You are currently browsing the tag archive for the ‘Ιερά Μητρόπολις Πειραιώς’ tag.
Τοῦ Γιώργου Σεφέρη
«Χριστέ, βοήθει», διαβάζεις τὸ μονόγραμμα τοῦ Σταυροῦ, καθὼς περνᾶς τὴν πόρτα τῆς Ἁγιᾶς Σοφιᾶς κι ἀκοῦς τὰ περιστέρια νὰ χτυποῦν τὰ φτερά τους κάτω ἀπὸ τοὺς μεγάλους θόλους.
«Κύριε, βοήθει τὸν δοῦλον σου… Κύριε, βοήθει…», ἔλεγαν τὰ μονόπετρα μοναστήρια μέσα στὶς ἔρημες λαγκαδιές.
«Τεκνία ἀγαπᾶτε ἀλλήλους» γιατὶ αὐτὸ φτάνει γιὰ ὅλα. Νὰ ἀγαπήσει ὁ ἕνας τὸν ἄλλο, ἀλληλεγγύη ὁ ἕνας πρὸς τὸν ἄλλο, νὰ ἀλληλοεξυπηρετήσει ὁ ἕνας τὸν ἄλλο.
Ἐγώ, θὰ μοῦ πεῖτε ὅτι τὰ λέω αὐτὰ γιατὶ δὲν εἶμαι ἱκανὸς νὰ ἐξυπηρετήσω κανένα καὶ ἐμένα μὲ ἐξυπηρετοῦνε, ἀλλὰ δὲν εἶμαι ἱκανός, γι’ αὐτό.
Τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Νύσσης
Κάθε ἀρετὴ βρίσκεται ἀνάμεσα σὲ δύο κακίες, τῆς ἔλλειψης τῆς ἀρετῆς καὶ τῆς ὑπερβολῆς.
Ὅπως λέγουν π.χ. γιὰ τὴν ἀνδρεία ἢ τὴν ἐλευθερία· ἡ μία βρίσκεται μεταξὺ δειλίας καὶ θρασύτητας καὶ ἡ ἄλλη μεταξὺ φοβίας καὶ ἀσυδοσίας.
Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικῆς κ. Νικολάου
Στὸ Ὄρος γνώρισα καὶ τὴν ζωντάνια τῶν μοναχῶν μετὰ θάνατον. Ἔζησα τὰ σημάδια τῆς ζωῆς τους, τότε ποὺ ἡ ἀνθρώπινη αἴσθηση, ἀντίληψη καὶ ἐπιστήμη ἐπιβεβαιώνουν τὸ ἀμετάκλητο τοῦ τέλους της.
Μόλις ὑποχωρήσει ἡ παχύτητα τῆς βιολογικῆς ζωῆς, τότε ζωντανεύει ἡ σφριγηλότητα καὶ ζωντάνια τῆς ἀθάνατης καὶ αἰώνιας παρουσίας τους.
Ἀφάνεια, Ἀφιλαρχία, Ἀκτημοσύνη, Πτωχεία, Ἐλεημοσύνη
Τῆς Μοναχῆς Εὐφημίας, Καθηγουμένης Ἱ. Μ. Παναχράντου Κερκύρας
Οἱ ἀρετές του ἦταν κατεξοχὴν μοναχικές, γι’ αὐτὸ καὶ καλύτερα μποροῦν νὰ μιλοῦν γι’ αὐτὲς ἔμπειροι Ἁγιορεῖτες Γέροντες. Εἶχε πεῖ ὁ ὅσιος Γέρων Παΐσιος τῆς Παναγούδας, ποὺ πολὺ τὸν ἀγάπησε:
«Ὁ Πολύκαρπος Κερκύρας, ταπεινός, πολὺ ταπεινός. Περισσότερο κι ἀπ’ ὅσο ἔπρεπε».
