You are currently browsing the tag archive for the ‘Θ. ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ’ tag.
Γεράσιμος Μαρκορᾶς
Μάννα
Μάννα! Δὲν βρίσκεται λέξι καμμία
νά ᾽χη στὸν ἦχό της τόση ἁρμονία.
Σὰν ποιὸς νὰ σ’ ἄκουσε μὲ στῆθος κρύο,
ὄνομα θεῖο;
Παιδὶ ἀπὸ σπάργανα ζωμένο ἀκόμα,
μὲ χάρι ἀνοίγοντας γλυκὰ τὸ στόμα,
γυρνάει στὸν ἄγγελο, ποὺ τ’ ἀγκαλιάζει,
καὶ Μάννα κράζει.
«Γαλάζιες ρίμες» Στέλιος Σπεράντσας
Τώρα ποὺ τόσο σ’ ἔνιωσα χαρούμενο γιὰ νά σαι,
τραγούδι μου, φτερούγισε καὶ στὸ χωριό μου φτάσε.
Φτάσε, ὁ σκοπὸς μαγιάτικος νὰ μοῦ καλημερίση
τὸ φτωχικὸ σπιτάκι μας μὲ τὴ παλιά του βρύση.
Πάρε ἀπ’ τὰ δάση, ὡς θὰ περνᾶς, τοῦ πεύκου ὅλα τὰ μύρα
καὶ πήγαινέ τα, σκόρπα τα μές στὴν αὐλὴ πλημμύρα,
ζωὴ καινούργια οἱ γλάστρες μας να πάρουν, ποὺ ποιὸς ξέρει,
Η Ελληνική Σημαία υψώνεται στην Τριπολιτσά, έργο του Πέτερ Φον Ες
.
Ἀκούω κούφια τὰ τουφέκια,
ἀκούω σμίξιμο σπαθιῶν,
ἀκούω ξύλα, ἀκούω πελέκια,
ἀκούω τρίξιμο δοντιῶν.
.
Ὤ! τί νύκτα ἦταν ἐκείνη,
ποὺ τὴν τρέμει ὁ λογισμός!
Ἄλλος ὕπνος δὲν ἐγίνη
πάρεξ θάνατος πικρός.
Ὁ Λάζαρος Κουντουριώτης ἐγεννήθη τῷ 1796 ἐν Ὕδρα, ὅπου καὶ ἐδεδάχθη τὰ ἑλληνικὰ γράμματα.
Μόλις 14 ἐτῶν ἀνέλαβε τὴν διεύθυνσιν τῶν ἐμπορικῶν ἐργασιῶν τοῦ πατρός του ἐν Ὕδρα, ἐπειδὴ οὗτος διέμενεν ἐν Γενεύῃ τῆς Ἰταλίας.
Ὁ Κουντουριώτης ἦτο ἀνὴρ θεοσεβής, πρᾷος, ὀλιγόλογος καί σοβαρός. Ἠγάπα τὴν ἀλήθειαν, οὐδέποτε δ᾽ ἐξετίμα τὸν ψεύστην, ὅσα ἄλλα προτερήματα καὶ ἂν εἶχεν.
Ὁ πατὴρ τοῦ Λαζάρου ἀπέθανε δολοφονηθείς. Μετὰ ἔτη ἦλθεν ὁ φονεὺς εἰς Ὕδραν καὶ διὰ τοῦ πνευματικοῦ ἐζήτησε συγχώρησιν παρὰ τοῦ Λαζάρου, ὅστις τὸν συνεχώρησε.
Καὶ ὅταν ὁ φονεὺς ἐδυστύχησε, τὸν συνέδραμε χρηματικῶς· ὅταν, ἕνεκα ἀσθενείας, δὲν ἠδύνατο νὰ ἐργάζηται, τῷ ἐχορήγησε σύνταξιν· καὶ ὅταν ἀπέθανε, τὸν ἐκήδευσεν ἰδίᾳ δαπάνῃ.
Εὐλογημένο νά ᾽ναι, ἐλιά, τὸ χῶμα, ποὺ σὲ τρέφει,
κι εὐλογημένο τὸ νερό, ποὺ πίνεις ἀπ’ τὰ νέφη,
κι εὐλογημένος τρεῖς φορὲς αὐτός, ποὺ σ’ ἔχει στείλει
γιὰ τὸ λυχνάρι τοῦ φτωχοῦ, γιὰ τ’ ἅγιου τὸ καντήλι.
.
Δὲν εἶσαι σὺ περήφανη σὰν τ ἄλλα καρποφόρα,
ποὺ βιαστικά, ἀνυπόμονα, δὲν βλέπουνε τὴν ὥρα
πότε μὲ τ’ ἀνθολούλουδα τοὺς κλώνους νὰ σκεπάσουν
καὶ μὲ μιὰ πρόσκαιρη ὀμορφιὰ τὰ μάτια νὰ ξυπάσουν.
Μάννα! Δὲν βρίσκεται
λέξι καμμία
νά ᾽χη στὸν ἦχό της
τόση ἁρμονία.
Σὰν ποιὸς νὰ σ’ ἄκουσε
μὲ στῆθος κρύο,
ὄνομα θεῖο;
Φουρτούνιασεν ἡ θάλασσα κι ἐβουρκωθῆκαν τὰ βουνά!
Εἶναι βουβὰ τ’ ἀηδόνια μας καὶ τὰ οὐράνια σκοτεινά,
κι ἡ δόλια μου ματιὰ θολή.
Παιδί μου, ὥρα σου καλή!
Εἶναι φωτιὰ τὰ σπλάγχνα μου καὶ τὸ κορμί μου παγωνιά!
Σαλεύει ὁ νοῦς μου σὰν δενδρί, ποὺ στέκει ἀντίκρυ στὸν
χιονιᾶ
καὶ εἶναι ξέβαθο πολύ.
Παιδί μου, ὥρα σου καλή!
Το σπιτάκι της Μέλιας 
Πρόσφατα σχόλια