Ἡ δύναμη τῆς μετάνοιας

.

Ἕνας ἀδελφὸς ρώτησε κάποιον γέροντα:

«Ἂν συμβεῖ, ἀπὸ ἐνέργεια τοῦ διαβόλου, νὰ πέσει κάποιος σὲ πειρασμό, δηλαδὴ σὲ πορνεία, τί θὰ γίνει μὲ ἐκείνους πού θὰ σκανδαλιστοῦν ἀπὸ αὐτό;»

Καὶ ὁ γέροντας τοῦ διηγήθηκε:

«Σὲ ἕνα κοινόβιο τῆς Αἰγύπτου ἦταν κάποιος διάκονος ὀνομαστός. Κάποιος ἀπὸ τὴν πόλη, ποὺ τὸν κατέτρεχε ὁ ἄρχοντας, κατέφυγε μὲ ὅλη του τὴν οἰκογένεια στὸ κοινόβιο.

Καὶ μὲ ἐνέργεια τοῦ διαβόλου ὁ διάκονος ἔπεσε μὲ μία ἀπὸ τὶς γυναῖκες ποὺ εἶχαν ἔρθει μαζὶ μὲ τὸν πολίτη.

Ὅταν τὸ πράγμα φανερώθηκε, ὅλοι καταντροπιάστηκαν.

Ὁ διάκονος τότε κατέφυγε σὲ κάποιον ἀγαπητὸ του γέροντα καὶ τοῦ εἶπε τὸ γεγονός.

Ὁ γέροντας εἶχε στὸ βάθος τοῦ κελιοῦ του κάτι σὰν κρύπτη, ποὺ τὴν ἤξερε καὶ ὁ διάκονος καὶ παρακάλεσε τὸν γέροντα νὰ τὸν ἀφήσει νὰ μπεῖ ἐκεῖ καὶ νὰ ταφεῖ κυριολεκτικὰ ζωντανός, χωρὶς νὰ τὸ ξέρει κανεὶς ἄλλος πέρα ἀπὸ τὸν γέροντα.

Καὶ ἐκεῖνος συμφώνησε.

Μπῆκε λοιπὸν ὁ διάκονος μέσα σὲ ἐκεῖνο τὸ σκοτάδι καὶ ἔδειξε στὸν Θεὸ ἀληθινὴ μετάνοια, πενθώντας ἀδιάκοπα γιὰ τὴν ἁμαρτία του, καὶ δὲν ἔτρωγε τίποτε ἄλλο, παρὰ μόνο ψωμὶ καὶ νερὸ ποὺ τοῦ ἔδινε πότε πότε ὁ γέροντας.