You are currently browsing the tag archive for the ‘Γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος’ tag.
«… Διά νά μήν ἁμαρτάνης τοῦ λοιποῦ σοῦ δίδω τάς ἑξῆς πατρικάς συμβουλάς.
1) Νά προσεύχεσαι ἀδιαλείπτως νοερῶς, μετά προσοχῆς, ἐπιμελείας καί συναισθήσεως νά λέγης διαφόρους προσευχάς, ὅσας γνωρίζης καί ἰδίως τήν σύντομον προσευχήν. «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱέ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με, καί τό Δόξα σοί ὁ Θεός, Ὑπεραγία Θεοτόκε σῶσον ἡμᾶς κ.λπ.»
Ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός ευεργέτησε την ανθρωπότητα και ιδιαιτέρως τους συμπατριώτες του Ιουδαίους, με ποικίλες και πολύτροπες ευεργεσίες.
Όμως έλαβε ως αμοιβή από τους ευεργετηθέντες ονειδισμούς, εμπτυσμούς, κολαφισμούς, μαστιγώσεις, καταφρονήσεις΄ δέχτηκε στο κεφάλι του ένα στεφάνι πλεγμένο με αγκάθια, ποτίστηκε ξίδι και χολή και στο τέλος καταδικάστηκε με το σταυρικό θάνατο, το θάνατο της πιο μεγάλης ντροπής.
Νώντας Σκοπετέας
Η ψυχή μου πάντα γιόρταζε τέτοια μέρα …στο γαλήνεμα του Αγίου Δημητρίου ..θες γιατί είχαμε στο σπίτι γιορτή και λουλούδια ευωδιαστά στο μεγάλο τραπέζι ,θες γιατί η ενορία μας πανηγύριζε τον μυροβλήτη Άγιο καβαλάρη και όλοι οι δρόμοι γύρω της πλημμύριζαν με φωνές και αμέτρητες γνώριμες μορφές που πηγαινοέρχονταν από το μεσημέρι της παραμονής καταλήγοντας πάντα με ένα κερί μπροστά στην μεγάλη εικόνα …
Βρέθηκε στὸ ἀρχεῖο του μετὰ τὴν κοίμησή του
1. Δὲν ἀγαπῶ τὸ Θεὸ μὲ ὅλη μου τὴν ψυχή, τὴν καρδιὰ καὶ τὴ διάνοια. Δὲν ἔχω ὑπακοὴ στὶς ἐντολὲς τοῦ Κυρίου καὶ δὲν φυλάγω τὶς ὑποσχέσεις ποὺ ἔδωσα στὸ Βάπτισμα καὶ στὴν κουρά μου ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, τῶν Ἀγγέλων, τῶν Ἁγίων καὶ τῶν ἀνθρώπων.
Σε μια εικόνα ο Άγιος Νεκτάριος εικονίζεται ως μοναχός με σκουφάκι και γύρω από τον λαιμό του διακρίνεται ο μικρός Σταυρός που του είχε χαρίσει στη Σηλυβρία η καλή γιαγιά του.
Με τον Σταυρό αυτό συνδέεται και το εξής θαυμαστό περιστατικό από τη ζωή του Αγίου, πριν ακόμα ρασοφορεθεί, που μας αποκαλύπτει την πίστη που είχε ο άγιος στην θαυματουργική δύναμη του σημείου του Σταυρού του Κυρίου μας.
Όταν ο πατριάρχης Ιακώβ, αναχωρώντας από τη πατρική εστία, εξαιτίας της κατ’ αυτού απειλής του αδελφού του Ησαύ, έφθασε κοντά στη δύση του ηλίου σε έρημο τόπο, πήρε έναν λίθο, τον έβαλε κάτω από το κεφάλι του και κοιμήθηκε.
Είδε τότε σκάλα στηριγμένη στη γη, της οποίας η κεφαλή έφθανε στον ουρανό και οι Άγγελοι του Θεού ανέβαιναν και κατέβαιναν σε αυτήν, ο δε Κύριος στηριζόταν πάνω της…
Γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος
Δια να μην αμαρτάνωμεν
« … Δια να μην αμαρτάνης του λοιπού σου δίδω τας εξής πατρικάς συμβουλάς. Να προσεύχεσαι αδιαλείπτως νοερώς, μετά προσοχής, επιμελείας και συναισθήσεως να λέγης διαφόρους προσευχάς, όσας γνωρίζης και ιδίως την σύντομον προσευχήν.
Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με, και το Δόξα σοι ο Θεός, Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς κ.λ.π.
(Ἐπιστολὴ γέροντος Φιλόθεου Ζερβάκου, 5-2-1958)
…Ἔχεις δίκαιον νὰ φοβῆσαι νὰ εἰσέλθῃς εἰς τὴν Ἱερωσύνην.
Τὸν φόβον αὐτὸν τὸν εἶχον ὅλοι οἱ Ἅγιοι Πατέρες, δι᾿ αὐτὸ καὶ πολλοὶ ἔφευγον τὴν ἱερωσύνην ταπεινούμενοι, στοχαζόμενοι ἀφ᾿ ἑνὸς τὸ ὕψος τῆς ἱερωσύνης, τὴν καθαρότητα καὶ τὴν ἁγιότητα τὴν ὁποίαν ὀφείλει νὰ ἔχῃ ὁ ἱερεύς, ἀφ᾿ ἑτέρου τὰς εὐθύνας τὰς ὁποίας ἀναλαμβάνει ἀπὸ τὴν στιγμὴν κατὰ τὴν ὁποίαν λαμβάνει τὸ χάρισμα τῆς Ἱερωσύνης.
Του Οσίου Γέροντος Φιλοθέου Ζερβάκου
* Ενόμισαν οι μάταιοι σαρκικοί άνθρωποι ότι μακριά από τον Θεό, από τα καλά ήθη και τις αρετές, μόνο με τις εξωτερικές επιδείξεις, με τις ανωφελείς τελετές στις οποίες γίνεται κακή σπατάλη εκατομμυρίων, και με κούφια λόγια, πως θα ανώρθωναν το έθνος, αλλά πλανήθηκαν.
Δεν μελέτησαν, δεν άκουσαν ότι· οι μακρύνοντες εαυτούς από τον Θεό απολούνται. Ξεριζώθηκαν διότι δεν ήταν φυτεία του Θεού.
του Οσίου Γέροντος Φιλοθέου Ζερβάκου
Στις καρδιές των μαθητών μου, λέει ο Γέροντας, με την ηθική διδασκαλία και τα κατηχητικά μαθήματα, και με τη βοήθεια της Θείας Χάρης, κατόρθωσα και φύτεψα την πίστη και τον φόβο του Θεού, ώστε έδιναν την εντύπωση ότι τα παιδιά εκείνα δεν ήταν παιδιά, αλλά άγγελοι Θεού!
Για δυόμισι χρόνια που υπηρέτησα στο σχολείο αυτό, ένας μαθητής στον άλλο δεν είπε σκληρό λόγο, αλλά και στα σπίτια τους και στο δρόμο και όπου πήγαιναν, φέρονταν με σεμνότητα, χωρίς καμία παρεκτροπή. Σέβονταν τους γονείς τους και όλους τους αγαπούσαν.
Το σπιτάκι της Μέλιας 
Πρόσφατα σχόλια