«Η Παναγία και το αρνάκι». Λαϊκό ιστόρημα απ’ τον Γέρμα Καστοριάς.

Καταγραφή του Γιώργου Τ. Αλεξίου

Η Παναγία μας, κάποια ημέρα της επίγειας ζωής της, ξεκίνησε να πάει πεζή από τη Ναζαρέτ στην Ιερουσαλήμ.

Μαζί της βάδιζε και μία μητέρα με το βρέφος της στην αγκαλιά, καθώς και μία προβατίνα με το νεογέννητο αρνάκι της δεμένο και φορτωμένο στην πλάτη.

«Περί των Αγίων Νηστειών» (αποσπάσματα κειμένου)

Ο Χριστός ευλογεί τα Τίμια Δώρα. Εικόνα στο ναό Αγίων Πάντων Καστοριάς

του Αββά Δωροθέου (6ος αιών)

Α) Ο πνευματικός αγώνας των Χριστιανών κατά τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή

Αδελφοί, όποιος φυλάττει τον εαυτό του καλώς και όπως πρέπει τις άγιες ήμερες της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, είναι μακάριος, διότι κι αν έτυχε σαν άνθρωπος να αμαρτήσει είτε από ασθένεια είτε από αμέλεια, αλλ’ όμως ο Θεός έδωσε τις άγιες αυτές ήμερες,

Παναγία, «Η Οδηγήτρια των Οδηγών». Η μοναδική εικόνα της στην Καστοριά.

Η Παναγία Οδηγήτρια, έτ. 1775, η εφέστια εικόνα του Γέρμα Καστοριάς.

του Γεώργιου Τ. Αλεξίου

Η ιερή απεικόνιση της Παναγίας μας κατά τον εικονιστικό τύπο της Οδηγήτριας είναι απ΄ τις πλέον σεβαστές και αγαπητές στους Ορθόδοξους Χριστιανούς.

Εκ του λόγου τούτου, υπάρχουν πολλές φορητές εικόνες και τοιχογραφίες τής Θεοτόκου με την επωνυμία “Η Οδηγήτρια” στους ιερούς ναούς της πατρίδας μας και τιμώνται δεόντως.

21η Νοεμβρίου: Η Εορτή των «Εισοδίων της Θεοτόκου» και «Η ημέρα των Ενόπλων Δυνάμεων»

Η Παναγία Νικοποιός του Βυζαντινού Στρατού (9ος αι.) Βρίσκεται στη Βενετία.

Γεώργιος Τ. Αλεξίου, δάσκαλος

Η Ελληνική Πολιτεία επέλεξε κι όρισε την 21^ηΝοεμβρίου, που εορτάζονται τα «Εισόδια της Θεοτόκου», ως την Ημέρα τιμής των Ενόπλων της Δυνάμεων. Η επιλογή αυτή έγινε διότι η Παναγία, ως γνωστόν, είναι η Υπέρμαχος (υπερασπίστρια) και ακατανίκητη Στρατηγός του Ελληνικού Έθνους.

Αυτή (η Παναγία), σύμφωνα με τα ιστορικά κείμενα, προστάτευσε πασιφανώς και χάρισε πολλάκις στους αγωνιζόμενους Έλληνες τη νίκη κατά των πολεμίων τους.

“Το ψωμάκι που έγινε θυμίαμα”. Λαϊκό ιστόρημα απ’ τον Γέρμα Καστοριάς.

Καταγραφή του Γιώργου Τ. Αλεξίου

Ζούσε κάποτε σε ένα χωριό μια φτωχή οικογένεια που είχε μία θυγατέρα 10 – 12 ετών, περίπου. Η κοπέλα αυτή ήταν πολύ ευαίσθητη κι ευσπλαχνική και συμπονούσε και βοηθούσε όσο μπορούσε τους ανήμπορους ανθρώπους.

Κάθε φορά που περνούσε έξω από το σπίτι των γονιών της ένας νηστικός επαίτης έκοβε ένα μικρό κομμάτι από το λιγοστό ψωμί της και το έδινε κρυφά στον πεινασμένο.

Αυτό γινόταν επί αρκετό καιρό, μέχρι που το αντιλήφθηκε ο αυστηρός πατέρας της, θύμωσε πολύ, τη μάλωσε και την πρόσταξε να μη ξαναελεήσει τους φτωχούς.

Το συμπονετικό κορίτσι στενοχωρήθηκε πολύ απ’ αυτήν την απόφαση του πατέρα του και βρέθηκε σε μεγάλο δίλημμα, διότι αφ’ ενός μεν επιθυμούσε να δίνει τροφή στους πεινασμένους, αφ’ ετέρου όμως δεν ήθελε να παρακούσει την εντολή των γονιών του.