You are currently browsing the tag archive for the ‘Θ. ΜΑΚΡΟΠΟΥΛΟΥ’ tag.
Γρηγόριος Ξενόπουλος
Ἄνοιξη! Ἡ νεότητα τοῦ χρόνου! Τί δύναμη! Τί ζωηρότητα!
Ἀπὸ τὸν Ἰανουάριο ἀκόμη ἄρχιζε στὸ περιβόλι μας τὸ φανέρωμα τῆς ἀκράτητης ζωῆς.
Οἱ ἀνυπόμονες ἀμυγδαλιὲς καὶ οἱ ντροπαλὲς ροδακινιὲς προλάβαιναν νὰ πετάξουν πρῶτες πρῶτες τὰ μπουμπούκια τους, γιὰ νὰ γεμίσουν τοὺς γυμνοὺς ἄφυλλους κλώνους τους, ὕστερα ἀπὸ λίγες μέρες, μὲ τ᾽ ἄσπρα καὶ κόκκινα ἀνθάκια.
Τὰ μαρτύρια ματαίως ἀφήρεσαν οἱ Τοῦρκοι ἀπὸ τὸ μεγαλοφάνταστον κτίσμα τοῦ Ἰουστινιανοῦ τὰ μαρτύρια τῆς βυζαντινῆς του καταγωγῆς. Ματαίως τὸ ἐστόλισαν μὲ τὴν ἰσλαμικὴν διακόσμησιν.
Κάτω ἀπὸ τὸ ἀσβεστόχρισμα, τὸ ὁποῖον τοῦ ἔκαμαν, μισοφαίνονται πάντοτε τὰ παλαιὰ ψηφιδωτά, ποὺ ἐσκόρπιζον ἄλλοτε γλυκεῖαν λάμψιν.
Κάτω ἀπὸ τὰ στηρίγματα τοῦ θόλου, εἰς τὰς καμπύλας τῶν τόξων καὶ τῶν ἁψίδων, ὡσὰν μέσα ἀπὸ λευκὴν ὁμίχλην, προβάλλουν μορφαὶ ἀρχαγγέλων, ἁγίων, χερουβείμ.
Δροσιὲς
Δροσιὲς καὶ μύρα φέρνει τ’ ἀγέρι, δροσοσταλίδες κυλοῦν στὴ φτέρι.
Κρούσταλλα, γῦρο νερά, ποὺ τρέχουν, κορνίζα πράσινη τὴν χλόη ἔχουν.
Δροσιὲς καὶ μύρα φέρνει τ’ ἀγέρι· σὰν τί νὰ λέγῃ, τάχα ποιός ξέρει;
Κάτι ἀκούω στὴν ἐξοχὴ νὰ ψιθυρίζῃ μιὰ προσευχή.
Ζαχαρίας Παπαντωνίου
Τὸ τραγούδι τοῦ ἥλιου
Ἥλιε μου, ἔβγα, ἥλιε μου,
ποὺ κάνεις τὸ χωράφι
καὶ γεμίζει ἀπὸ χρυσάφι.
Δῶσε μας, ἥλιε μου, ἥλιε μου,
τὸ ρόδο καὶ τ’ ἀγκάθι,
φέξε ὣς τοῦ γιαλοῦ τὰ βάθη.
«Ἡ Πατρίδα μας» Ἀνδρέας Καρκαβίτσας (Διασκευὴ)
Ἤμην δώδεκα ἐτῶν, ὅταν ἠσθένησα ἀπὸ βαρεῖαν ἀσθένειαν. Ἀφοῦ ἐθεραπεύθην, ὁ πατήρ μου μὲ ἔστειλεν εἰς ἓν χωρίον τῆς Χαλκιδικῆς, ὅπου ἔμενε μία θεία μου, διὰ νὰ ἀναλάβω.
Ἦτο Ἀπρίλιος. Ἐντύπωσιν μοῦ ἔκαμεν, ὅτι τὸ χωρίον εἶχε πολλὰς μορέας, περισσοτέρας ἀπὸ ὅλα τὰ ἄλλα δένδρα
Τὴν πρωΐαν, ὅταν ἐξύπνησα, ἤκουσα τὴν θείαν μου νὰ λέγῃ:
-Πηγαίνετε τώρα νὰ μαζέψετε μουρόφυλλα.
