You are currently browsing the tag archive for the ‘Διμηνιαῖο Περιοδικό Ἱερᾶς Μητροπόλεως Σερρῶν καί Νιγρίτης’ tag.
Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης
Καταλαβαίνεις, ἄνθρωπε, πόσο μεγάλη χάρη σοῦ κάνει ὁ Κύριος, ὅταν σοῦ δίνει νὰ τρῶς τὸ Πανάγιο Σῶμα Tου καὶ νὰ πίνεις τὸ δικό Tου Τίμιο Αἷμα; Αὐτὴ ἡ χάρη εἶναι τόσο μεγάλη, ὥστε μόνο ἡ δική Του ἀγαθότητα καὶ πανσοφία γνωρίζουν τὴν ἀξία αὐτοῦ τοῦ δώρου.
Γιὰ νὰ μπορέσεις ὅμως καὶ ἐσὺ νὰ τὸ ἐκτιμήσεις, σύμφωνα πάλι μὲ τὸ μέτρο σου, θυμήσου ποιὸς εἶσαι, γιατί μεταλαμβάνεις τὰ θεῖα δῶρα καὶ γίνεσαι κοινωνὸς τῆς θείας ζωῆς καὶ ποιοὺς καρποὺς ἔχεις, ὅταν… μεταλαμβάνεις ἀξίως τῶν ἀχράντων μυστηρίων.
Τοῦ κ. Κων/ντίνου Β. Χιώλου
Διδάκτορος Νομικῆς-Προέδρου Ἐθνικῆς Ἑνώσεως Βορείων Ἑλλήνων
Τὸ δὲ τὴν πόλιν σοι δοῦναι,οὔτ’ ἐμόν ἐστιν οὔτ’ ἄλλου τῶν κατοικούντων ἐν ταύτῃ· κοινῇ γὰρ τῇ γνώμῃ πάντες αὐτοπροαιρέτως ἀποθανοῦμεν μή φειδόμενοι τῆς ζωῆς ἡμῶν.
Τό πρωΐ τῆς Τρίτης 29 Μαΐου 1453, ἤτοι πρίν ἀπό 562 (566) ἔτη ἀπό σήμερα, «ἑάλω ἡ Πόλις» καί τό Βυζάντιο εἶχε παύσει πλέον νά ὑπάρχει.
Ὅ,τι ἀπέμεινε ἐντός ὀλίγου περιῆλθε ὁλοκληρωτικῶς στούς τούρκους, οἱ ὁποῖοι γενόμενοι κύριοι τῆς Πόλεως ἄρχισαν τήν καταστροφή καί τήν λεηλασία αὐτῆς, καταστρέψαντες τελείως τό Μέγα Παλάτιον, πλήν τοῦ πλησίον αὐτοῦ εὑρισκομένου Ναοῦ τῆς Ἁγίας Σοφίας, τόν ὁποῖον, καθώς καί ὅλες τίς ἄλλες Ἐκκλησίες, μετέτρεψαν σέ τζαμιά, ἐνῶ πολλοί τῶν κατοίκων ἐσφάγησαν ἤ ἐξανδραποδίσθηκαν.
Τοῦ κ. Κωνσταντίνου Χιώλου
Διδάκτορος Νομικῆς – Προέδρου Ἐθνικῆς Ἑνώσεως Βορείων Ἑλλήνων
Η πόλις τῶν Σερρῶν, τήν ὁποίαν ὁ Ἡρόδοτος ἀναφέρει μέ τό ὄνομα ΣΙΡΡΙΣ ἡ Παιονική, ἐπανειλημμένως κατεστράφη ἀπό τούς ἐχθρούς τῆς Πατρίδος μας, ἀλλά πάντοτε ἀνεσυγκροτεῖτο, ἀνελάμβανε καί συνέχιζε τήν ἀνοδικήν της πορείαν.
Καθ’ ὅλην τήν διάρκειαν τῆς μακραίωνης δουλείας της, ἀπό τῆς ἁλώσεώς της ὑπό τῶν Τούρων τό 1383 μέχρι τῆς ἀπελευθερώσεώς της τήν 29ην Ἰουνίου 1913 ὑπό τοῦ Ἑλληνικοῦ Στρατοῦ, ὕστερα, δηλαδή, ἀπό συνεχῆ κατοχήν 530 ἐτῶν, ὑπῆρξεν ἐθνική ἔπαλξις τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί τό μεγαλύτερον πνευματικόν κέντρον εἰς ὁλόκληρον τήν Ἀνατολικήν Μακεδονίαν.
Μαλαματή Χαριζανοπούλου – Ἀμπελίδου
Δῶσ’ μου Κύριε νά πιῶ
ἀπ’ τήν ἀέναη πηγή τοῦ ἐλέους Σου,
νά δροσίσει τή φλογισμένη ἀπό τά πάθη ψυχή μου.
Στήριξε Κύριε, τούς καθημερινούς μου ἀγῶνες.
Φύλαξέ τους ἀπ’ τίς τρικλοποδιές
τοῦ ἀόρατου ἐχθροῦ.
Συγχώρησε Κύριε, τό τόλμημά μου αὐτό.
