Η δόλια μάνα

της Δέσποινας Φούκα–Ρεζέ

Ένα φθινόπωρο(1) οι γονείς μου άρχισαν τη σπορά του σταριού, από εκείνο το μακρινό χωράφι της Λαούς(2).

Ξεκίνησαν καμιά ώρα πρώτου φέξει, μπροστά το ζευγάρι(3), πίσω ο πατέρας σέρνοντας το μουλάρι φορτωμένο τ’ απαραίτητα. Δίπλα του η μάνα μου με την κοιλιά ως πέρα, ήταν ο μέρες της να γεννήσει κι είπαν να προλάβουν.

Σώσε το παιδάκι μ’ Παναγία μου, και θα’ρθουμε στη χάρη σου

του Λευτέρη Κορέλη

Σαράντα οκτώ ώρες κρατούσε το ταξίδι, συνήθως πεζοπορία. Κατά διαστήματα συναντούσαν χωριά, όπου είχαν στημένους χορούς με ψητά, κλαρίνα και πανηγύρια… Μ’ είχε ταμένο η μάνα μου. Κινδύνεψα να πεθάνω στη γέννα.

-Σώσε το παιδάκι ‘μ Παναγία μου, και θα ‘ρθουμε στη χάρη σου.

Και εκπλήρωσε το τάμα της. Ήταν ένα ταξίδι που έγινε το 1917. Και διηγούνταν η μάνα μου, που ίσως αυτό να ήταν και «το μόνον της ζωής της ταξίδιον»:

Ο Αηλιάς των Πουγκακίων

του Δημ. Λουκόπουλου

Οι ταξιδεύοντες από Λευκάδα προς Κανάλια-Γαρδίκι αντικρίζουν μπροστά τους, νοτιοδυτικά, προς τις πανέμορφες πλαγιές του βουνού, που συνδέουν τους μεγάλους ορεινούς όγκους των Βαρδουσίων και του Τυμφρηστού, ένα από τα ωραιότερα χωριά της Δυτικής Φθιώτιδας, τα Πουγκάκια.

Το κεφαλάρι του σχηματίζει ένα πυκνός ανοιχτοπράσινος καστανόλογγος, που βυθίζεται προς τα επάνω στους σκοτεινούς κατάμαυρους ελατιάδες.

Την Κυριακή στη πλατεία…

του Δημητρίου Θ. Μαλκογιώργου

Όλη τη βδομάδα οι χωρικοί, αγρότες και τσοπάνηδες, θα δουλέψουν σκληρά. Δεν τους μένει καιρός για κοινωνικές συναναστροφές.

Την Κυριακή που από παλιά είχε έντονο θρησκευτικό και γιορταστικό χαρακτήρα, την είχαν καθιερώσει και την τηρούσαν αυστηρά σαν αργία.

Οι προετοιμασίες της Μεγάλης Εβδομάδας

της ΑΜΑΛΙΑΣ ΦΛΕΓΓΑ

Από χτες Σάββατο  του Λαζάρου  μπήκαμε  στις Άγιες  μέρες  του Πάσχα.

Σήμερα Κυριακή  των Βαΐων, στο χωριό  πηγαίναμε στην εκκλησιά  για να πάρουμε βάγια. Τα κλωνάρια  των βαγιών τα κρεμούσαμε στο κατώι του σπιτιού και τα είχαμε χρονικής, για τις φακές, το κοκκινιστό και ότι κρεατικό ψήναμε στο χτιστό φούρνο. Η Κυριακή  των Βαΐων, ήτανε μέρα χαλάρωσης και ξεκούρασης.

Από τη Μ. Δευτέρα οι νοικοκυρές άρχιζαν τη φασίνα για το Πάσχα. Στο χωριό οι δουλειές γίνονταν πάντα με την ίδια ιεροτελεστία, χωρίς να ξεφεύγουμε σχεδόν ποτέ από το  πρόγραμμα. Μ. Δευτέρα  αρχίζαμε να καθαρίζουμε το σπίτι. Βγάζαμε τα χαλιά και τις κουβέρτες, τις καραμελωτές και τις φλοκάτες και πηγαίναμε στο ρέμα να τα πλύνουμε.