Μαρτυρεῖ σήμερα ὁ πολυσέβαστος καθηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ξενοφῶντος τοῦ Ἁγίου Ὄρους ἀρχιμανδρίτης π. Ἀλέξιος:
«Οἱ ἐπισκέψεις Του στὸν ἱερὸ Ἄθωνα, στὸ βουνὸ τῆς Παναγίας μας, καὶ στὴν Μονή μας ἄφηναν πάντοτε εὐλογία καὶ τὴ φωτεινὴ λάμψη τῆς ἀγαθῆς ἀναστροφῆς Του.
Τοῦ Θεοφιλεστάτου Ἐπισκόπου Ροδοστόλου κ. Χρυσοστόμου
Εἶχα ἀκούσει συζητήσεις στὸ Ὄρος μας καὶ γιὰ ἄλλα πρόσωπα, ποὺ τὴν διαγωγὴ καὶ συμπεριφορά τους τὴν ταύτιζαν ἢ τὴν προσωμοίαζαν μὲ τὴν τοῦ Ἁγιολογίου μας τάξι τῶν διὰ Χριστὸν σαλῶν.
Μερικὰ ἀπ’ αὐτὰ ἐπεδίωξα τὴν εὐκαιρία νὰ τὰ συναντήσω· πλὴν ὅμως ἐπειδὴ τὰ κατ’ αὐτοὺς τὰ ἔκρινα ἀμφιλεγόμενα ἢ καὶ ἀμφισβητήσιμα, λόγῳ τοῦ ἀπροθύμου τοῦ χαρακτῆρος μου γιὰ εὔκολες καὶ βιαστικὲς ἀποδοχές, δέν ’θέλησα νὰ δώσω περισσότερη προσοχὴ καὶ σημασία.
Δὲν φταίω ἐγὼ ἑκατὸ τοῖς ἑκατὸ σὲ τοῦτο. Εἶναι ποὺ ἔτσι μὲ δίδαξε νὰ φρονῶ καὶ ταπεινῶς νὰ ἀποφαίνωμαι ἡ ἀλάνθαστη γνώμη τῆς ἁγιοπατερικῆς διακρίσεως καὶ ἡ μεστὴ σοφίας ἁγιορείτικη ἐπιφυλακτικότης καὶ ἡ καθημερινὴ πρακτική.
Ἁγιορείτικες μορφές «Γέρο-Εὐδόκιμος Ἁγιοπαυλίτης»
Ὁ γέρο-Εὐδόκιμος ὁ Ἁγιοπαυλίτης, κατὰ κόσμον Εὐάγγελος Τραυλός, γεννήθηκε τὸ ἔτος 1910 στὸ Φανάρι Καρδίτσας. Ὅταν ἀπολύθηκε ἀπὸ τὸν Στρατό, εἶπε νὰ γράψουν στὸ φύλλο πορείας Δάφνη, καὶ ἔτσι δὲν πῆγε στὸ χωριό του, ἀλλὰ ἦρθε κατ’ ευθείαν γιὰ μοναχός.
Ἦταν νὰ κοινοβιάση ἀλλοῦ. Στάθμευσε γιὰ ἕνα βράδυ στὸν Ἅγιο Παῦλο, τοῦ ἄρεσε ἡ τάξη καὶ ἔμεινε. Τὸν κράτησαν. Ἦταν ἐγγράμματος, ἀπόφοιτος Σχολαρχείου. Ὁ Ἡγούμενος τὸν εἶχε βοηθό του. Τὸ 1935 ἔγινε ἡ κουρά του.
Ἡ μητέρα του, οἱ ἀδελφές του καὶ ὁ ἀδελφός του δὲν ἤθελαν νὰ γίνη μοναχός. Αὐτός, ἀφότου ἔγινε μοναχός, ποτέ του δὲν πῆγε στὸ χωριὸ νὰ δῆ τοὺς συγγενεῖς του. Καὶ στὸν κόσμο βγῆκε μετὰ ἀπὸ τριάντα χρόνια, γιατὶ εἶχε αἱμορραγία ἀκατάσχετη ἀπὸ τὴν μύτη καὶ ὁ γιατρὸς φοβήθηκε μὴν πεθάνη.
