You are currently browsing the tag archive for the ‘Γαλάτεια Γρηγοριάδου -Σουρέλη’ tag.
Διήγημα της Γαλάτειας Γρηγοριάδου -Σουρέλη
Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε στη Γη ένα παιδί. Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε στον ουρανό ένα αγγελάκι. Το παιδί δεν γνώριζε τον άγγελο. Ούτε ο άγγελος ήξερε τίποτε για το παιδί.
Το παιδί ζούσε έξω από τη Βηθλεέμ σε ένα χάνι. Ο άγγελος ζούσε το πρωί σε μια ηλιαχτίδα, το βράδυ σε μια ασημένια κλωστή του φεγγαριού. Ο άγγελος ήταν καλός. Καλός σαν άγγελος.
της Γαλάτειας Γρηγοριάδου Σουρέλη
Περπάτησε μαζί μας ή κυρά… Μια φορά κι ένα καιρό ήταν μια ηλιογέννητη καλότυχη βασιλοπούλα, πού ζούσε μέσα στα βελούδα, στα μετάξια καί στα όνειρα…
Ρηγουλα τ’ όνομα της πού πα να πει βασιλοπούλα.Παλάτι της, το αρχοντικό των Μπενιζέλων.
Νανούρισμα να κοιμηθεί το καλότυχο, ό «μαρμαρωμένος βασιλιάς».
Ετσι θα μπορούσε ν’ αρχίσει κανείς ν’ ανιστορεί το βίο της Άγιας Φιλοθέης, της Κυράς.
Οί χρόνοι πού γεννήθηκε ή Ρηγουλα ήταν οι χρόνοι πού «όλα τα ‘σκιαζε ή φοβέρα καί τα πλάκωνε ή σκλαβιά».
Γαλάτεια Γρηγοριάδου Σουρέλη (Η τέχνη της αγάπης)
Ἦταν ἕνα τραγουδάκι πού τό τραγουδοῦσα στά παιδιά μου. Ὅλα τό ἀγάπησαν πολύ. Θυμᾶμαι μάλιστα ἕνα μου παιδί πού μέ τίς χοῦφτες του, τίς μικρές τρυφερές χοῦφτες του, μοῦ σκέπαζε τό στόμα ὥστε νά μή πῶ τό τέλος τῆς ἱστορίας πού ἦταν ἕνα τέλος θλίψης, τέλος πού δέν εἶχε τό «ζήσανε αὐτοί καλά κι ἐμεῖς καλύτερα», τό τέλος δηλαδή τῶν παραμυθιῶν.
Πιστεύω πάντα καί κάθε φορᾶ μέ ἕνα καινούργιο γεγονός ἑδραιώνεται αὐτή ἡ πίστη μου, πώς δέν μπορεῖ νά ὑπάρχει ἕνα τέλος καλό ἄν ἡ πορεία εἶναι λαθεμένη.
Εικόνα με θαλασσινό θαύμα.Αμοργός,Ι.Μ.Παναγιας της Χοζοβιώτισσας
(της Γαλάτειας Γρηγοριάδου Σουρέλη)
Ήταν τότε, πρίν από χρόνια, το παιδί άρρωστο. Η μάνα σαν είδε κι απόειδε πως οι γιατροί δεν το γιάνανε, έβγαλε την ποδιά της, ευπρέπισε τον κότσο της, στέριωσε τη μαντήλα στο κεφάλι της. Απέ άναψε την καντήλα και παρακαλέθηκε.
Χριστέ μου, να γιάνει ο Στράτος μου! Σώσε τον, Παναγία μου! Τάμα σου κάνω, εννιάχρονος να πέσει για τη χάρη Σου στη θάλασσα, να βουτήξει ανήμερα τα Φώτα να πιάσει τον τίμιο Σταυρό Σου.
Απέ ή μάνα – η καπετάνισσα- έβαλε σαράντα μέρες το εικόνισμα της Μεγαλόχαρης πάνω στην Αγία Τράπεζα. Έκανε και το σαρανταλείτουργο. Και τώρα που έγιανε το παιδί και τώρα που τα ‘κλεισε πια τα εννιά του χρόνια, καιρός να γίνει και το τάμα.
της Γαλάτειας Γρηγοριάδου-Σουρέλη
Έχω ακούσει πολλά όνειρα: «Να γεννήσω, να λευτερωθώ, να ησυχάσω», ή αργότερα: «Να ξεπεταχτούν τα παιδιά, να ησυχάσω», πιο έπειτα: «Να στρωθούν στο σχολείο, να μπουν σε μία ρέγουλα, να ησυχάσω» και απελπισμένες φωνές: «Αμάν! Να περάσει η εφηβεία που με παλάβωσε, να ησυχάσω…».
Έχω ακούσει πολλά τέτοια όνειρα και τα καταλαβαίνω γιατί πρώτα τα έκανα εγώ. Τα παιδιά γεννήθηκαν, λευτερώθηκαν, αλλά…
Και ξεπετάχτηκαν αλλά… Και στο σχολείο πήγαν, τα προβλήματα τα έλυναν μόνα τους, αλλά…
Και η εφηβεία πέρασε -αμάν πιά- αλλά… Ναι, ναι, μη μεταθέτετε την ησυχία σας όταν όπως λένε θα αποκατασταθούν επαγγελματικά ή με γάμο.
Όλοι, παιδί μου, σου μιλούν για τα δικαιώματα που έχεις. Και μάλιστα τα μπιστευτήκανε στον ΟΗΕ, για σιγουριά.
Σου κρύψαν όμως βασικό δικαίωμα που έχεις· να γνωρίσεις τον Πατέρα, το Θεό, και τη Μάνα σου, την Παναγιά.
Παιδί ορφανό, αγνώστου Πατέρα, άγνωστης Μάνας. Έτσι θέλουνε να ‘σαι. Μοναξιά, ο μόνος δρόμος που σου είπαν πώς υπάρχει!
Το σπιτάκι της Μέλιας 
Πρόσφατα σχόλια