Ε. Ευστρατιάδης: Μπιζάνι (16-22 Φεβρουαρίου 1913)

. . . Βράδυ ήτανε; πρωί ήτανε; νύχτα; μεσημέρι; τίποτα δεν ξέραμε ·  καμμιά διάκρισι δεν κάναμε, δεν νοιώθαμε· αιώνια συννεφιά πλάκωνε την ψυχή μας ·  αιώνιο ξεροβόρι πάγωνε τη σάρκα μας, έσβυνε τη μιλιά μας.

Συμμαζεμένοι πίσω από το βράχο μας, εγώ κι’ ο σύντροφός μου – ένα παιδί αδύνατο κι αναιμικό, που σε κάθε μούγκρισμα του βορηά χωνότανε πειό βαθειά μέσα στο μανδύα του κι άφην’ ένα βόγγο πόνου απ’ το ξεπάγιασμα στηλώναμε τα μάτια μας προς το μεγάλο το θηρίο που μας έρριχνε το θάνατο, προς το ανθρωποφάγο το βουνό, βλέπαμε τη φλόγα, ακούγαμε τον κρότο, σκύβαμε, έσβυνε για μια στιγμή η ζωή μέσα στο αίμα μας, περιμένοντας το χάρο, και σαν έπαυε ο κρότος,

Ο Λογοτέχνης Μιχάλης Περάνθης περιγράφει το τραγικό τέλος του Οδυσσέα Ανδρούτσου (5 Ιουνίου 1825)

Tρίζουν τα σίδερα στο πορτόνι, βγαίνουν οι αμπάρες. Το άνοιγμα κιτρινίζει από τα λαδοφάναρα και γιομίζει ποδάρια. Αλλά είναι αλήθεια κι’ άνοιξαν ή έτσι του φάνηκε μες στον ύπνο του , δεν βρίσκεται σίγουρος. Αλλά νιώθει στα δάχτυλα ένα απότομο γδάρσιμο καί. . .

— Τούτο δω θα το πάρω, δεν του χρειάζεται πιά, λέει ο Θεοχάρης από Λιδωρίκι. Και σκύβει με το  λαδοφάναρο, του τραβάει το δαχτυλίδι από το δάχτυλο.

. . . νιώθει στο δάχτυλο ένα γδάρσιμο και ξυπνάει. Βλέποντας, πετάγεται ορθός.

— Θα μας πης τώρα τους  θησαυρούς σου πού τους έχεις χωμένους; κοροϊδεύει ο Παπακώστας Τζαμάλας, σίγουρος που έτσι κι’ αλλιώς, τι θα κάμη, θ΄αναγκαστή.