Θεόδωρος Κολοκοτρώνης «ο Γέρος του Μωριά» (3 Απριλίου 1770 – 4 Φεβρουαρίου 1843)

Στην ψυχή του ήρωα της Ελληνικής μας Επανάστασεως, του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, ζούσαν γενιές ολόκληρες παλικαριών. Ο πατέρας του και οι πρόγονοί του ήταν ξακουστοί για τη γενναιότητά τους, και τα βουνά και οι λαγκαδιές αντιλαλούσαν τα κατορθώματα των Κολοκοτρωναίων:

« Του Λεωνίδα το σπαθί,

Κολοκοτρώνης το φορεί.

Τούρκος αν το ιδεί λαβώνει

και το αίμα του εχθρού παγώνει».

Η προσευχή του ταπεινού

.

Ζαχαρίας Παπαντωνίου (Φεβρουάριος 1877-1η Φεβρουαρίου 1940)

.

Κύριε, σαν ήρθεν η βραδιά, σου λέω την προσευχή μου.

Άλλη ψυχή δεν έβλαψα στον κόσμο απ’ τη δική μου.

Εκείνοι που με πλήγωσαν ήταν αγαπημένοι.

Την πίκρα μου τη βάσταξα. Μου δίνεις και την ξένη.

Μ’ απαρνηθήκαν οι χαρές. Δεν τις γυρεύω πίσω.

Προσμένω τα χειρότερα. Είν’ αμαρτία να ελπίσω.

Οι τρεις Ιεράρχες «οι Μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας μας» (30 Ιανουαρίου)

Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ο Βασίλειος ο Μέγας και ο Γρηγόριος ο Θεολόγος ήταν οι τρεις σοφότεροι διδάσκαλοι της θρησκείας μας που ονομάσθηκαν και Μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας.

Στα χρόνια του αυτοκράτορα Αλεξίου του Κομνηνού, οι διαβασμένοι άνθρωποι εκείνης της εποχής φιλονικούσαν μεταξύ τους για τα πιοος από τους τρεις Ιεράρχες ήταν ο πιο μεγάλος.

Είχανε χωρισθεί σε τρία κόμματα, μαζί μ’ αυτούς είχε χωρισθεί και όλος ο λαός και η φιλονικία όλο και μεγάλωσε.

Για να σταματήσει λοιπόν το κακό, παρουσιάσθηκαν οι τρεις Ιεράρχες ένα βράδυ στον ύπνο του Επισκόπου Ευχέτη Ιωάννη, που ήταν άνθρωπος πολύ ενάρετος και του είπαν:

Ο θαυματουργός Άγιος Νικόλαος (6 Δεκεμβρίου)

.
Ο θαυματουργός Άγιος Νικόλαος, ο μεγάλος ιεράρχης, έζησε τον 3^ον αιώνα μετά Χριστόν, στην εποχή των χριστιανομάχων αυτοκρατόρων Διοκλητιανού και Μαξίμου. Γεννήθηκε στα Πάταρα της Λυκίας από πλούσιους γονείς.

Όπως γράφει το συναξάρι του, από παιδάκι τεσσάρων ετών, αντί να καταγίνεται με τα παιχνιδάκια του, όπως τ’ άλλα παιδιά, όπου έβρισκε βιβλίο το άρπαζε, με το δαχτυλάκι του παιδευόταν να ξεχωρίσει τα γράμματα και έκλαιγε απαρηγόρητα όταν του έπαιρναν το βιβλίο από τα χέρια.

Έτσι οι γονείς του , του πήραν δάσκαλο και τόσο καλός μαθητής ήταν ο μικρός Νικόλαος, που μέσα σ’ ένα χρόνο παρουσιάσθηκε ο δάσκαλος στον πατέρα του και του είπε πως αυτός δεν έχει να μάθει τίποτε άλλο στο παιδί, γιατί το φώτιζε η θεία χάρη και μάθαινε σ’ ένα μήνα ότι οι άλλοι δεν μάθαιναν σ’ ένα χρόνο.