You are currently browsing the tag archive for the ‘ευτυχισμένος γάμος’ tag.
παπα Γιώργης Δορμπαράκης
Ο γάμος ως σχέση αγάπης απαιτεί διαρκή αγώνα για τη διακράτηση και την επιβεβαίωσή του. Κι αυτό γιατί οι προκλήσεις του εγωισμού ως της ουσίας της αμαρτίας στον κόσμο τούτο απειλούν να τον διαλύσουν.
Αυτό σημαίνει ότι όπως ο κάθε πιστός πρέπει καθημερινά να επιβεβαιώνει την πίστη του στον Χριστό – «ἡ πίστις χωρίς τῶν ἔργων νεκρά ἐστι» (Ιακ. 2,26)
Επίσκοπος Καρπασίας Χριστόφορος
Να ανέχεται ο ένας τον άλλο με Αγάπη.
Αυτό στην πράξη σημαίνει ότι δεν πρέπει να μεγαλοποιούμε και να διογκώνουμε τις αδυναμίες και ατέλειες του άλλου (που όλοι έχουμε λιγότερο ή περισσότερο), αλλά να τα δικαιολογούμε, όχι από οίκτο και λύπηση, αλλά από αγάπη.
Ελευθέριος Γ. Ελευθεριάδης, Ψυχολόγος
Φαντάσου, άνθρωπε, δύο πέτρες. Δύο τυχαίες πέτρες, συμπαγείς, με μύτες, γωνίες και εξογκώματα. Φαντάσου, λοιπόν, ότι αρχίζουμε και κτυπάμε αυτές τις πέτρες μεταξύ τους. Ξανά και ξανά και ξανά.
Έτσι είναι και ένας γάμος, μία σχέση, μία συμβίωση δύο ανθρώπων με διαφορετική προέλευση, διαφορετικές αξίες, διαφορετικά πρέπει και θέλω. Δύο άνθρωποι οι οποίοι αρχίζουν και χτυπιούνται μεταξύ τους.
Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης
Ήταν κάποιο ανδρόγυνο ευλαβές και είχαν εννιά παιδιά. Ο σύζυγος ήταν πάρα πολύ ευλαβής και ολίγον τι ζηλωτής στα πνευματικά.
Κατά γράμμα ήθελε να τα κάνει όλα σαν καλόγερος. Η γυναίκα παραπονιόταν στο Γέροντα ότι κουράζεται και θέλει βοήθεια.
1.Μην κάνετε τον δάσκαλο στον ή στη σύντροφό σας. Ο καλύτερος τρόπος να τον διδάξετε είναι να τον αγαπάτε.
2.Ο γάμος είναι μια διαρκής, αλλά ωραία περιπέτεια που βοηθάει ν’ ανακαλύπτουμε τον αληθινό εαυτό μας, τον ψυχικό κόσμο του συντρόφου μας και να γνωρίζουμε καλύτερα τον Θεό.
αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος
Μην κάνετε τον πνευματικό σας νομοθέτη του γάμου σας.
Δεν είναι ο ρόλος του πνευματικού να καθορίζει τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις των συζύγων. Όταν το ανδρόγυνο χρειάζεται κάποιον «διαιτητή», τότε δεν υπάρχει ανδρόγυνο αλλά υφίσταται ακόμα άνδρας και γυναίκα.
Όταν ο γάμος γίνει ζήτημα δικαιωμάτων και υποχρεώσεων, τότε ο γάμος έχει χάσει κάθε νόημά του. Αν πηγαίνω στον πνευματικό για να με δικαιώσει ή να κατανείμει τα συζυγικά «καθήκοντα» σημαίνει ότι δεν υπάρχει συζυγία, δηλαδή δεν υπάρχει μεταξύ του ζευγαριού συγχώρεση, αλληλοπεριχώρηση και αγάπη.
Αν δεν έχεις αγκαλιάσει τον άνθρωπο σου χωρίς λόγο, δεν του έχεις πάρει ένα λουλούδι απλά γιατί έτσι το ένιωσες χωρίς να σε ωθεί κάποια συγκεριμένη ημερομηνία, αν δεν έχεις αγκαλιάσει το άλλο σου μισό απλά γιατί το χρειάστηκες σαν να σου λείπει ένα κομμάτι, αν δεν έχεις ζητήσει συγγνώμη για κάποιο σφάλμα σου και δεν έχεις δεχτεί τη συγγνώμη του άλλου τότε δεν έχεις καν καταλάβει γιατί παντρεύτηκες.
Ο γάμος σου έχει μείνει απλά στο άλμπουμ….Άνοιξε το άλμπουμ της καρδιάς σου και βγάλε να μοιραστείς τα κομμάτια της με τον άνθρωπο που υποσχέθηκες αιώνια αγαπητικά δεσμά.. Τότε θα νιώσεις τη χαρά της γαμήλιας μελωδίας.
π. Ανδρέας Κονάνος
Έχω βρεθεί μπροστά σε ζευγάρια με τα παιδιά τους. Και λέει ένας απ’ τους δύο συζύγους «Αχ, πάτερ, σας ζηλεύω! Σας καμαρώνω που τα αφήσατε όλα και είστε έτσι όπως είστε. Μακάρι να ‘μασταν κι εμείς σαν κι εσάς».
Άκου λογική! Γιατί να είστε σαν κι εμένα, ρε παιδιά; Τι είναι αυτό που κάνω εγώ και δεν μπορείτε να κάνετε κι εσείς; Αναφέρονται στο συγκεκριμένο θέμα της ερωτικής αποχής κυρίως. Διότι, αν το καλοσκεφτείς, όλα τ’ άλλα μπορείτε να τα κάνετε κι εσείς οι παντρεμένοι.
Χθές παραμονή τῆς Πρωτοχρονιά, ἤμουνα ξαπλωμένος στό κουβούκλι μᾶς περασμένα μεσάνυχτα καί συλλογιζόμουνα.
Εἶχα δουλέψει νυχτέρι γιά νά τελειώσω μιά Παναγία Γλυκοφιλοῦσα, καί δίπλα μου καθόταν ἡ γυναίκα μου καί ἔπλεκε.
Ὅποτε δουλεύω, βρίσκουμαι σέ μεγάλη κατάνυξη, καί ψέλνω διάφορα τροπάρια. Σιγοψελνα, λοιπόν, ἐκεῖ πού ζωγράφιζα τήν Παναγία, κι ἡ Μαρία ἔψελνε καί ἐκείνη μαζί μου μέ τή γλυκιά φωνή της.
Είναι δώρο Θεού. Κάνε κάτι να ζωντανέψει η ψυχή σου και να χαρεί τα παιδιά και τον σύζυγο
Ακόμα ένα νοσηρό σύμπτωμα του καιρού μας: Παντρεμένα ζευγάρια θαυμάζουν συνέχεια άγαμους και ασκητές, με τρόπο ο οποίος μειώνει και υποτιμά το μυστήριο του γάμου που οι ίδιοι ζουν.
Θαυμάζουν ιερομονάχους, αρχιμανδρίτες, ασκητές, μοναχούς, σπηλαιώτες, που πήγαν στα βουνά, στις τρύπες και στις οπές της γης. Και ταυτόχρονα υποτιμούν την οικογενειακή ζωή και τη βλέπουν ως «συμβιβασμό».
Πρόσφατα σχόλια