You are currently browsing the tag archive for the ‘γερμανική κατοχή’ tag.
Σεπτέμβρης του 1943, μετά τη μάχη της Σύμης, όπου αποδεκατίστηκαν οι Γερμανοί, οι καταχτητές ήρθαν αποφασισμένοι να σβήσουν την επαναστατημένη Βιάννο.
Με την απίστευτη βαρβαρότητα που επέδειξαν, τις ομαδικές εκτελέσεις, τις λεηλασίες, το κάψιμο και την ανατίναξη των σπιτιών, που δεν άφησαν πέτρα πάνω στην πέτρα, πίστευαν πως είχαν σβήσει και τον παραμικρό θύλακο αντίστασης και είχαν αποκόψει τους Βιαννίτες από τους αντάρτες, κάτι που δεν έγινε, γιατί και πάλι η Βιάννος στήριξε το αντάρτικο.
«Στην Κατοχή είχαμε μεγάλη έλλειψη απ’ όλα, αλλά πιο πολύ από το ψωμί. Ο πατέρας μου με τη μεγαλύτερη αδερφή μου ξεκίνησαν να πάνε στο Ξηρόμερο να θερίσουν, για να πάρουν μεροκάματο.
Με πήραν κι εμένα μαζί. Ήμουν 8-9 χρόνων. Πήγαμε στου Τρύφου· ήταν μακριά, λίγο ακόμα θα φτάναμε στην Αμφιλοχία. Βέβαια εγώ δεν μπορούσα να θερίσω, ήμουν μικρή.
Ήτανε λίγες μέρες πριν από τα Χριστούγεννα του ’43, στην Κέρκυρα. Βαρύς ο χειμώνας είχε φτάσει κείνην τη χρονιά.
Όλες οι μέρες, η μία μετά την άλλη ερχόντουσαν και φεύγανε γεμάτες σύννεφα, μια βροχή που ήτανε πολύ κρύα κι ένας αγέρας παγωμένος, που σφύριζε και έμοιαζε να μας τρυπάει μέχρι τα κόκαλα.
Χρ. Χρηστίδης
Πέμπτη, 16 Οκτωβρίου 1941[1]
… Το επισιτιστικό πρόβλημα είναι το βασικό πρόβλημα του κόσμου. Το περασμένο Σάββατο είχαμε μείνει χωρίς ψωμί. Την Κυριακή επίσης.
Ευτυχώς την Δευτέρα και Τρίτη έδωσαν από 60 δράμια κι από χτες έχουν αναγγείλει πως θα δίνουν 50 δράμια τη μέρα.
Η δολοφονία της Ήβης Αθανασιάδου συνέβη την ημέρα της αποχώρησης των Γερμανών από την Αθήνα, στο τέλος της Κατοχής.
Η Ήβη Αθανασιάδου (1 Ιουνίου 1926 – 16 Οκτωβρίου 1944) κατοικούσε στο Παλαιό Φάληρο, όπου φοιτούσε στο Γυμνάσιο Χατζηκωνσταντίνου.
Στις 2 Σεπτεμβρίου 1944 ξημερώνει για τον Χορτιάτη ένα συνηθισμένο Σάββατο. Οι κάτοικοί του ξυπνούν ξεκινώντας τις δουλειές της καθημερινότητάς τους. Πολλοί φεύγουν έξω από το χωριό για τις συνηθισμένες αγροτικές εργασίες.
Τίποτα δεν προμήνυε την καταστροφή που έμελλε να ακολουθήσει, αν και οι γερμανικές δυνάμεις είχαν τελευταία σκληρύνει τη στάση τους μπροστά και στη διαφαινόμενη κατάρρευσή τους.
Ἐλευθεριάδης Ἀντώνης
Σύσσωμο τό ἑλληνικό ἔθνος ἀγωνίσθηκε ἐναντίον τῶν ἰταλογερμανικῶν στρατευμάτων κατοχῆς τῆς πατρίδας μας. Ἡ ἐθνική ἀντίσταση εἶχε τεράστιο κόστος καί θυσίες σέ ἀνθρώπινο δυναμικό τόσο ἀπό τήν πλευρά τῶν Ἑλλήνων πατριωτῶν καί τῶν συμμάχων τους ὅσο καί ἀπό τήν πλευρά τῶν δυνάμεων τοῦ Ἄξονα.
Ποιός Ἕλληνας μπορεῖ νά ξεχάσει τό ὁλοκαύτωμα τοῦ Διστόμου, 10 Ἰουνίου 1944 καί τῶν Καλαβρύτων, 13 Δεκεμβρίου 1943; Βαρβαρότητα, ἐκφοβισμός, ἀντεκδίκηση, τιμωρία τῶν ἀθώων ἀπό τούς ἔνοχους ἐπιδρομεῖς καί καταληψίες τοῦ πατρίου ἐδάφους, ἐκτελέσεις, ἐν ψυχρῶ δολοφονίες.
Η γιαγιά μου η Κωνσταντίνα, κάθε φορά που άκουγε Γερμανικά, έφτυνε πίσω από τον αριστερό της ώμο, μουρμουρίζοντας: “Πίσω μου σ΄έχω σατανά, αχ κυρά Λένη.” κι εμείς μικρά παιδιά της ζητούσαμε να μας πει, ξανά και ξανά την ιστορία της κυρά Λένης.
Σας μεταφέρω όσο πιο πιστά μπορώ, τη διήγηση της φοβερής γιαγιάς μου:
…Η κυρά Λένη λοιπόν, μεγάλωσε μονάχη της τέσσερα παλικάρια. Ο άντρας της ναυτικός, χάθηκε νωρίς, σ΄ένα ναυάγιο. Πήγαινε και καθάριζε τα σπίτια των πλουσίων στην Κηφισιά, έπαιρνε κι έπλενε στο σπίτι, στο χέρι ε; στην σκάφη με πράσινο σαπούνι, ποτάσα και αλισίβα, ξένα ρούχα, που τα σιδέρωνε με το βαρύ μανταμένιο σίδερο με τα κάρβουνα.
Στις 11 Σεπτεμβρίου 1943 οι Γερμανοί με συνεχείς βολές πυροβολικού καταστρέφουν το χωριό και στη συνέχεια μεταβαίνουν επί τόπου και το καίνε.
Οι κάτοικοι το είχαν ήδη εγκαταλείψει μετά τις πρώτες βολές του πυροβολικού. Οι λίγοι γέροντες που έμειναν στο χωριό εκτελέστηκαν από τους Γερμανούς ή κάηκαν.
Τα ιστορικά γεγονότα έχουν ως εξής:
Μετά τη συνθηκολόγηση των Ιταλών, εγκαθίστανται οι Γερμανοί σε καίριες θέσεις που πριν κατείχαν οι Ιταλοί.
Πρόσφατα σχόλια