«Το αμνημόνευτο αγοράκι του πολέμου»

Αυτό το γεγονός το εδιηγείτο η Γερόντισσα Ξένη, η οσία πρώτη Ηγουμένη της Μονής του αγίου Νεκταρίου στην Αίγινα, η οποία ήταν τυφλή.

Τυφλή κατά την σωματική όραση, αλλά φωτισμένη και με οξεία πνευματική όραση. Αποδεικνύει δε ότι οι ψυχές των κεκοιμημένων λυπούνται, όταν οι συγγενείς αντί να δοξολογούν τον Θεό, σκληρύνονται και λυπούνται υπερβολικά.

Αυτή λοιπόν η αγιασμένη μοναχή είχε μια αδελφή στην Αθήνα,η οποία είχε έξι κορίτσια και ένα αγόρι, που την εποχή εκείνη ήταν οκτώ περίπου ετών.

Ο Άγιος Νεκτάριος «η αγιωσύνη της ψυχής του»

Του Σεβ. Μητροπολίτου Νικοπόλεως κ. Μελετίου

Είχε περάσει ένα εξάμηνο από την κοίμησή του και την ταφή του. Και έτέθη το ζήτημα: Να του φτιάξουν τον τάφο «όπως έπρεπε». Με μάρμαρα.

Αλλά η Ήγουμένη του μοναστηριού, η Γερόντισσα Ξένη, δεν δεχόταν. Έκανε την σκέψη:

— Έξι μήνες μετά την ταφή; Όχι. Θα βρωμάει! Και είχε δίκιο.

Αυτό ήταν φυσικό. Και γ ι’ αύτό επέμενε. Χωρίς να λέγει το «γιατί».

Και να, εμφανίζεται ο άγιος Νεκτάριος σε μία μοναχή, αδελφή της Μονής, και άρχίζει η συζήτηση: