You are currently browsing the tag archive for the ‘Ενωση Βουρλιωτών Μικράς Ασίας’ tag.
Οί μέρες των εορτών αύριο μεθαύριο τελειώνουνε, άς έχουμε κουράγιο ελπίζοντας σε μια νέα Ανατολή τόσο για εμάς, όσο και για τα παιδιά μας ελπίδα του αύριο, αλλά και για την Πατρίδα, για όλους μας,δεν θα μας αφήσει στο τέλος ο Θεός ……
Μέρες των Θεοφανείων έρχονται, ανοίγουν οί ουρανοί το βράδυ της παραμονής λέγανε οί παλιοί, σοφοί οί παλιοί με τις αγνές παραδόσεις τους πού τις ποδοπατήσαμε εμείς οί νεότεροι έξυπνοι και φθάσαμε εδώ πού φθάσαμε, αν όχι στον πάτο του πηγαδιού αλλά λίγο πιο πάνω από τις πηγές του… Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Μεγάλη Δευτέρα, ο Χριστός στη μαχαίρα.
Μεγάλη Τρίτη, ο Χριστός εκρύφτη.
Μεγάλη Τετάρτη, ο Χριστός εχάθη.
Μεγάλη Πέμπτη, ο Χριστός ευρέθη.
Μεγάλη Παρασκευή, ο Χριστός στο καρφί.
Μεγάλο Σαββάτο, ο Χριστός στον τάφο.
Μεγάλη Λαμπρή το αυγό και τ΄ αρνί.
Η τελευταία Πρωτοχρονιά στη Μικρά Ασία (λίγο πριν τη μεγάλη καταστροφή) .
Κοντεύουν 100 χρόνια από την τελευταία Πρωτοχρονιά της Μικρασίας, την Πρωτοχρονιά του μοιραίου έτους 1922, ας στρώσουμε λοιπόν τη θύμησή της με ροδανθούς και υάκινθους, αφήνοντας τη φαντασία να μας σεργιανίσει σε παραδείσους χαμένους αλλά όχι ξεχασμένους:
Δημητρίου Αμπελά
Ανεξάρτητος Μεραρχία -Οι Άγνωστοι Μύριοι
Η διαταγή που έλαβε στις 13 Αυγούστου 1922 η Ανεξαρτήτη Μεραρχία ήταν αποστολή αυτοκτονίας: για να διασπάσει την ενότητά της τουρκικής επίθεσης στο Αφιόν Καραχισάρ έπρεπε πάση θυσία να διεισδύσει, από τα απόρθητα Στενά Κουμπέτ, με 10.000 άνδρες, στο εχθρικό έδαφος και με κεραυνοβόλο επίθεση να αιφνιδιάσει τον εχθρό στα νώτα του.
Η σύλληψη του σχεδίου επιτελικά, ήταν ορθή, τα μέσα όμως και ο χρόνος που διατέθηκαν στη Μεραρχία, αντικειμενικά, ήταν ανεπαρκή. Παρ” όλα ταύτα, για την εκτέλεσή του, εθυσιάζετο μια ολόκληρη μεραρχία.Στις μέρες που ακολούθησαν, οι εξελίξεις και ανακατατάξεις στο θέατρο των επιχειρήσεων ήταν ραγδαίες.
Το λιμάνι και η πόλη της Κρήνης
.
(Δεν είναι ταξιδιωτικό, είναι ένα βίωμα!)
Μας φέρνει το καραβάκι από την Χιό στην Κρήνη (Τσεσμέ το λένε τώρα, που στα Τούρκικα σημαίνει… κρήνη) και ευθύς κατευθυνόμαστε προς την Σμύρνη.
Η γη και το τοπίο, τα πεύκα και οι ελιές, θυμίζουν έντονα Ελλάδα (για τον απλούστατο λόγο ότι ΕΙΝΑΙ Ελλάδα!).
Η Σμύρνη λοιπόν. Η σημερινή, μοντέρνα, τερατώδικη Σμύρνη!
Δεν έχει να μου προσφέρει τίποτε πέρα από την προκυμαία (τόπο θυσίας χιλιάδων αθώων ψυχών, που όσοι έχουν την ψυχή μπορούν ακόμη να τις ακούσουν…), των «καμένων» που στο μεγαλύτερο μέρος τους είναι πάρκο πλέον ( ακόμη και με την απουσία τους οι Έλληνες προσφέρουν την ευκαιρία πολιτισμού) και τέλος …. Το Κονάκι!
Το διοικητήριο επί Ελληνικής παρουσίας. Το Κονάκι με το μπαλκόνι του! Δεν με ενδιαφέρει πόσους «ηγέτες», άξιους η ανάξιους, φιλοξένησε αυτό το μπαλκόνι.
“Το πως κατάγομαι απά τα μέρη αυτά της Ανατολής ,το χω για πράγμα σπουδαίο και μεγάλο και ευλογημένο και δοξάζω τον Θεό γι αυτό.
Εγώ δεν θ αρνηθώ ποτέ τον τόπο μου.
Να χάσω το φως μου αν σε ξεχάσω.
Να ψάχνω με το ραβδί και να μη βρεθεί κανείς να με οδηγήσει.
Πρόσφατα σχόλια