Ἡ πρώτη Ἐθνικὴ Συνέλευσις (1 Ἰανουαρίου 1822)

ΕΙΣ τὸ ταπεινὸν χωῥίον Πιάδα, παρὰ τὴν ἀρχαίαν Ἐπίδαυρον, ἔγινεν ἡ πρώτη Ἐθνικὴ Συνέλευσις τῶν Ἑλλήνων.

Αἰ ἐργασίαι της ἤρχισαν τὴν 20ὴν Δεκεμβρίου 1821. Ἀπὸ ὅλην τὴν ἐπαναστατημένην Ἑλλάδα εἶχον ἔλθει ἀντιπρόσωποι, οἱ ὁποῖοι ἐλέγοντο «παραστάται».

Ἡ συνάθροισις αὐτὴ τόσων ἐκλεκτῶν πατριωτῶν ἀπὸ ὅλην τὴν Ἑλλάδα, πρώτην φορὰν μετὰ τόσους αἰῶνας
δουλείας, ἐπροκάλει βαθὺ αἴσθημα συγκινήσεως.

Δάκρυα χαρᾶς ἔρρεον ἐκ τῶν ὀφθαλμῶν πάντων, ἀντηλλάσσοντο δὲ χαρμόσυνοι ἀσπασμοὶ ὅπως κατὰ τὴν ἡμέραν τῆς Ἀναστάσεως.

Η μητέρα και το παιδί

Θυμοῦμαι συχνὰ τὶς φροντίδες τῆς μανούλας μου στὰ παιδικά μου χρόνια. Σὰν ἀπόκανα πιὰ στὰ παιχνίδια, μαζευόμουν στὸ σπίτι, ἀνέβαινα στὴν ψηλή μου καρέκλα, κοντὰ στὸ τραπέζι καὶ ξεκουραζόμουν. Ἀκίνητος, ἥσυχος,ἄκουα τὴ μελωδικὴ φωνὴ τῆς μάνας μου, τὴ φωνὴ τὴν ἀξέχαστη.

Σιγὰ σιγὰ ἀπὸ τὴν κούραση τὰ μάτια μου ἔκλειναν.

Γλιστροῦσα ἥσυχα-ἥσυχα στὸ πάτωμα, πήγαινα σὲ μιὰ πολυθρόνα καὶ ξαπλωνόμουν ἀναπαυτικά.

– Κοιμᾶσαι, μικρό μου; μοῦ ἔλεγε ἡ μητέρα μου. Πήγαινε, χρυσό μου, στὸ κρεβατάκι σου νὰ κοιμηθῆς.