You are currently browsing the tag archive for the ‘ανθρώπινα συναισθήματα’ tag.
«Αγάπη σημαίνει να δίνεις χωρίς να νοιάζεσαι καθόλου για το αν, το τι και το πότε θα πάρεις πίσω ως ανταμοιβή αυτό που έδωσες.
Τα δίνω-παίρνω είναι συναλλαγή, είναι εμπόριο, δεν είναι αγάπη.
Όλοι θέλουμε από τους γύρω μας να μας αγαπούν, να μας προσέχουν, να μας φροντίζουν, να μας προσφέρουν, να νοιάζονται για μας.
Η χειρότερη οικογένεια που μπορεί να γνωρίσεις ποτέ, η μητέρα ζήλια, ο πατέρας φθόνος και το φοβερό παιδί τους, το μίσος.
Καλύτερα να μη τους γνωρίσεις ποτέ, αλλά κι αν ακόμη συναντηθείς μαζί τους φυλάξου αμέσως με τον καλύτερο τρόπο, αγνόησέ τους και απομακρύνσου το ταχύτερο δυνατόν.
Μην μπλέξεις μ’αυτήν την οικογένεια που μόνο πόνο, λύπη και δυστυχία μπορούν να σου φέρουν.
Η μητέρα ζήλια είναι ένα φαρμακερό τέρας, που άμα σε δαγκώσει χάνεις τη λογική σου, την κρίση σου και την αξιοπρέπειά σου.
π. Λίβυος
«Κρατάει χρόνια αυτή η κολώνια», Με αυτά τα λόγια, προσπάθησε μια κυρία να μου περιγράψει το πόσο την είχαν κουράσει τα πάθη της και μάλιστα ένα συγκεκριμένο που την είχε εξουθενώσει.
«Κουράστηκα πάτερ μου, να λέω από αύριο τέλος, και όχι μόνο αυτό να μην έρχεται αλλά το πάθος μου να μεγαλώνει, λες και το κάνει επίτηδες να με τρελάνει..».
Και έλεγε την αλήθεια. Είναι φανερό ότι η επιμονή του συγκεκριμένου πάθους κάλυπτε μια βαθύτερη ανάγκη που δεν είχε βρει ένα υγιή τρόπο να εκφραστεί.
Άγιος Πορφύριος
Ἡ λέξη «σ΄ ἀγαπῶ» εἶναι ταπεινό πρᾶγμα νά τήν λές.
Δέν λέγεται. Κερδίζεται σιωπηλά μέ τήν προσωπικότητα πού φτιάνεις.
Φτιάνεσαι κι ὁ ἄλλος τρελαίνεται μαζί σου.
Καλλιεργεῖσαι καί κοιτᾶς νά τό κρύψεις κιόλας.
Ἀλλά ὁ ἄλλος τό νιώθει καί ἑλκύεται.
Ἃμα ἀγαπᾶς καί δέ ζητᾶς τήν ἀγάπη τῶν ἄλλων, ὃλοι θά ἔρχονται κοντά σου. Εἶναι μυστικό.
Δημήτρης Καραβασίλης
Μια φορά ένας άνδρας με τον γιο του περπατούσαν μέσα στο δάσος. Ξαφνικά το αγόρι σκουντουφλά και πέφτει κάτω. Είχε χτυπήσει στο πόδι του και φώναξε δυνατά.
– ΑΑΑΧΧΧ!
Ξαφνιασμένος, ακούει την φωνή του να επιστρέφει:
– ΑΑΑΧΧΧ!
Παραξενεμένος φωνάζει:
– Ποιός είσαι;
Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου
Αν δεις ότι κάποιος αγριεύει, τότε να υποχωρείς περισσότερο. Γιατί όταν ο άνθρωπος βρίσκεται σε αυτήν την κατάσταση της μανίας, χρειάζεται και περισσότερη παρηγοριά. Όσο χειρότερα φέρεται, τόσο μεγαλύτερη καλοσύνη θέλει.
Η υποχωρητικότητα απέναντι σε κάποιον που έχει θυμό είναι απαραίτητη, όσο είναι και απέναντι σε κάποιον που έχει υψηλό πυρετό. Όταν είναι αγριεμένο το θηρίο, τότε το αποφεύγουμε όλοι. Έτσι κι αυτόν που οργίζεται.
Δε βλέπεις τι κάνουν οι ναύτες; Όταν πιάσει δυνατός άνεμος, κατεβάζουν τα πανιά για να μη βουλιάξει το σκάφος.
π. Λίβυος
Έρχεται κάποια στιγμή που τα χάνουμε όλα. Οι δρόμοι, τα σκοτεινά σοκάκια και τα χαμηλά φώτα, γίνονται οι πόθοι των περιπάτων μας και οι εξομολόγοι της σιωπής μας.
Περπατάμε, κοιτάμε, αλλα δεν βλέπουμε. Άλλωστε με τα μάτια μονο κοιτάμε και με την καρδιά βλέπουμε. Ο πόνος όμως και η θλίψη, θολώνουν τα μάτια, τα κάνουν τόσο υγρά που σαπίζει η διάθεση μας.
Τότε, εκεί στο χαραγμένο μηδέν των ματιών μας, γυρνάμε προς τον ουρανό και μονολογούμε ηχηρά, «και τώρα Θεέ μου οι δυο μας, μονάχα εσυ μου έμεινες..»
Και η καρδιά, όταν γνώριζε την αληθινή αγάπη, δεν θα την αλλάξει ποτέ ξανά, γιατί δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο σε αυτόν τον κόσμο, τίποτα ισχυρότερο και πιο αξιόπιστο, πιο καθαρό και ανιδιοτελές, περισσότερο φως και μεταμόρφωση της ανθρώπινης ψυχής από την αληθινή, θεϊκή αγάπη.
Πατήρ Βλαντιμίρ Βοροβιόφ
Εμπνευσμένοι από τον θόρυβο, οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει πώς να ακούσουν τις ψυχές τους. Περιβάλλουν τον εαυτό τους με περιττά πράγματα και την υπερβολική πολυτέλεια οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει πώς να χαίρονται και να είναι ικανοποιημένοι με τους μικρούς.
Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
‘’Εγώ, ποτέ δεν έβλαψα κανέναν. Εγώ, τα έχω καλά με τον εαυτό μου. Εγώ, έχω τη συνείδησή μου καθαρή’’.
Ξέρεις…
Tο κακό, δεν είναι ότι το λες. Tο κακό είναι ότι το έχεις πιστέψει.
Tο κακό είναι, ότι έχεις πείσει τον εαυτό σου για την καθαρότητά σου.
Πες μου. Γίνεται; Γίνεται σε σφάλμα να μην έπεσες ποτέ; Γίνεται να μην έχεις πληγώσει άνθρωπο;
Αυτό που είμαστε, αυτό που θέλουμε να είμαστε.
Αυτό που χάσαμε, αυτό που θέλουμε να βρούμε.
Οι άνθρωποι που έφυγαν, οι στιγμές που πέρασαν.
Οι προσευχές μας, τα δάκρυά μας, οι πτώσεις και τα πάθη μας.
Είμαστε όλα τα παραπάνω. Την ίδια στιγμή, ταυτόχρονα. Και κάθε πρωί θα ξυπνάμε και θα σηκωνόμαστε απ’το κρεβάτι, θα ξεκινάμε τη μέρα μας κι όλα θα συνεχίζουν να’χουν το ρυθμό τους. Και θα ιδρώνουμε, θα κλαίμε, θα γελάμε, θα πονάμε. Όλα, όλα.
Πρόσφατα σχόλια