(Παράδοση)
ΚΟΝTΑ στὸ Μυστρά, σὲ μιὰ ψηλὴ κορφή, ποὺ φαίνεται ὅλος ὁ κάμπος τῆς Σπάρτης, ἦταν ἕνα κυπαρίσσι, τὸ μεγαλύτερο κυπαρίσσι τοῦ κόσμου. Τώρα δὲν ὑπάρχει πιά. Κάποιος κακὸς ἄνθρωπος εἶχε ἀνάψει φωτιὰ ἐκεῖ κοντὰ καὶ δὲν πρόσεξε κι ἔκαψε τὸ κυπαρίσσι.
Αὐτὸ τὸ κυπαρίσσι ἔχει τὴν ἱστορία του:
Ἐπὶ Τουρκοκρατίας, ὁ πασὰς τῆς Σπάρτης πῆγε σ’ αὐτὴ τὴ θέση, γιὰ νὰ διασκεδάση. Τοῦ ἔψησαν ἕνα ἀρνὶ καὶ κάθισε νὰ φάη. Εἶχε μαζί του καὶ ἕνα βοσκό, ἕνα νεαρὸ Χριστιανό, νὰ τὸν ὑπηρετῆ.
Ἄγγελος Βλάχος
Ἤλθε πάλιν ἄνοιξις,
ἦλθαν τὰ λουλούδια,
Πράσινα ἡ γῆ φορεῖ
καὶ ἀνθίζει τὸ κλαρὶ
καὶ παντοῦ χαρᾶς χοροὶ
καὶ χαρᾶς τραγούδια.
Ἔλειωσαν στὶς κορυφὲς
τῶν βουνῶν τὰ χιόνια.
Π. Παναγόπουλος
Δὲν ἦταν τόσο γιὰ τὸ Πάσχα, ποὺ μαζεύτηκε ἐκείνη τὴ χρονιὰ τόσος κόσμος στὰ Ἱεροσόλυμα, ὅσο γιὰ τὴ δίκη τοῦ ᾽Ιησοῦ.
Ἄλλοι τὸν ἔλεγαν κακοῦργο κι ἀπατεώνα κι ἄλλοι τὸν προσφωνοῦσαν Μεσία, Διδάσκαλο, Προφήτη. Οἱ τελευταῖοι ἦταν ἰδίως ψαράδες τῆς Γαλιλαίας, ποὺ εἶχαν ᾶκούσει τὶς θεῖες ὁμιλίες του στὴ λίμνη Γεννησαρέτ.
Καὶ γι’ αὐτὸ τὴ νύχτα τῆς δίκης ἦταν πολλοί, πάρα πολλοί, μαζεμένοι στὸ πραιτώριο, ποὺ δίκαζαν οἱ Ἀρχιερεῖς. Κάθισαν ὅλη τὴ νύχτα μὲ τὸ κρύο ἔξω, γιὰ νὰ παρακολουθήσουν τὴ δίκη καὶ μάθουν τὸ ἀποτέλεσμα.
Μιχ. Δ. Στασινόπουλος
ΧΕΙΜΩΝΙΑ
Στὸ χωριὸ μὲ τ’ ἄσπρα σπίτια ἦρθε ἡ χειμωνιά,
μαζευθῆκαν τὰ σπουργίτια καὶ ζητοῦν ζεστὴ γωνιά.
Ἔξω ἀπ’ τοῦ χωριοῦ τὰ σπίτια ἦρθε ἡ παγωνιά.
Τὰ κλαριὰ δὲν ἔχουν φύλλα, σπόρος πουθενά,
μέσ’ στό τζάκι ἀνάψαν ξύλα κι ἔξω τὸ πουλὶ πεινᾷ.
Τὰ κλαριὰ γυμνὰ ἀπὸ φύλλα, σπόρος πουθενά.
Γεώργιος Δροσίνης «Φευγᾶτα χελιδόνια»
Πρωτοβρόχι
Τὸ καλοκαίρι ἔχει τὶς χάρες του·
ποιός τὶς ἀρνιέται, ποιός λέγει «ὄχι»;
Μὰ κάποιες χάρες ἔχει ξέχωρες
τοῦ Ἁϊ Δημητριοῦ τὸ πρωτοβρόχι.
***
Τὰ πεῦκα ἀπ’ τὴν βροχὴ δροσόλουστα
μοσκοβολοῦν σὰ θυμιατήρια.
Νερὸ γεμᾶτα τὰ χλωράγκαθα
γίνονται τῶν πουλιῶν ποτήρια.
Το σπιτάκι της Μέλιας 
Πρόσφατα σχόλια