You are currently browsing the tag archive for the ‘διδακτικό παραμύθι’ tag.
του Κωνσταντίνου Γανωτή
Μια φορά κι έναν καιρό σε μια πολιτεία ζούσανε δυο αδερφάδες, νοικοκυρές και φιλόξενες κι οι δυο και πολύ αγαπημένες βέβαια, αφού ήταν και δίδυμες.
Μόνο που η μια ήταν λίγο κοντύτερη απ΄ την άλλη, τόσο όσο να πεις πως είναι κοντύτερη η Σαρακοστή από την Πεντηκοστή. Μάλιστα, για να ΄ναι αγαπημένες, είχαν τα σπίτια τους κολλητά και στο μεσοτοίχι είχαν ανοίξει μια πόρτα μεγάλη και μπαινοβγαίναν απ΄ αυτή.
Από το βιβλίο «Παραμύθια» του Γεώργιου Δροσίνη
Ο Δροσίνης γράφει: «Ο παππούς ξαπλώθηκε στη μεγάλη πολυθρόνα του και τα εγγόνια του, δύο ξανθά παιδάκια, κάθησαν γύρω του ν’ ακούσουν την ιστορία, που θα τους πη.
– Δεν ξέρω κ’ εγώ πώς, μια μέρα, όταν ήμουν πολύ νέος, ενώ γύριζα στα βουνά, έχασα το δρόμο μου και βρέθηκα σ’ έναν τόπο έρημο, αγνώριστο και πολύ άγριο.
(Στο παραμύθι του Όσκαρ Ουάιλντ που ακολουθεί, παρακολουθούμε την ιστορία ενός αγάλματος και ενός χελιδονιού που συμπονούν τους φτωχούς συμπολίτες τους και τους προσφέρουν απλόχερα ό,τι πολυτιμότερο διαθέτουν.
Ο Ευτυχισμένος Πρίγκιπας, από το άγαλμά του ψηλά στην πόλη, παρατηρεί τα πάντα και ανακαλύπτει μιαν άλλη πλευρά της καθημερινότητας: τη φτώχεια, την ασχήμια, τη διαφθορά και την υποκρισία.
Στη διάρκεια μιας πυρκαγιάς στο δάσος, όλα τα ζώα τρέχουν για να σωθούν. Υπάρχει όμως ένα πουλί που δεν αντιμετωπίζει με τον ίδιο τρόπο την κατάσταση.
Είναι τo κολιμπρί, το μικρότερο πουλί στον κόσμο (το μήκος του σώματός του είναι περίπου 2,5 εκατοστά.)
Παίρνει μια στάλα νερό στο ράμφος του και πετάει προς τη φωτιά.
Πάουλο Κοέλιο
Κάποτε, ένας άντρας, το άλογο και ο σκύλος του περπατούσαν σε έναν δρόμο και καθώς περνούσαν κάτω από ένα τεράστιο δέντρο έπεσε ένας κεραυνός και τους έκανε και τους τρεις στάχτη.
Όμως, ο άντρας δεν κατάλαβε ότι είχε εγκαταλείψει αυτόν τον κόσμο, και συνέχισε την πορεία του με τα δυο του ζώα (κάποιες φορές περνάει κάποιος χρόνος μέχρι να συνειδητοποιήσουν οι νεκροί την καινούρια τους κατάσταση…)
Χὰνς Κρίστιαν Ἄντερσεν
Στὸ δημοτικὸ σχολεῖο ἀνάμεσα στ’ ἄλλα παιδιὰ πήγαινε καὶ μιὰ μικρὴ Ἑβραιοπούλα. Ἦταν ἕνα μικρὸ ἔξυπνο κοριτσάκι, ποὺ ὅμως εἶχε ἀποκλειστεῖ ἀπὸ ἕνα μάθημα, τὰ Θρησκευτικά. Γιατὶ τὸ σχολεῖο ἦταν χριστιανικὸ κι αὐτὴ δὲν ἦταν Χριστιανή…
Στὰ ἄλλα ὅμως μαθήματα, τὴ Γεωγραφία, τὰ Μαθηματικά, ἦταν πολὺ καλὴ καὶ ἔπαιρνε εὔκολα τὰ γράμματα.
π. Σπυρίδων Σκουτής
Να το δείτε αυτό το παιδικό μαζί με τα παιδιά σας, αλλά να τους εξηγήσετε κάποια πράγματα.
Το έχω δει πάνω από 10.000.000 φορές, ακόμα και τώρα το βλέπω. Πάντα με συγκινεί απίστευτα. Στο σημείο 07:00 όταν ήμουν μικρός, είχα ρίξει φοβερό κλάμα. Εκεί που το καημένο το έχουν εγκαταλείψει.
Εκεί που όλα όμως νομίζεις ότι έχουν τελειώσει, έρχεται η λύτρωση!
Ήταν που λέτε κάποτε ένα βασιλιάς που αρρώστησε βαριά. Τόσο βαριά αρρώστησε που έταξε το μισό του βασίλειο σε όποιον θα τον γιάτρευε.
Όσο όμως κι αν προσπάθησαν οι γιατροί, οι σοφοί και οι μάγοι κανείς δεν κατάφερε να τον γιατρέψει.
Μια μέρα ένας γέρο σοφός αποφάνθηκε πως ο βασιλιάς θα γίνει καλά αν φορέσει το πουκάμισο του πιο ευτυχισμένου ανθρώπου που ζούσε στο βασίλειο.
Ὅλα τά παραμύθια εἶναι παράξενα. Πολύ παράξενα μάλιστα!
Μά πάντοτε πολύ διδακτικά.
Ἕνα παραμύθι μᾶς λέει, πῶς ἀπόχτησαν τά πουλιά φτερά.
Στήν ἀρχή ὁ Θεός εἶχε πλάσει τά πουλιά χωρίς φτερά. Μετά ἔκαμε τά φτερά. Τά ἔβαλε λοιπόν μπροστά τους. Καί τούς εἶπε:
― Θέλω αὐτά τά πράγματα, νά τά μεταφέρετε στήν ἀπέναντι πλαγιά!
Η κυρία Μαρία – αρχόντισσα της πόλης εκείνο τον καιρό- έπαιρνε πάντα μαζί στις βόλτες της τον γιό της Γιάννη γιατί θεωρούσε ότι με την παρέα τους κάτι ωφέλιμο θα εύρισκε πάντα να τον διδάξει.
Ένα πρωί με το που ανέτειλε ο ήλιος ξεκίνησε να πάει στον κήπο μιας φιλικής οικογένειας. Η δροσιά ακόμη δεν είχε φύγει από τα φύλλα των δένδρων και των λουλουδιών, τα γεμάτα καρπούς και ευωδιαστά άνθη.
Η κυρία Μαρία που θεωρούσε ως τρόπο διαπαιδαγώγησης και πλουτισμού της γνώσης τούτες τις βόλτες με τον μικρό Γιάννη, πάντα εύρισκε κάτι να του λέει, να τον διδάσκει με τρόπο γλαφυρό…
Το σπιτάκι της Μέλιας 
Πρόσφατα σχόλια