You are currently browsing the tag archive for the ‘Β. ΠΕΤΡΟΥΝΙΑ – Φ. ΚΟΛΟΒΟΥ – Σ. ΣΠΕΡΑΝΤΣΑ – Α. ΜΕΤΑΛΛΙΝΟΥ’ tag.
Στὸ σχολεῖο τὰ παιδιὰ ἔμαθαν νὰ λέγουν κάθε βράδυ, πρὶν κοιμηθοῦν, μιὰ νέα προσευχή.
«Θεέ μου, Σύ, ποὺ εἶσαι ὁ Δημιουργὸς τοῦ κόσμου. Σ’ εὐχαριστῶ, ποὺ μ’ ἔκαμες νὰ σὲ βλέπω στὸ λουλούδι, στὸν οὐρανὸ μὲ τ’ ἄστρα, στὸ ψωμὶ ποὺ μὲ τρέφει, στὸν ἥλιο ποὺ μὲ ζεσταίνει, στὴ βρύση ποὺ μὲ ξεδιψᾷ, στὸ χαρούμενο κελάδημα τῶν πουλιῶν, στὰ λόγια τὰ καλὰ ποὺ ἀκούω.
Ζαχαρίας Παπαντωνίου
Τὸ τσιριτρό
Σὲ μιὰ ρώγα ἀπὸ σταφύλι
ἔπεσαν ὀχτὼ σπουργῖτες
κι ἐτρωγόπιναν οἱ φίλοι.
τσίρι τίρι, τσιριτρό,
τσιριτρί, τσιριτρό!
Πρώτη – πρώτη ἔχει ἀνοίξει τὰ λουλούδια της ἡ ἀμυγδαλιά. Νυφούλα σωστὴ στὰ ἀσπρορρόδινα πέπλα της, στέκεται στὸν κῆπο, σὰν νὰ εἶναι ἕτοιμη ν’ ἀρχίσῃ τὸ χορὸ τῆς ἀνοίξεως.
Τὰ ἄλλα δένδρα δὲν βιάζονται. Μὲ τὰ γυμνὰ κλαδιά των κοιτάζουν τὸν οὐρανό, σὰν νὰ λέγουν:
— Ἄς ζεστάνῃ ὁ ἥλιος καλά, ν’ ἀνοίξωμε καὶ μεῖς.
Ἡ ἀχλαδιὰ κινεῖ λίγο τὴν κορυφή της καὶ λέγει στὴ μικρὴ κερασιά ποὺ στέκει δίπλα της:
Στέλιος Σπεράντσας
Χειμῶνας
Στὴ γῆ κατάλευκο ἁπλωμένο χιόνι πολύ.
Στὴ στέγη τρέμει κουρνιασμένο κάθε πουλί.
Τὸ ξυλιασμένο ἁπλώνει χέρι σὲ μιὰ γωνιὰ
τὸ γεροντάκι, ποὺ ὑποφέρει ἀπ’ τὴ χιονιά.
Ἕνα πρωινό, ἡ καμπάνα τῆς ἐκκλησίας τοῦ, Ἁγίου Γεωργίου ἐσήμανε διαφορετικὰ ἀπὸ τὶς ἄλλες φορὲς καὶ ἔκαμε φωτεινὰ καὶ χαρούμενα τὰ πρόσωπα ὅλων τῶν παιδιῶν τοῦ Χωριοῦ.
Ὕστερα ἀπὸ τόσων ἡμερῶν διακοπές, ἄνοιξε πάλι τὸ σχολεῖο. Ἀπὸ τὶς γειτονιὲς ἦλθαν ἀγόρια καὶ κορίτσια, ὅλα καλοκτενισμένα καὶ καθαρά, μὲ παπούτσια γυαλισμένα.
Ἀνάμεσα στὰ παιδιὰ εἶναι καὶ τὰ δυὸ ἐξαδέλφια, ποὺ θὰ γίνουν οἱ φίλοι μας, ὁ Κωστάκης καὶ ἡ Ἑλενίτσα.
Στέλιος Σπεράντσας
Φθινόπωρο
Φεύγουν πιὰ τὰ χελιδόνια.
Κρύωσε ὁ καιρός.
Πέφτουν φύλλα ἀπὸ τὰ κλώνια.
Στὸ χαντάκι ἐμαζευθῆκαν
κίτρινος σωρός.
Τέλειωσε τὸν τρύγο τώρα
πιὰ κι ὁ ἀμπελουργός.
Στέλιος Σπεράντσας «Τραγουδιστὴς τῶν παιδιῶν»
Ξαναγυρίζω στὸ σχολειό
Μὲ νέα χαρὰ ξαναγυρίζω
στὸ ἀγαπημένο μου σχολειό.
Σὲ ξαναβρίσκω μὲ λαχτάρα,
μικρὸ θρανίο μου παλιό.
Γωνιά, ποὺ πέρσι σὲ κρατοῦσα,
σὰν μιὰ φωλίτσα μου, ὦ γωνιά,
δὲν θὰ μὲ ἰδῇς νὰ εἶμαι κοντά σου
ξανὰ καὶ τούτη τὴ χρονιά.
Χιόνι στὸ χωριό
Μικρὲς κάτασπρες τοῦφες, σὰν ἐλαφρἐς πεταλοῦδες, στριφογυρίζουν στὸν ἀέρα ὦρες πολλὲς ἐπάνω ἀπὸ τὸ Χωριό. Πέφτουν ἁπαλὰ ἁπαλὰ καὶ στολίζουν τὰ δένδρα καὶ τοὺς θάμνους τῶν κήπων, τοὺς κάμπους καὶ τοὺς γῦρο λόφους. Δὲν ἔχουν ξεχάσει τίποτε.
Τὰ δένδρα, χιονισμένα τώρα, μοιάζουν ἄλλα σὰν ἄσπρες ὀμπρέλλες, ἄλλα σὰν πολυέλαιοι. Τὸ κωδωνοστάσιο τοῦ Ἁγίου Γεωργίου ἐντύθηκε μὲ ἕνα χονδρὸ χιονᾶτο ἐπανωφόρι.
Ὅλα τὰ σπίτια φοροῦν ἄσπρες κουκοῦλες. Κι ὅλα τὰ μικρὰ φυτὰ εἶναι θαμμένα κάτω ἀπὸ τὸ κάτασπρο χιόνι.
Ἠλίας Τανταλίδης «Παίγνια»
Ἡ Κυριακή
Μόλις ἔλαμπαν τὰ κάλλη τῆς αὐγῆς τερπνά,
τὰ παιδάκια ἡ μητέρα τρέχει καὶ ξυπνᾷ.
—Ἔ, παιδιά, καιρός, ξυπνᾶτε, εἶναι Κυριακή,
ἡ καμπάνα μᾶς φωνάζει, τὴν ἀκοῦτ’ ἐκεῖ;
— Τώρα ἀμέσως, μητερίτσα, λέγουν μὲ χαρὰ
καὶ πηδοῦν ἀπ’ τὸ κρεβάτι ὅλα ζωηρά.
Στέλιος Σπεράντσας
Ἡ βροχούλα
Ψιλή, ψιλὴ βροχούλα
ποτίζει τὸ χωράφι.
Ἡ κάθε μιά της στάλα
κι ἕνα ἀκριβὸ χρυσάφι.
Το σπιτάκι της Μέλιας 
Πρόσφατα σχόλια