Ήταν κι αυτά παιδιά δικά μας

του πατρός Δημητρίου Μπόκου

«Η μάνα κράταε τα βουνά, όρθιος να στέκει ο γιος της» (Νικηφ. Βρεττάκος).

Δεν ήταν μόνο η Σπαρτιάτισσα μάνα που προέπεμπε τον γιο της στον πόλεμο δίνοντάς του την ασπίδα και λέγοντας: «Ή ταν ή επί τας». Ή θα την φέρεις πίσω (νικητής) ή θα σε φέρουν πάνω σ’ αυτήν (νεκρό).

Δεν ήταν μόνο η Σουλιώτισσα που πολέμησε ισοδύναμα στο πλευρό του άντρα της με το σπαθί και το τουφέκι.

Ερμιόνη (Μ)Πρίγκου «η Μάνα των Πεσόντων»

Επί 75 χρόνια έχει το δικό της καθήκον, το οποίο υπηρετεί με συνέπεια και αφοσίωση.

Είναι η Ερμιόνη (Μ)Πρίγκου, η «Μάνα των Πεσόντων», όπως την αποκαλούν. Τίτλος τιμής, που της απονεμήθηκε από το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας.

Στον Ελληνοιταλικό Πόλεμο του 1940-1941, παρούσα στην πρώτη γραμμή του μετώπου μαζί με όλες τις γυναίκες της Βορείου Ηπείρου.

Έζησε με το δικό της τρόπο τη θριαμβευτική πορεία των ελληνικών στρατευμάτων στο μέτωπο της Αλβανίας. Αν και ήταν εννέα χρονών κοριτσάκι, ο πατέρας της, Γιάννης, της έμαθε το καθήκον για την πατρίδα με έναν τρόπο μοναδικό.

Στὴ γέφυρα τοῦ ποταμοῦ Δεβόλη (21 Νοεμβρίου 1940)

.

Ὁ Σπύρος ἤθελε νὰ μποροῦσε νὰ μίκραινε, ἐκεῖ τοὺ ἦταν ἔτσι ἄσχημα κρυμμένος, πίσω ἀπὸ ἀραιὲς τοῦφες ἰτιᾶς.

Ἀπέναντί του ἔστεκε ἰταλικὸ ἀπόσπασμα καὶ φρουροῦσε μιὰ γέφυρα˙ γύρω του ἁπλωνόταν ἡ κοιλάδα τῆς Βίγλιστας καὶ τοῦ φαινόταν ὅτι σ’ ὅλον αὐτὸ τὸν ξεσκέπαστο κάμπο ἦταν ὁ μόνος ῞Ελληνας, μέσα σὲ πολυάριθμο πλῆθος ᾽Ιταλῶν ποὺ ὑποχωροῦσαν.

Ἀποροῦσε κι ὁ ἴδιος, πῶς εἶχε κατορθώσει νὰ πλησιάση τὴν ὄχθη τοῦ ποταμοῦ Δεβόλη , χωρὶς νὰ τὸν ἀντιληφθῆ κανείς. Ἀλλὰ τώρα ποὺ ἔπρεπε νὰ πέση στὸ νερὸ ἀπαρατήρητος, ἤθελε νὰ μποροῦσε νὰ γινόταν ἄφαντος, ἕνα τόσο δὰ μικρὸ χαλικάκι.

Τὸ ποτάμι κυλοῦσε τὰ βρώμικα νερά του, χωρὶς θόρυβο, κι αὐτὴ ἡ ἡσυχία ἐμπόδιζε τὸ Σπύρο νὰ ἐκτελέση τὴν ἀποστολή του. Δὲν εἶχαν προφθάσει νὰ χορτάσουν οἱ φαντάροι τὴν κατάληψη τῆς Μόροβας, καὶ ἦρθε διαταγή ἂν ὑπάρχη ἀνάμεσά τους κανένας δύτης τὸ ἐπάγγελμα ἢ τουλάχιστον καλὸς κολυμβητής, νὰ παρουσιασθῆ στὸ συνταγματάρχη.