You are currently browsing the tag archive for the ‘Έλαφος’ tag.
Ἀπό τή ζωή τοῦ Ἁγίου Λουκᾶ
Ἀρχιεπισκόπου Συμφερουπόλεως καί Κριμαίας
Παράλληλα μέ τίς σπουδές του καί τίς ἀναζητήσεις του μελετοῦσε μέ ἰδιαίτερη ἐπιμέλεια τήν Ἁγία γραφή. Πολλά σημεῖα τοῦ εὐαγγελίου τόν συνέπαιρναν. Τά ὑπογράμμιζε μέ κόκκινο μελάνι.
Αὐτό τό εὐαγγέλιο τό κράτησε μέχρι τό τέλος τῆς ζωῆς του, ἔγινε ὁ ἀχώριστος σύντροφός του.
Διάβασα κάπου:
Μιά φορά κι ἕναν καιρό ὑπῆρχε ἕνα νησί στό ὁποῖο ζοῦσαν ὅλα τά συναισθήματα. Ἐκεῖ ζοῦσαν ἡ Εὐτυχία, ἡ Λύπη, ἡ Γνώση, ἡ Ἀγάπη καί ὅλα τά ἄλλα συναισθήματα.
Μιά μέρα ἔμαθαν ὅτι τό νησί τους θά βούλιαζε καί ἔτσι ὅλοι ἐπισκεύασαν τίς βάρκες τους καί ἄρχισαν νά φεύγουν.
Ὁ ἱερός Χρυσόστομος δέν ἑρμηνεύει μόνο τόν λόγο τοῦ Θεοῦ, κρατώντας τό ἀκροατήριό του σέ μιά ἀπόστασι. Ἀγωνιᾶ γιά αὐτό, νοιάζεται γιά τήν πνευματική του προκοπή.
Γι’ αὐτό καί μέ ἁπλότητα καί ἀμεσότητα ἀπευθύνεται στούς πιστούς, προσπαθώντας νά ἑλκύση τό ἐνδιαφέρον τους πρός τά πνευματικά.
Κύριε,
Χρονιάρες μέρες, ἀλλά ἐγώ πάλι τόν πόνο μου σκύβω μπροστά Σου γιά νά πῶ. Πονῶ, Κύριε.
Κι ὅταν ὁ πόνος εἶναι δικός μου, στό σῶμα ἤ στήν ψυχή, δέν μέ πονάει τόσο. Τόν μετράω, τόν ζυγίζω, γυμνάζω τούς ὤμους, ὑπολογίζω τίς ἀντοχές… καί τόν σηκώνω.
Τοῦ Σπύρου Μελᾶ
Ὅταν τό δῇς μπροστά σου ἀδύνατο, ζαρωμένο, ἀξύριστο, συφοριασμένο, ζαλωμένο τό σάκκο νά πηγαίνῃ μονοπάτια καί κουτσαίνοντας, δέ δίνεις οὔτε μιά δεκάρα:
― Αὐτός εἶναι ὁ ἥρωας;
― Ἔ, λοιπόν, ναί… αὐτός εἶναι!
Ὅλοι οἱ ξένοι ἔχουν τήν αὐτή ἔκπληξι στήν πρώτη ἐπαφή: «Ἐμένα, κύρ Φράγκο –σάν νά τούς λέῃ ἄφωνο τό στρατιωτάκι– δέν μπορεῖς νά μ’ ἐξηγήσῃς εὔκολα… Εἶμαι μεγάλο θέμα μελέτης».
«Ἄφετε τά παιδία…». Παράκλησις καί ἐπιταγή τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ στούς γονεῖς. Ἀφῆστε τα νά ’ρθοῦν κοντά μου.
Μήν βάζετε ἐμπόδιο τό χῶμα ἀνάμεσά μας. Κοντά μου θά βροῦν τόν ἀληθινό πλοῦτο.
Ἀφῆστε τα, μήν βάζετε ἐμπόδιο τήν μόρφωσι στό χτίσιμο τοῦ χαρακτῆρος τους. Κοντά μου θά βροῦν τήν ἀληθινή σοφία.
Κάποτε ὁ Θεός, κάλεσε ἕναν ἄγγελό Του καί τόν ἔστειλε κάτω στήν γῆ, ζητώντας του νά φέρη ὅ,τι πολυτιμότερο ὑπάρχει ἐκεῖ.
Φτερούγισε ὁ ἄγγελος κάτω στήν γῆ καί ἐκεῖ πού περπατοῦσε βλέπει μιά ἀπέραντη πεδιάδα. Ἦταν ἄνθρωποι πληγωμένοι, τραυματισμένοι, νεκροί. Τό αἷμα εἶχε ποτίσει τήν πεδιάδα.
Χωρίς ἀμφιβολία, τό θλιβερώτερο γεγονός τῆς ἱστορίας τοῦ Ἑλληνισμοῦ εἶναι ἡ ἅλωσις τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀπό τούς Τούρκους.
Ἡ ἀποφράς ἡμέρα τῆς 29ης Μαΐου τοῦ 1453 δέν σήμανε ἁπλῶς τήν πτῶσι μιᾶς πόλεως, ἀλλά τήν κατάλυσι τῆς δοξασμένης χιλιόχρονης Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας.
Όσος Ηλίας ο Έκδικος
Σ’ εκείνον που επιδιώκει την άνεση, στερεύουν τα δάκρυα. Αναβλύζουν σ’ εκείνον που αγάπησε το στενό δρόμο.
* * *
Αν τα λόγια της προσευχής δεν εισχωρούν στο βάθος της ψυχής, δεν θα αφεθούν τα δάκρυα να ξεχυθούν στην επιφάνεια του προσώπου.
Κύριε,
Τώρα πού φτάνει στό τέλος της ἡ ἀποψινή μου ἐπικοινωνία μαζί Σου, κι ἀφοῦ Σοῦ εἶπα ὅ,τι μέ βάραινε, ὅ,τι μέ πονοῦσε, τώρα, Κύριε, νιώθω τήν ἀνάγκη νά πῶ τό ταπεινό μου εὐχαριστῶ.
Εὐχαριστῶ πού μοῦ ἐπιτρέπεις νά Σοῦ μιλῶ.
Εὐχαριστῶ πού δέν μέ ἀποστρέφεσαι…
Το σπιτάκι της Μέλιας 
Πρόσφατα σχόλια