Θεόδωρος Κολοκοτρώνης «ο Γέρος του Μωριά» (3 Απριλίου 1770 – 4 Φεβρουαρίου 1843)

Στην ψυχή του ήρωα της Ελληνικής μας Επανάστασεως, του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, ζούσαν γενιές ολόκληρες παλικαριών. Ο πατέρας του και οι πρόγονοί του ήταν ξακουστοί για τη γενναιότητά τους, και τα βουνά και οι λαγκαδιές αντιλαλούσαν τα κατορθώματα των Κολοκοτρωναίων:

« Του Λεωνίδα το σπαθί,

Κολοκοτρώνης το φορεί.

Τούρκος αν το ιδεί λαβώνει

και το αίμα του εχθρού παγώνει».

Η προσευχή του ταπεινού

.

Ζαχαρίας Παπαντωνίου (Φεβρουάριος 1877-1η Φεβρουαρίου 1940)

.

Κύριε, σαν ήρθεν η βραδιά, σου λέω την προσευχή μου.

Άλλη ψυχή δεν έβλαψα στον κόσμο απ’ τη δική μου.

Εκείνοι που με πλήγωσαν ήταν αγαπημένοι.

Την πίκρα μου τη βάσταξα. Μου δίνεις και την ξένη.

Μ’ απαρνηθήκαν οι χαρές. Δεν τις γυρεύω πίσω.

Προσμένω τα χειρότερα. Είν’ αμαρτία να ελπίσω.