You are currently browsing the tag archive for the ‘Ασκητές μέσα στον κόσμο’ tag.
Αικατερίνης Δέρβα
Η φύση είναι ένα βιβλίο ανοιχτό. Χιλιάδες φωνές μυστικές μιλούν για τον Δημιουργό. Όμως πρέπει να είσαι μάστορας, αλλά και χασομέρης, και τότε θα μπορέσεις να μάθεις την γλώσσα τους.
Αν η καθημερινή ζωή σου είναι φτωχή, μην την περιφρονήσεις. Κρίνε τον εαυτό σου που δεν είναι αρκετά ποιητής για κάνει τη ζωή ένα ωραίο ποίημα και μία όμορφη μουσική.
Οἱ δαίμονες ὑπενθυμίζουν τὶς ἀνεξομολόγητες ἁμαρτίες*
Ὁ μπαρμπα-Θεόδωρος ζοῦσε σ᾿ ἕνα χωριὸ τοῦ Ξηρομέρου τῆς Αἰτωλοακαρνανίας. Ἦταν περίπου 52 ἐτῶν καὶ δὲν εἶχε ποτὲ ἐξομολογηθῆ. Πήγαινε ὅμως στὴν Ἐκκλησία καὶ εἶχε καλὴ προαίρεση.
Κάποτε, ὅταν βρέθηκε στὸν Ἀστακὸ (κωμόπολη) γιὰ μία ὑπόθεσή του, πῆγε στὸν Ἱερὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Νικολάου, βρῆκε τὸν ἐφημέριο π. Ἱερόθεο, ποὺ ἦταν καὶ Πνευματικός, καὶ ἐξωμολογήθηκε.
Ο γέρο-Ιωακείμ, από την Βατοπεδινή Καλύβη της Αναλήψεως πλησίον των Καρυών, ήταν από τους παλαιότερους Αγιορείτες. Πλησίασε τα 100 και έζησε πάνω από 70 χρόνια στο Άγιον Όρος.
Διηγήθηκε ότι όταν ήταν νέος μοναχός, εγνώρισε ένα λαϊκό ασκητή, που ασκήτευε απέναντι από την αρχαία Μονή του Αλυπίου, σε μία σπηλιά, κοντά στο λεγόμενο Κελλί του Πατριάρχου.
Η σπηλιά ήταν σχηματισμένη από μια πέτρα που προεξείχε σαν οροφή και στην άκρη της προεξοχής είχε κτισμένο ένα τοιχάκι από ξηρολιθιά. Όσες φορές τον επεσκέπτετο, μόνον η θέα του προξενούσε μεγάλη κατάνυξη.
Ο μπαρμπα-Θεόδωρος ζούσε σ’ ένα χωριό του Ξηρομέρου της Αιτωλοακαρνανίας. Ήταν περίπου 52 ετών και δεν είχε ποτέ εξομολογηθή. Πήγαινε όμως στην Εκκλησία και είχε καλή προαίρεση.
Κάποτε, όταν βρέθηκε στον Αστακό, (κωμόπολη) για μία υπόθεση του, πήγε στον Ι. Ναό του αγίου Νικολάου, βρήκε τον εφημέριο π. Ιερόθεο, που ήταν και Πνευματικός, και εξομολογήθηκε.
Έκανε μια τυπική εξομολόγηση και τις βαρειές αμαρτίες δεν τις είπε. Εκείνος για να τον στηρίξη στην μετάνοια, του συνέστησε να επισκεφθή την ιερά Μονή του αγίου Γερασίμου στην Κεφαλληνία που πανηγυρίζει το καλοκαίρι στις 16 Αυγούστου.
Μέσα στη γενική κατάσταση η υπόθεση του πόνου είναι προσωπική, ο αγώνας είναι προσωπικός, ο πόνος δεδομένος. Ο πόνος είναι θα λέγαμε, το χνώτο του Θεού στη ζωή μας.
Ο πόνος είναι το εύκρατο κλίμα για την καλλιέργεια και ανάπτυξη της πνευματικής ζωής. Οι πονεμένοι είναι πλούσια ευλογημένοι από το Θεό.
Μακάρι οι μακάριοι να νιώθουν με υπομονή τη μεγάλη χάρη αυτής της μεγάλης ευλογίας. Ο τρόπος αποδοχής του πόνου φανερώνει τον βαθμό γνησιότητος ενός πιστού.
Μόνο στα πονεμένα πρόσωπα υπάρχει ένα μυστικό φως, που κάνει απαλά γνωστό το μαρτύριο του εσωτερικού πόνου, ενός αμονιού, όπου λεπτύνεται ο άνθρωπος κι ο λόγος του γίνεται χαριτωμένος, βιωματικός, ατόφιος, απέριττος.
Επισκέφτηκε κάποτε τον Γέροντα Σεραφείμ Δημόπουλο στη Λάρισα, ένα πνευματικό του τέκνο και είδε έναν ψυχοπαθή με τον συνοδό του να φεύγουν.
Με αυτή την αφορμή τον ρώτησε: «Γέροντα, τι κάνετε με αυτούς; Πως βοηθάτε τους ψυχοπαθείς;»
Και ο Γέροντας απάντησε:
«Τους λέω να τους κοινωνούν συχνά. Το Σώμα και Αίμα του Κυρίου μεταμορφώνει ριζικά όλον τον άνθρωπο.
Εικόνα από:bryanmarvel.com
.
Η Ελλάδα μοιάζει με μικρό δέντρο, καρποφόρο όμως, ας πούμε αχλαδιά.
Γύρω οι άλλοι λαοί είναι σαν θεόρατα, ας πούμε πλατάνια, βελανιδιές, χωρίς όμως καρπό.
Επειδή δεν μπορούν να μας κόψουν με το πριόνι μια κι έξω, σκάβουν γύρω-γύρω απ’ το δεντράκι μας να μαραθή από μόνο του, γιατί θέλουν δήθεν πολιτισμένα να ξεραθούν οι ρίζες μας και να γείρουμε από μονάχοι μας.
Το σπιτάκι της Μέλιας 
Πρόσφατα σχόλια