You are currently browsing the tag archive for the ‘Δεκαπενταύγουστος’ tag.
π. Λίβυος
Το 1991-92 βρέθηκα στο ευλογημένο νησί της Τήνου, για να παρακολουθήσω την εβδόμη τάξη της Ιερατικής Σχολής. Είχα πλέον πάρει την απόφαση ότι θα γίνω κληρικός.
Στο νησί αυτό καταλαβαίνεις απόλυτα τι σημαίνει να ζεις μέσα στο μυστήριο της παρουσίας της Παναγίας. Κανένας λόγος και καμία εξήγηση ή ερμηνεία δεν χρειάζεται, αφού όλα ντύνονται στην σιωπή της Παρουσίας της. Η Παναγία είναι τα πάντα και παντού.
Τα Σαββατοκύριακα, ανέβαινα 100 μέτρα παραπάνω από την σχολή που ήταν ο λαμπρός και επιβλητικός ναός της Παναγίας, με την ιερά εικόνα της, και έψαλα στις παρακλήσεις. Κάθε μια ώρα σχεδόν είχε πλοίο. Κόσμος, άνθρωποι όλων των ηλικιών, κοινωνικών και μορφωτικών τάξεων, γινόντουσαν ίσοι. Ο πόνος τους ένωνε.
Το εσωτερικό της Μονής Κουτλουμουσίου
Ήταν η εορτή της Κοιμήσεως στις 15 Αυγούστου του έτους 1985. Ενώ η αγρυπνία στων Ιβήρων είχε προχωρήσει, στις 3 μετά τα μεσάνυχτα έφθασε η είδηση ότι έπιασε φωτιά η περιοχή της Καλλιάγρας στα όρια των Μονών Σταυρονικήτα και Κουτλουμουσίου.
Πήγαν πολλοί μοναχοί και λαϊκοί αλλά δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτε. Ο αέρας που φυσούσε δυνατά την εξάπλωσε γρήγορα. Πέρασε και από την άλλη πλευρά του δρόμου της Σταυρονικήτα.
αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος
Μέσα στον χωροχρόνο υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που στιγμάτισαν την ιστορία. Μερικοί απ’ αυτούς άφησαν πίσω έργα σκότους και καταστροφής, λόγους μίσους και εγωισμού, φέρανε δυστυχία, πείνα, θάνατο. Μερικοί άλλοι άφησαν πίσω έργα αγαθά και δημιουργικά, λόγους αγάπης και συγχώρεσης, φέρανε χαρά, ευημερία και ανάπτυξη.
Μέσα στον χωροχρόνο μας ελάχιστοι άνθρωποι αναγνωρίζονται απ’ όλους. Ακόμα πιο λίγοι είναι αυτοί που αναγνωρίζονται ως άνθρωποι με φως, με πνευματική διαύγεια, με μεγαλείο ψυχής, με θεϊκή ταπείνωση που το άγγιγμά τους στον κόσμο τούτο άνθισε γαλήνη και ειρήνη.
Ελπίδα Τζίβα Θεολόγος
«Απόστολοι εκ περάτων συναθροισθέντες ενθάδε, Γεσθημανή το χωρίω κηδεύσατέ μου το σώμα και Συ Υιέ και Θεέ μου παρέλαβέ μου το πνεύμα».
Στην εκκλησιαστική μας παράδοση αναφέρεται ότι η Παναγία η μητέρα του Ιησού Χριστού πληροφορήθηκε τον επικείμενο θάνατό της 3 μέρες πριν το γεγονός, όταν την επισκέφθηκε Άγγελος Κυρίου.
Προσευχήθηκε στον Κήπο των Ελαιών, εκεί όπου είχε αγρυπνήσει προσευχόμενος ο Ιησούς και στη συνέχεια ετοίμασε τα της κηδείας της.
Βασίλης Μουστάκης
Αίρεται πλέον από της γης
το ρόδον το αμάραντον οπού θαμπώνει
τα μάτια των αγίων.
Ανοίγουν διψασμένοι οι ουρανοί
τη ματωμένη άσπιλη λάμψη του να πιουν.
Αγγέλων σμήνη το κυκλώνουν,
μες τ’ αυγινό φιλί μιας υπερούσιας μέρας,
όπου ανατέλλει.
Από οποιαδήποτε νυφική παστάδα είναι λαμπρότερος ο τάφος της Παναγίας, όχι απόχρυσαφιού ανταύγειες, απ’ ασημιού λαμπράδα κι από λάμψεις πετραδιών κι ούτε από φόρεμα μεταξωτό και πορφυρένιο, αλλ’ από την θεία λαμπρότητα του πανάγιου Πνεύματος.
Κι ο τάφος της δεν γίνεται αιτία για την σωματική σύνδεση των χοϊκών εραστών, αλλά αιχμαλωτίζει με το Πνεύμα τις όσιες ψυχές και τις ενώνει με τον Θεό σε μιά ένωση που ‘ναι καλύτερη και γλυκύτερη απ’ ο,τιδήποτε άλλο.
