Η ψυχή μας,χτίζεται από τις πράξεις μας…

Εν τη υπομονή υμών κτήσασθε τας ψυχάς υμών’ [Λουκ. Κα’19].

Πόσες αμέτρητες φορές έχουμε ακούσει αυτήν τη λέξη, που στα μάτια μας φαντάζει βουνό. Και αυτό,γιατί ο άνθρωπος είναι φύσει ανυπόμονο ον. Αυτό που επιδιώκει δηλαδή,θέλει να συμβεί τη στιγμή που γεννάται στο μυαλό του η σκέψη για το συγκεκριμένο.

Γι’ αυτό άλλωστε, ο προσωπικός αγώνας, όσων αφιερώνονται στην αγάπη του Θεού εγκαταλείποντας έτσι την ‘κοινή επίγεια ζωή’, έχει ως άξονα δράσης του την υπομονή.

Πόσες και πόσες υπερβάσεις προσωπικών ορίων και εαυτού, έχουν κάνει αυτοί οι άνθρωποι-ήρωες, για να έρθουν πιο κοντά στο Θεό, που τόσο αγαπούν.

Μπορεί να δείχνει με την πρώτη ματιά, λίγο δύσκολο το όλο θέμα της υπομονής-αυτοσυγκράτησης, μα είναι τόσο ωφέλιμο και ιδανικό για τη ζωή μας. Μπορούμε να καλλιεργήσουμε αυτήν την αρετή μέσα μας, από λίγο την κάθε φορά.