Η ποιμαντική του προσώπου

Από το Γεροντικό

«Ένας αδελφός ήλθε στον Αββά Ποιμένα και του λέγει: «Σπέρνω το χωράφι μου και κάνω απ’ αυτό ελεημοσύνη».

Του λέγει ο γέρων: «Καλά κάνεις». Και έφυγε με προθυμία και αύξησε την αγάπη.

Προσευχή καί ἀγρυπνία

Γέροντα Παναῆ τοῦ ἐκ Λύσης

Πάει ἡ μισή μας ζωή σέ ὕπνο. Ζωή κοιμισμένη. Πρέπει νά κλέφτουμε κάτι ἀπό τή νύκτα γιά ν’ αὐξηθοῦν οἱ ὧρες τῆς ἡμέρας. Ἡ νύκτα προσφέρεται γιά προσευχή καί πνευματική ἀνάταση.

Δίπλα στήν κούνια τοῦ μωροῦ, μέσα σέ ἐρημοκκλήσια, σέ χώρους ἥσυχους τή νύκτα, οἱ ἡσυχαστές, οἱ ἥρωες, οἱ φιλόσοφοι, οἱ ἅγιοι, ψάχνουν νά βροῦν τό γιατί καί τό πῶς.

Ἡ ἐλευθερία εἶναι μεγάλο δῶρο, ἀλλά καί φρικτό!

Γέροντος Σωφρονίου τοῦ Ἔσσεξ

Δυό μοναχοί συνομιλοῦσαν γιά τή σωτηρία. Ὁ ἕνας ἔλεγε:

– Ἡ ψυχή μου δέν μπορεῖ νά συμβιβαστεῖ μέ τή σκέψη ὅτι κάποιος θά χαθεῖ αἰώνια. Νομίζω πώς ὁ Κύριος θά βρεῖ τρόπο νά τούς σώσει ὅλους.

Ὁ ἄλλος ἀπάντησε:

– Οἱ ἅγιοι Πατέρες λένε ὅτι ὁ Θεός μποροῦσε νά δημιουργήσει τόν ἄνθρωπο χωρίς τή συνέργειά του, ἀλλά νά τόν σώσει χωρίς τή συμφωνία καί τή συνέργεια τοῦ ἰδίου τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἀδύνατο.

Περί προσευχῆς

Γέροντα Γερμανοῦ Σταυροβουνιώτη

Προσευχή χωρίς ταπείνωση, αὐτομεμψία καί μετάνοια, μένει ἀνενέργητη.

Χωρίς τό ἐλατήριο τῆς Ἀγάπης, δέν ἐξακοντίζεται ἡ Προσευχή στόν Οὐρανό.

Πότε κρίνουμε, χωρίς να κατακρίνουμε…

Ἀρχιμ. Αὐγουστίνου Μύρου

Ποιά εἶναι ἡ διαφορά ἀνάμεσα στήν κρίση καί στήν κατάκριση;

Μποροῦμε νά κρίνουμε, χωρίς νά κατακρίνουμε; Ὁ ἅγιος Χρυσόστομος ἀναφέρει τά ἑξῆς:

1. Αὐτός πού κρίνει νά εἶναι ὁ ἁρμόδιος γιά νά κρίνει, ὅπως ὁ πατέρας γιά τό παιδί του, ὁ δάσκαλος γιά τό μαθητή του, ὁ ἐκκλησιαστικός ποιμένας γιά τούς χριστιανούς του καί ὁ πνευματικός πατέρας γιά τά πνευματικά του παιδιά.

Χαιρετισμοί…

τοῦ Μητροπολίτη Προικοννήσου Ἰωσήφ

Mέ φθάνει ὁ ἦχος μιᾶς καμπάνας τό Παρασκευόβραδο
καί λίγο ἄρωμα ἀπό φρέζες καί βασιλικά
γιά νά ἀνοίξει ἡ ψυχή μου καί νά νοιώσω τόν ἐρχομό
τῆς ἄνοιξης.

Ὁ προκείμενος ἀγώνας μας

τοῦ Γέροντα Αἰμιλιανοῦ Σιμωνοπετρίτη

Ὁ  Θεός θέλει νά εἴμεθα στήν καθημερινή μας ζωή τέτοιοι, ὥστε νά μᾶς ἀγαποῦν οἱ ἄλλοι καί νά μᾶς νοιώθουν εὐχάριστους.

Νά μποροῦν νά ἐπικοινωνοῦν μαζί μας, νά ποῦν τή χαρά τους, τή λύπη τους, τά προβλήματά τους.

Μόνο ὁ Χριστός!

Ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς

Δέν θέλω οὔτε τή ζωή οὔτε τό θάνατο χωρίς Ἐσένα. Κύριε πανθαύμαστε! Δέν θέλω οὔτε τήν ἀλήθεια, οὔτε τήν αἰωνιότητα! Ὄχι, ὄχι! Ἐσύ, μόνο Ἐσύ σέ ὅλα, γιά ὅλα καί πάνω ἀπ’ ὅλα!

Ἐάν δέν θά εἶναι ἔτσι, καλύτερα νά μέ καταστρέψετε ὁλοκληρωτικά, νά μέ γκρεμίσετε ἀπό τό ὄν στό μή ὄν, ὅπως κάποτε ἀπό τό μή ὄν μέ εἰσαγάγατε στό ὄν.

Ἡ ἐλευθερία εἶναι μεγάλο δῶρο, ἀλλά φρικτό.

Ὁσίου Σωφρονίου τοῦ Ἔσσεξ

Δυό μοναχοί συνομιλοῦσαν γιά τή σωτηρία.

Ὁ ἕνας ἔλεγε:
– Ἡ ψυχή μου δέν μπορεῖ νά συμβιβαστεῖ μέ τή σκέψη ὅτι κάποιος θά χαθεῖ αἰώνια. Νομίζω πώς ὁ Κύριος θά βρεῖ τρόπο νά τούς σώσει ὅλους.

Ἡ ἐμπειρία τῆς σιωπῆς

Ἀπό τό Γεροντικό

Κάποτε ἕνας νεαρός ἐπισκέφθηκε ἕναν ἐρημίτη. Ἤθελε νά μάθει καί νά ρωτήσει πολλά. Τόν ξάφνιασε, ὅμως, ἡ σιωπή τοῦ ἐρημίτη καί ἡ ἀπροθυμία του νά συνεχίσει τή φλύαρη συζήτηση.

Ὁ νεαρός ἐνοχλημένος τόν ρώτησε μᾶλλον πειρακτικά:

– Γέροντα, ἀλήθεια, τί ἔχετε μάθει ἀπό τή ζωή σας στά τόσα χρόνια σιωπῆς;