Ταπεινά λαχταρῶ τήν παρουσία Σου νά νιώσω.
Κείμενο*
«Κατά μίαν Σαββάτων, φησίν, ἕκαστος ὑμῶν παρ’ ἑαυτῷ τιθέτω θησαυρίζων ὅ,τι ἄν εὐοδῶται, ἵνα μή, ὅταν ἔλθω, τότε λογίαι γίνωνται» (Α΄ Κορ.16,2).
Μίαν Σαββάτων, τήν Κυριακήν ἐκάλεσε. Καί τίνος ἕνεκεν ταύτην ἐπέταξε τῇ εἰσφορᾷ τήν ἡμέραν; διά τί μή εἶπε, τῇ δευτέρᾳ τῶν Σαββάτων, τῇ τρίτῃ τῶν Σαββάτων, ἤ αὐτοῖς τοῖς Σάββασιν;
Οὐχ ἁπλῶς, οὐδέ εἰκῇ ἀλλά βουλόμενός τινα καί ἀπό τοῦ καιροῦ λαβεῖν συμμαχίαν εἰς τό προθυμοτέρους ποιῆσαι τούς εἰσφέροντας. Οὐ μικρόν δέ ἐπιτηδειότης καιροῦ ἐν ἅπασι πράγμασιν. Καί τί, φησίν, ὁ καιρός ἐπιτήδειον ἔχει πρός τό πεῖσαι διδόναι ἐλεημοσύνην;
Στ. Δήμου
Ἄτεχνη, ποὖναι, Θεέ μου,
ἡ καλοσύνη μας….
Χαηδεύουμε ἄτσαλα ἕνα λουλούδι
καί τό μαραίνουμε.
Ἀγγίζουμε τυραννικά μιά πεταλούδα
καί τῆς τσακίζουμε τά φτερά.
Μαλαματή Χαριζανοπούλου – Ἀμπελίδου
Τώρα πού ὁ χρόνος ἄρχισε
νά ρυτιδώνεται,
τό βρεφικό μου λίκνο ἀναπολῶ,
πού πάνω του
τό ἀνέμελό μου μικρό σῶμα
κείτονταν.
Γέμιζε κλάματα τό δωμάτιο,
ὅταν ἡ πείνα ἔνιωθα νά πλησιάζει.
Στ. Δήμου
Κι ἄν ζῶ στό σήμερα, στό τώρα, στό παρόν,
ἔχω – χιλιόχρονο δεντρί –
βαθειές τίς ρίζες μου στό χτές
καί τά ψηλότερα κλαδιά μου ἀγγίζουν τ’ ἄστρα.
Κι ἄν εἶναι ἡ ζήση μου κρινάκι τῶν ἀγρῶν
εἶναι ἀπό κῆπο εὐωδιαστό
μέ βρυσομάνες ἀνοιχτές
καί κάποτε θά φυτευτεῖ
σέ χρυσαφένια γλάστρα.
Γούδας Γεώργιος
Ἰβηρίτης
Ὦ, Παναγία Παντάνασσα
Μητέρα τοῦ Χριστοῦ μας
Φεύγεις καί πᾶς στούς οὐρανούς
Ἐμψύχωσε τόν νοῦ μας.
Στήν Παναγία, Χριστιανοί,
θερμές οἱ προσευχές μας
στήν Κοίμησή Της νοερῶς
ἄς φτάσουν οἱ ψυχές μας.
Τόν Αὔγουστο ἡ Ἐκκλησία ἑορτάζει τό τέλος τῆς ἐπίγειας ζωῆς τῆς Παναγίας, τόν θάνατό της, γνωστό ὡς Κοίμηση, μιά λέξη ὅπου τό ὄνειρο, ἡ μακαριότητα, ἡ εἰρήνη, ἡ ἠρεμία καί ἡ χαρά ἑνώνονται.Τίποτε δέν γνωρίζουμε γιά τίς συνθῆκες πού περιβάλλουν τόν θάνατο τῆς Παναγίας, τῆς μητέρας τοῦ Χριστοῦ.
Διάφορες ἱστορίες, διανθισμένες μέ παιδική ἀγάπη καί τρυφεράδα, ἔχουν φθάσει ὥς ἐμᾶς ἀπό τόν πρώιμο Χριστιανισμό, ἀλλά, ἀκριβῶς λόγῳ τῆς ποικιλίας τους, δέν νιώθουμε ὑποχρέωση νά ὑπερασπιστοῦμε τήν «ἱστορικότητα» καμιᾶς ἀπ᾽ αὐτές.
Στήν Κοίμηση, ἡ ἀγάπη καί ἡ μνημόνευση τῆς Ἐκκλησίας δέν ἐπικεντρώνονται στό ἱστορικό καί πραγματικό πλαίσιο, οὔτε στήν ἡμερομηνία καί στόν τόπο ὅπου αὐτή ἡ μοναδική γυναίκα, αὐτή ἡ Μητέρα ὅλων τῶν μητέρων, ὁλοκλήρωσε τήν ἐπίγεια ζωή της.
Το σπιτάκι της Μέλιας 
Πρόσφατα σχόλια