Τα βάγια έμπαιναν στο σπίτι κι έδιωχναν τα κακά

της Αμαλίας Φλέγγα

Βάγια , Βάγια των Βαγιών,
τρώνε ψάρι και κολιό,
και την άλλη Κυριακή
τρώνε το ψητό αρνί….

Βρισκόμαστε στη μέση του Απρίλη, η φύση και οι άνθρωποι ετοιμάζονται να υποδεχτούν τη μεγάλη γιορτή της Ανάστασης του Χριστού. Τα χωριά ετοιμάζονται να υποδεχτούν τα ξενιτεμένα τους πουλιά. ξενιτεμένο πουλί κι εγώ, τέτοιες μέρες γυρίζω πίσω στα παιδικά μου χρόνια αναπολώντας στιγμές ξεθάβοντας απ’ το χρονοντούλαπο των αναμνήσεων έθιμα, ετοιμάζομαι να πάρω το σύντομο έστω δρόμο της επιστροφής στο πατρικό σπίτι.

1η Φεβρουαρίου σήμερα… «Η μέρα του ποντικιού»

της Αμαλίας Φλέγγα

1η Φεβρουαρίου σήμερα και στο χωριό αυτή τη μέρα δεν πιάναμε στα χέρια μας τίποτα κοφτερό (μαχαίρια, πριόνια, τσαπιά κλαδευτήρια….)

Απ’ το προηγούμενο βράδυ κόβαμε φέτες το ψωμί για το φαγητό της επόμενης μέρας, το κρεμμύδι για τις φακές (όχι γιατί ήταν νηστεία αλλά γιατί δεν χρειάζονταν μαχαίρι.)

Τα κάλαντα του Λαζάρου και ο αυγοπόλεμος

της Αμαλίας Φλέγγα

Το απόγευμα  της Παρασκευής πριν  του Λαζάρου, αφού αποχαιρετούσαμε το δάσκαλο, άρχιζαν  οι πασχαλινές διακοπές.

Τα κορίτσια ξεχυνόμασταν στους κήπους, στα χωράφια και τα ρέματα και  μαδούσαμε ό,τι λουλούδι βρίσκαμε για να στολίσουμε το καλάθι για το Λάζαρο.

Οι γιαγιάδες  φυλούσαν καρτέρι στις αυλές μην τύχει και κόψουμε τα ανθισμένα λουλούδια -καμάρι κάθε νοικοκυράς. Έτυχε χρονιά να στολίσουμε το καλάθι μόνο με σπάρτα.

Το καλάθι για το Λάζαρο δεν ήταν κανένα μικρό καλαθάκι σαν κι αυτά που κυκλοφορούν σήμερα στο εμπόριο-μικρά και στολισμένα τις περισσότερες φορές-αλλά καλάθια που τα χρησιμοποιούσαμε για κάθε δουλειά του σπιτιού, ίσαμε με το μπόι μας μερικές φορές.