You are currently browsing the tag archive for the ‘αγροτική ζωή’ tag.
Πάμε πολλά πολλά χρόνια πίσω…
Πενήντα και βάλε…
Όταν ο θερισμός στον κάμπο της Μεσαράς ήταν σωστό πανηγύρι…
Ξεκινούσε σαν αυτές τις μέρες και όσο πήγαινε…
Έπιανε και Ιούλη!
Φωτογραφία- κείμενο Νίκος Ψιλάκης
Μήτε κι εγώ θυμάμαι πόσα χρόνια έχουν περάσει… Αζωκέραμος Σητείας, κάπου εκεί στις αρχές της δεκαετίας του 1980, εποχή μετάβασης, ο παλιός αγροτικός πολιτισμός βρισκόταν και τότε σε υποχώρηση.
Δεν είχαν εκλείψει, όμως, οι εικόνες εκείνες που αποτύπωναν την κοινωνία της προβιομηχανικής εποχής: αυτοκαταναλωτικές πρακτικές, οικόσιτη κτηνοτροφία, πανάρχαια μέσα μεταφοράς, το καταφρονεμένο γαϊδουράκι και το μουλάρι για τους πιο καλοστεκούμενους…
Στην σημερινή εποχή και ιδιαίτερα στις μεγάλες πόλεις, κλείνεται ο καθένας στο σπίτι του και στον εαυτό του και φροντίζει μόνο τα του οίκου του.
Δεν ξέρει καν τον διπλανό του, συνήθως αδιαφορεί γι’ αυτόν, εκτός κι αν τον ενοχλεί, και πολύ περισσότερο δεν τον βοηθάει, παρά μόνον σε μεγάλη ανάγκη.
Σούλα Παπαλάμπρου
Τον προηγούμενο αιώνα, όταν ακούγαμε «αύριο θα μαζέψουμε βαμβάκι» δεν κοιμόμασταν όλη νύχτα από την αγωνία. Ο καθένας για τους δικούς του λόγους.
Ο πατέρας μου, μη και βρέξει και δεν προλάβει να τελειώσει, μετά έπρεπε να μαζεύει μέχρι τα Χριστούγεννα «κουζιά», η γιαγιά μου, μη και δεν είναι σβέλτοι οι εργάτες και δεν μαζεύουν πολλά κιλά, ήταν ο δερβέναγας επιστάτης, και η μάνα μου μη και δεν πετύχει τις πίτες και το φαγητό που θα τάιζε τους εργάτες.
Κι όμως, αυτός ο υπέροχος κόσμος υπάρχει ακόμη!
Ιερή πορεία στους δρόμους και τα πανάρχαια μονοπάτια των Αστερουσίων, αγνάντι από το κατάφωτο Λιβυκό.
Οι γυναίκες με τα ποτήρια και με τους βασιλικούς στα χέρια μεταφέρουν το αγιασμένο νερό έξω από τα όρια του οικισμού.
Άλλοτε σε κάποια καλλιέργεια, άλλοτε στα αλωνοχώραφα κι άλλοτε στον χώρο της αιώνιας ανάπαυσης.
Έτσι όπως έκαναν οι μανάδες κι οι γιαγιάδες τους, όπως υπαγορεύει το ακατάλυτο εθιμικό τυπικό.
Κι όμως, αυτός ο υπέροχος κόσμος υπάρχει ακόμη!
Το σπιτάκι της Μέλιας 
Πρόσφατα σχόλια