You are currently browsing the tag archive for the ‘ΗΛΙΑ Π. ΜΗΝΙΑΤΗ’ tag.
Εὐλογημένο νά ᾽ναι, ἐλιά, τὸ χῶμα, ποὺ σὲ τρέφει,
κι εὐλογημένο τὸ νερό, ποὺ πίνεις ἀπ’ τὰ νέφη,
κι εὐλογημένος τρεῖς φορὲς αὐτός, ποὺ σ’ ἔχει στείλει
γιὰ τὸ λυχνάρι τοῦ φτωχοῦ, γιὰ τ’ ἅγιου τὸ καντήλι.
.
Δὲν εἶσαι σὺ περήφανη σὰν τ ἄλλα καρποφόρα,
ποὺ βιαστικά, ἀνυπόμονα, δὲν βλέπουνε τὴν ὥρα
πότε μὲ τ’ ἀνθολούλουδα τοὺς κλώνους νὰ σκεπάσουν
καὶ μὲ μιὰ πρόσκαιρη ὀμορφιὰ τὰ μάτια νὰ ξυπάσουν.
Μάννα! Δὲν βρίσκεται
λέξι καμμία
νά ᾽χη στὸν ἦχό της
τόση ἁρμονία.
Σὰν ποιὸς νὰ σ’ ἄκουσε
μὲ στῆθος κρύο,
ὄνομα θεῖο;
Φουρτούνιασεν ἡ θάλασσα κι ἐβουρκωθῆκαν τὰ βουνά!
Εἶναι βουβὰ τ’ ἀηδόνια μας καὶ τὰ οὐράνια σκοτεινά,
κι ἡ δόλια μου ματιὰ θολή.
Παιδί μου, ὥρα σου καλή!
Εἶναι φωτιὰ τὰ σπλάγχνα μου καὶ τὸ κορμί μου παγωνιά!
Σαλεύει ὁ νοῦς μου σὰν δενδρί, ποὺ στέκει ἀντίκρυ στὸν
χιονιᾶ
καὶ εἶναι ξέβαθο πολύ.
Παιδί μου, ὥρα σου καλή!
Το σπιτάκι της Μέλιας 
Πρόσφατα σχόλια