Αυτός ο τάφος της Παναγίας είναι ωραιότερος κι απ’ τον Παράδεισο.
Στό κέντρο τῆς εἰκόνας δεσπόζει τό νεκρικό κρεβάτι, στολισμένο μέ πλούσια ποδέα, ὅπου ἀναπαύεται ἡ Παναγία μέ τά χέρια σταυρωμένα. Μπροστά στερεωμένο σέ ἕνα κηροπήγιο καίει λαμπάδα.
Πίσω ἀπό τό νεκρικό κρεβάτι καί στή μέση ἀκριβῶς στέκει ὁ Χριστός πολλές φορές μέ τό σῶμα σέ περίεργη στροφή πρός τά δεξιά, πρός τήν κεφαλή τῆς Μητέρας Του.
Στά χέρια Του ἁπλωμένα στήν ἴδια κατεύθυνση, κρατεῖ τήν ψυχή της, πού ἔχει τή μορφή φασκιωμένου μωροῦ μέ τά χέρια σταυρωμένα. Τόν περιβάλλει δόξα.
π.Θεμιστοκλής Μουρτζανός
«Ἐγένετο δέ ἐν τῷ λέγειν αὐτόν ταῦτα ἐπάρασά τις γυνή φωνήν ἐκ τοῦ ὄχλου εἶπεν αὐτῷ . μακαρία ἡ κοιλία ἡ βαστάσασά σε καί μαστοί οὕς ἐθήλασας. Αὐτός δέ εἶπε . μενοῦν γε μακάριοι οἱ ἀκούοντες τόν λόγον τοῦ Θεοῦ καί φυλάσσοντες αὐτόν» (Λουκ. 11, 27-28)
«Ενώ έλεγε αυτά ο Ιησούς, κάποια γυναίκα από το πλήθος έβγαλε μια δυνατή φωνή και του είπε: ‘χαρά στην μάνα που σε γέννησε και σε θήλασε’. Κι εκείνος είπε: ‘πιο πολύ χαρά σ’ εκείνους που ακούν τον λόγο του Θεού και τον εφαρμόζουν!’».
Μία από τις μεγαλύτερες χαρές του ανθρώπου είναι να βλέπει τα παιδιά του να προοδεύουν! Να νιώθει ότι το δημιούργημα των σπλάχνων του, ο νέος που φέρει χαρακτηριστικά του μεγαλύτερου όχι μόνο είναι άξιος των όσων έλαβε, αλλά και προχωρά στην ζωή του υπερβαίνοντας τους γεννήτορές του. Όταν μάλιστα αυτή η αναγνώριση έρχεται και από τους άλλους ανθρώπους, η χαρά γίνεται απερίγραπτη!
Μιχαήλ Μητσάκης -«Φιλολογικά Έργα», τόμος Β’
Χωμένη μέσα στα παλιά βενετσάνικα μουράγια* της Κέρκυρας , χάμου εις την θάλασσα , ένα μέτρο αποπάν΄ απ΄ το νερό , εις το βάθος της μικρής κρυψώνας της , η Παναγιά η Μεγαλομάτα βλέπει προς τ΄αντικρινό νησί .
Τέλεια γυναίκα ως τη μέση , με το θείο παιδί της στην αγκάλη, γραμμένη επάνω στον τοίχο , ποιός ξέρει από ποιό ευσεβές χέρι , ποιόν μακρινόν αιώνα , κάθεται αποκάτ΄ από το μικροσκοπικό της το βολτάκι*, από μες από τα μικροσκοπικά της καγκαλάκια , ολομόναχη και ήσυχη , ασυντρόφευτη και έρημη!
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Τις ημέρες του Δεκαπενταυγούστου οι ναοί μας γεμίζουν από κόσμο. Το παρήγορο των τελευταίων χρόνων είναι ότι οικογένειες και νέοι εκκλησιάζονται, εξομολογούνται, κοινωνούν. Δίνεται έτσι μία μαρτυρία πίστης, η οποία αποτελεί σημάδι αντίστασης στην παρακμή των καιρών μας.
Μπορεί να υπάρχει κόπωση και αδιαφορία από την πορεία των πραγμάτων, η αισιοδοξία να μη χαρακτηρίζει την κοινωνία μας, ωστόσο δεν έχει χαθεί η παρηγοριά, η παράκληση την οποία αναζητούμε στην πίστη.
Ιδίως το πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου παραμένει σημείο αναφοράς. Νεώτεροι και μεγαλύτεροι δε λησμονούμε ότι είναι η Μητέρα όλων των ανθρώπων. Αυτή η οποία όχι απλώς κυοφόρησε τον Θεό, αλλά συνεχίζει να πρεσβεύει με την προσευχή της και την αγάπη της να μη λυγίσουμε από «τα πάθια και τους καημούς» μας.
Πρόσφατα σχόλια