«Το αίμα των παιδιών μου…»

Το ορεινό μοναστήρι αιώνες τώρα ανανεώνει το μυστήριο του βαπτίσματος. Κολυμβήθρα καθάρσεως και αγιασμού.

Κανένας δεν ανέβαινε σ’ αυτά τα όρη για τουρισμό. Αυτή τη λέξη ήταν ακόμη άγνωστη στους προσκυνητές των Μονών.

Αγιορειτικό μνημόσυνο

Α. Παπαγιάννης ιατρός

Είχαμε την ευλογία το τελευταίο τριήμερο να βρεθούμε στη φιλόξενη Ιερά Μονή Δοχειαρίου, στο Άγιον Όρος, και να συμμετάσχουμε στο τεσσαρακονθήμερο μνημόσυνο του μακαριστού ηγουμένου Γέροντος Γρηγορίου, που έφυγε από τα εγκόσμια μετά από πολλές και βασανιστικές ασθένειες, των οποίων μικρή πείρα έτυχε να λάβουμε τα χρόνια αυτά.

Μοναχή Χριστοδούλη, η έγκλειστος

.

Την γνώρισα στα ύστερνά της. Το εργόχειρό της ήταν ιεροράπτρια. Δεν ήτανε σπουδαία στο εργόχειρό της, αλλ’  η φτωχολογιά εκεί κατέφευγε.

Σ’ όλους τους μαθητές της Πατμιάδος Σχολής αυτή έρραβε τα ρασάκια. Με τα λίγα έσοδά της συντηρείτο, γιατί το μοναστήρι ήταν ιδιόρρυθμο και δεν εκάλυπτε τις ανάγκες των αδελφών της Μονής.

Κάθε φορά που πήγαινα στην γυναικεία Μονή, η Χριστοδούλη πίσω από την πύλη περίμενε κάποιον να βρη να αγγαρεύση είτε για λίγο ψωμί είτε για διάφορα τρόφιμα.

Έβαζα κακό λογισμό: «Μα πέντε βήματα είναι ο φούρνος και το μαγαζί και περιμένει εμένα να της ψωνίσω;».