης (11 Οκτωβρίου 1912)

Το Ελληνικό ιππικό με αρχηγό τον στρατηγό Σούτσο προχωρεί για να καταλάβει την πόλη της Κοζάνης.

Ο Διάδοχος Κωσταντίνος έδωσε διαταγή στις 11/10/1912 σε τμήμα του ιππικού να κινηθεί στην οδό Σερβίων Κοζάνης, προκειμένου να πραγματοποιήσει αναγνώριση στις κινήσεις των εχθρών. Κατά την πορεία του τμήματος αυτού δεν καταγράφηκε καμία εχθρική κίνηση. Ο Τουρκικός στρατός είχε αποσυρθεί.

Το Ιππικό εισήλθε στη πόλη μέσα σε κλίμα ασυγκράτητου ενθουσιασμού των Ελλήνων κατοίκων της, οι οποίοι παρέδωσαν στον αρχηγό της Ταξιαρχίας, Σούτσο, ένα ασημένιο στεφάνι που έγραφε «Ζήτω η Ελλάς».

Ο Παναγιώτης Δαγκλής για την κατάληψη της Κοζάνης στέλνει προς το Υπουργείο Στρατιωτικών το ακόλουθο μήνυμα:

Η Κατάληψη των Σερβίων (10 Οκτωβρίου 1912)

Ο Eλληνικός στρατός προχωρεί, για να καταλάβει την πόλη των Σερβίων

Η κατάληψη της πόλης των Σερβίων πρέπει να έγινε αργά τη νύχτα της 10ης Οκτωβρίου 1912, όπως προκύπτει από τα τηλεγραφήματα που στάλθηκαν τα μεσάνυχτα της 10ης Οκτωβρίου προς το Υπουργείο Στρατιωτικών.

Οι άνδρες της 4ης Μεραρχίας ήταν αυτοί που κατέλαβαν την πόλη των Σερβίων. Έγιναν, επίσης, κύριοι της γέφυρας του Αλιάκμονα.

Η 5η Μεραρχία, μία Ταξιαρχία Ιππικού και τμήμα του 2ου Τάγματος Ευζώνων βρίσκονταν στην πεδιάδα του Αλιάκμονα.

Πριν εγκαταλείψουν την πόλη των Σερβίων οι Τούρκοι έσφαξαν τρεις ιερείς και 70 άοπλους Χριστιανούς.