You are currently browsing the tag archive for the ‘Γεώργιος Δροσίνης’ tag.
Γεώργιος Δροσίνης
Θαλασσινό τραγούδι
Γλυκὰ φυσᾶ ὁ μπάτης, ἡ θάλασσα δροσίζεται,
στὰ γαλανὰ νερά τῆς ὁ ἥλιος καθρεφτίζεται.
Στοῦ καραβιοῦ τὸ πλάι ἓνα τρελὸ δελφίνι
γοργόφτερο πετάει καὶ πίσω μᾶς ἀφήνει.
Καὶ σὰν νὰ καμαρώνεται τῆς θάλασσας τὸ ἄτι
μὲ τοὺς ἀφρούς του ζώνεται καὶ μᾶς γυρνᾶ τὴν πλάτη.
Γεώργιος Δροσίνης
Τα πρωτοβρόχια
Με τα πρωτοβρόχια θα ‘ρθουν τα μηνύματα
του χειμώνα: το ποτάμι θα θολώσει,
θα τριζοβολούν ξερά τα πλατανόφυλλα,
θα κρυώσει η νύχτα και θα μεγαλώσει.
Θα δροσοσταλάζουν κόκκινα τα κούμαρα,
κυκλαμιές θ’ ανθούν στο χώμα ταίρια ταίρια,
θα καπνίζουν σφαλιστά τα χωριατόσπιτα,
και θ’ αρχίσουν τα σπιτιάτικα νυχτέρια.
Γεώργιος Δροσίνης
Στ ἁλώνια
Στ ἁλώνια, καλοσάρωτα καὶ ξεχορταριασμένα,
θὰ ξαπλωθοῦν οἱ θημωνιές, ξανθόμαλλες πλεξίδες.
Τὰ στάχυα τρίβει καὶ μασᾶ περνώντας ἡ ροκάνα,
πλατάνι τὸ σαγόνι της, τὰ δόντια της στουρνάρια.
Τὰ βόδια σέρνουν τὸ θεριό, ζευγαρωτὰ δεμένα
καὶ δαμασμένο τὸ πατᾶ, τὰ βόδια κυβερνώντας
ὡραία ἁρματοδρόμισσα, λαμπαδωτὰ στημένη.
Γεώργιος Δροσίνης
Ἀνοιξιάτικη αὐγή
Τὰ ἄστρα σβήστηκαν. Ἡ μέρα
γλυκοφέγγει ντροπαλὴ,
καὶ στὸν ξάστερον ἀέρα
κελαδοῦν κορυδαλλοί.
Εὐδοξία Αὐγουστίνου. Φιλόλογος – Θεολόγος
.
«Πολλά δέ θέλει ὁ ἄνθρωπος
νά ᾽ν᾽ ἥμερος νά ᾽ναι ἄκακος·
λίγο φαΐ, λίγο κρασί,
Χριστούγεννα κι Ἀνάσταση»,
εἶναι στίχοι τοῦ νομπελίστα μας ποιητῆ Ὀδυσσέα Ἐλύτη.
Τά Χριστούγεννα, πράγματι, προσφέρουν μία εὐκαιρία νά ξαναβροῦμε τούς παλιούς μας φίλους, ποιητές καί συγγραφεῖς, πού μέ δύναμη ψυχῆς τραγούδησαν τόν νεογέννητο Χριστό. Ἴσως ἔτσι κι ἐμεῖς γίνουμε λίγο «ἥμεροι καί ἄκακοι».
Γεώργιος Δροσίνης
Στὴν πόρτα τῆς Ἁγια-Σοφιᾶς, ποὺ σφάλισεν
ἑνὸς ἀγγέλου χέρι.
διπλοσφαγμένος ἔπεσ᾿ ὁ Δικέφαλος
ἀπ᾿ τ᾿ ἄπιστο μαχαίρι.
Στὴν πόρτα τῆς Ἁγια-Σοφιᾶς, σπαράζοντας
μὲ ματωμένα στήθη,
τὶς δυὸ φτεροῦγες ἅπλωσ᾿ ὁ Δικέφαλος
καὶ πάλι ὀρθὸς ἐστήθη.
.
Γεώργιος Δροσίνης (1859-1951)
Τα λουλούδια των αγρών είχαν μεγάλη φιλονικία μεταξύ τους. Ποιό τάχα απ όλα είναι τό ευγενέστερο; Το καθένα έλεγε τον έαυτό του καί εφερνε πρός υποστήριξη τά καλοχρωματισμένα ανθη του, τά δροσερά του φύλλα ή τή γλυκιά ευωδιά του.
Έξαφνα βγήκε και η Τσουκνίδα στη μέση. Όλοι άπόρεσαν άμα την είδαν. Τί είχε νά πει κι αυτή; Νά παινεθεϊ γιά τήν ευγένειά της; Δέ γυρίζει λίγο νά ιδεί τό πρόσωπό της στό νερό καί νά ήσυχάσει; Μά η Τσουκνίδα, χωρίς νά δόσει προσοχή στά μουρμουρίσματα των αλλων, αρχίζει νά φωνάζει, βραχνά βραχνά, ενώ κινοϋσε τά αγκαθωτά φύλλα της.
– Καλέ ποιός μιλεί έδώ γιά εύγένειες ; Μήπως τό Θυμάρι, πού καπνίζει τούς φούρνους του χωριού,η. ή κυρά Ρίγανη πού νοστιμίζει τά ψητά του μαγειριου, η ή κυρά Μολόχα ή μαλακτική, πού στολίζει τά φαρμακεία, ή τό χαμόμηλο μέ τό κίτρινο πρόσωπό του; Δέν εχει κανένας άλλος τό δικαίωμα νά καυχιέται γιά εύγένεια. ‘Εγώ μόνο.
Γ. Δροσίνης
Καλόδεχτο τὸ φόρτωμα, ποὺ θάρθη ἀπὸ τὸ μύλο,
πρωτόσταλτο, πρωτάλεστο, πρώτη χαρὰ τῆς σκάφης.
Ζυμώνουν τ’ ἀνασκουμπωτὰ τῆς πρωτονύφης χέρια
καὶ πλάθουν τὰ πρωτόπλαστα ψωμιὰ μὲ τὶς παλάμες
μὲς στὴν καλοπελεκητὴ πινακωτή, προικιό της.
Τὸ φοῦρνο καίει, τεχνίτισσα στὸ φοῦρνο, ἡ γριὰ κυρούλα
ξανανιωμένη, ἀφήνοντας τὴ συντροφιὰ τῆς ρόκας.
Ὦ βραδινὸ συμμάζεμα στὸ σπιτικὸ κατώφλι,
καρτέρεμα ἀνυπόμονο τοῦ πυρωμένου φούρνου!
Γιώργος Δροσίνης
Δεν έχεις Πίστη, όταν τα στάχια σου
προσμένεις να γενούν σιτάρι,
κι από τ΄ άκαρπο δεντρί, που κέντρωσες,
προσμένεις καρπερό βλαστάρι!
Το σπιτάκι της Μέλιας 
Πρόσφατα σχόλια