Τοῦ Λάμπρου Σιάσου
Πές μου, γιαγιὰ Μαρία, σὲ παρακαλῶ, πῶς ἔφτιαχναν στὰ χρόνια σου τὶς λειτουργιές.
– Ἡ μάννα μου, παιδί μου, ἦταν Χριστιανή…, πάντοτε ἔκανε αὐτὴ τὴν ἑτοιμασία. Τ’ ἀλεύρι τὸ εἶχε χώρια· ὅταν ἤτανε καθαρή, θὰ τὸ συμμάζευε τ’ ἀλεύρι – μὴν πάει ἀκάθαρτη κι ἁπλώσει μέσα.
– Χώρια, λοιπόν, τ’ ἀλεύρι γιὰ τὶς λειτουργιές.
– Τότε ἐμεῖς εἴχαμε τὴν ἀλισσίβα. Ἔβανε μιὰ κατσαρόλα στὴ φωτιὰ μὲ νερὸ καὶ πέταγε μέσα στάχτη· ἔβραζε ἡ στάχτη μὲ τὸ νερό, κι αὐτὴ ἤτανε ἡ ἀλισσίβα.
Τοῦ Ἁγίου Συμεὼν Ἀρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης
Ὁ ἄρτος εἶναι ἔνζυμος, τρόπον τινα ἔμψυχος ἀφοῦ ἔχει προζύμι, καὶ ἑπομένως ἀληθινὰ εἶναι ἄρτιος.
Ἔτσι εἰκονίζεται καὶ τὸ ὅτι ἦταν τέλεια ἡ ἀνθρώπινη φύση ποὺ προσέλαβε γιὰ χάρη μας ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ, καὶ ἔγινε σάρκα ( Ἰωάν. 1, 14), χωρὶς νὰ ἀλλοιωθεῖ, καὶ εἶχε λογικὴ καὶ νοερὰ ψυχή, ὅλη τὴν ἀνθρώπινη δηλαδὴ φύση. Καὶ ὅπως εἶναι τέλειος Θεός, ἔτσι εἶναι καὶ τέλειος ἄνθρωπος, γιὰ νὰ ἀναπλάσει ὅλον ἐμένα τὸν ἄνθρωπο.
Τρία δὲ στοιχεῖα ἔχει μέσα του ὁ ἄρτος ποὺ συμβολίζουν τὸ τριμερὲς τῆς ἀνθρωπίνης ψυχῆς, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν τιμὴ τῆς ἁγίας Τριάδος· τὸ ἀλεύρι μὲ τὸ προζύμι, ποὺ σημαίνει τὴν ἀνθρωπίνη ψυχή, τὸ νερό, ποὺ σημαίνει τὸ βάπτισμα, καὶ τὸ ἁλάτι, ποὺ σημαίνει τὸν νοῦ καὶ τὴν διδασκαλία τοῦ Λόγου.
Κώστας Μάνης
Ἦταν στὸ ἀναγνωστικὸ κάποιας τάξης τοῦ Δημοτικοῦ. Περιέγραφε μία κρύα χειμωνιάτικη νύχτα στὰ Γιάννινα. Ὁ μικρὸς Ζώης Καπλάνης –ὁ μετέπειτα γνωστὸς εὐεργέτης – ἔχει ἔρθει ἀπὸ τὸ χωριὸ μόνος κι ἔρμος. Μὴ ἔχοντας ποῦ νὰ μείνει τὴν παγερὴ νύχτα, «κουρνιάζει» στὴν εἴσοδο ἑνὸς ἀρχοντικοῦ.
Εἶναι Σάββατο, παραμονὴ τῆς Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας. Τὸ ξημέρωμα, ὁ ἀφέντης τοῦ σπιτιοῦ μὲ τὴν οἰκογένειά του κινᾶνε γιὰ τὴν ἐκκλησιά. Βρίσκουν τὸν μικρὸ Ζώη στὰ σκαλιὰ σὲ ἄσχημη κατάσταση, μετὰ ἀπὸ μία φοβερὴ κρύα νύχτα.
Το σπιτάκι της Μέλιας 
Πρόσφατα σχόλια