Ο Τίμιος Πρόδρομος και η χαρά της ιεραποστολής

.

άρθρο του δασκάλου Σάββα Ηλιάδη

Κατά την αυριανή Κυριακή διαβάζεται ως ευαγγελικό Ανάγνωσμα η παραβολή του σπορέως και η Εκκλησία την όρισε ως ημέρα έναρξης του κατηχητικού έτους. Αρχίζει και αυτή με τους εργάτες της να σπέρνει το λόγο του Θεού.Η κατήχηση είναι μέρος του ιεραποστολικού έργου της Εκκλησίας και ο Τίμιος Πρόδρομος υπήρξε μεγάλος κατηχητής και ιεραπόστολος.

Συγκεντρώνει στο πρόσωπό του όλες σχεδόν τις κατηγορίες της αγιότητας. Εκτός από τις ειδικές προσωπικές, του Προφήτη, του Προδρόμου και του Βαπτιστού, χαρακτηρίζεται ως ερημίτης, διότι έζησε στην έρημο μόνος. Νηστευτής μέγας, διότι στην έρημο έτρωγε μόνο μέλι και ακρίδες. Ασκητής. Φορούσε ένα ρούχο σκληρό από τρίχα καμήλου και έκανε υπομονή. Ανυπόδητος, ζούσε κάτω από τον καυτερό ήλιο της μέρας και από ανυπόφορο κρύο της νύχτας.

Όσιος, αφού εγκατέλειψε τον κόσμο και αφιερώθηκε εξολοκλήρου στο Θεό. Είδε το Άγιο Πνεύμα « ὡσεὶ περιστερὰν ἐπ’ αὐτόν (επί τον Χριστόν)» και άκουσε «φωνὴν ἐξ οὐρανοῦ γενέσθαι» και οσιομάρτυρας, καθώς το τέλος του ήταν μαρτυρικό. Ομολογητής, όταν έλεγξε με παρρησία τον όχλο αλλά και τον Ηρώδη, λέγοντάς του πως δεν είναι σωστό να έχει τη γυναίκα του αδελφού του. Απόστολος, διότι αποσταλμένος από το Άγιο Πνεύμα, γύριζε ανάμεσα στους ανθρώπους και ευαγγελιζόταν τον ερχομό του Μεσσία.

Περί του «ψάλλειν», «υμνείν» και «άδειν» ολίγα

Η Θεία Λειτουργία, τοιχογραφία Νέου Καθολικού Ι,Μ Παμ. Ταξιαρχών Πηλίου

.

άρθρο του δασκάλου Σάββα Ηλιάδη

«Λαλοῦντες ἑαυτοῖς ψαλμοῖς καὶ ὕμνοις καὶ ᾠδαῖς πνευματικαῖς, ᾄδοντες καὶ ψάλλοντες εν τῇ καρδίᾳ ὑμῶν τῷ Κυρίῳ» (Εφεσ. 5,19)

Απόδοση στη νεοελληνική: «Να τέρπετε τους εαυτούς σας με ψαλμούς και ύμνους και ωδές πνευματικές, τραγουδώντας και ψάλλοντας με την καρδιά σας». Από τον παραπάνω αποστολικό στίχο παίρνουμε αφορμή και παραθέτουμε σχόλια ψυχωφελή των αγίων της Εκκλησίας μας.

Η συνήθεια του «ψάλλειν» είναι στη φύση μας και βοηθάει στην τήρηση της αρμονίας των πραγμάτων στη ζωή μας αλλά και στη θεραπεία της ψυχής και του σώματος. Το από καρδιάς «τραγούδι» στο Θεό είναι ένδειξη πνευματοφόρας ψυχής. Είναι ξεχείλισμα. «Κακοπαθεῖ τις ἐν ὑμῖν; προσευχέσθω· εὐθυμεῖ τις; ψαλλέτω» (Ιακ.5, 13) Η καρδιά και τα χείλη είναι τα καλύτερα όργανα, που παίζουν και τραγουδούν για τη δόξα του Θεού.

Αυτό κάνει και η Εκκλησία αιώνες τώρα. Μας δίνει το δικαίωμα και την ευκαιρία, να συμμετέχουμε στις ακολουθίες της και να ψάλλουμε και να υμνούμε το Θεό μας από καρδιάς. Δι` αυτών εισερχόμαστε στον εαυτό μας και ευκολότερα οδηγούμαστε σε κοινωνία με το Θεό. Δι` αυτών τελούνται τα άγια και σωστικά Μυστήρια και όλες οι ιεροπραξίες, για κάθε περίσταση της ζωής, από τη γέννηση μέχρι το θάνατό μας.

Εξουσία και άρχοντες (Η Αγία Γραφή και οι άγιοι οδηγοί μας στις επερχόμενες εκλογές)

άρθρο του δασκάλου Σάββα Ηλιάδη

Ο απόστολος Παύλος στην προς Ρωμαίους επιστολή, στο δέκατο τρίτο κεφάλαιο γράφει: «Πᾶσα ψυχὴ ἐξουσίαις ὑπερεχούσαις ὑποτασσέσθω· οὐ γάρ ἐστιν ἐξουσία εἰ μὴ ὑπὸ Θεοῦ · αἱ δὲ οὖσαι ἐξουσίαι ὑπὸ τοῦ Θεοῦ τεταγμέναι εἰσίν».(Ρωμ. 13,1) Και η μετάφραση: «Ο κάθε ένας ας υποτάσσεται στις ανώτερες εξουσίες, διότι δεν υπάρχει εξουσία παρά από το Θεό και οι εξουσίες που υπάρχουν έχουν ταχθεί από το Θεό».

Το καθεστώς του κράτους, λοιπόν, είναι σύμφωνο προς το σχέδιο του Θεού, ο οποίος δημιούργησε τον άνθρωπο να ζει κοινωνικά. Άρα η ύπαρξη της εξουσίας ουσιαστικά κάνει πράξη αυτό που σκέφτηκε ο Θεός για τον άνθρωπο, για την κοινωνικότητά του.

Σχολιάζει ο άγιος Χρυσόστομος: «Το να υπάρχουν αρχές και οι μεν να είναι άρχοντες οι δε αρχόμενοι , λέγω, είναι έργο της σοφίας του Θεού, για να μη γίνονται όλα αμελώς και χωρίς φροντίδα, ώστε να βρίσκεται σε ακαταστασία ο κόσμος, όπως τα κύματα που περιφέρονται εδώ κι εκεί».

Ακόμη, αναφερόμενος στην υποταγή στους άρχοντες, όχι απλώς στην πειθώ, λέγει: «Κάνει πολύ λόγο για την υποταγή στους άρχοντες, ο απόστολος Παύλος, θέλοντας να δείξει ότι ο Χριστός δεν εισήγαγε τους νόμους του για να ανατρέψει την κοινή πολιτεία, αλλά για να την καταστήσει καλύτερη».

Αγιογραφικά σταχυολογήματα περί πλεονεξίας

Εικόνα από:stonagona.blogspot.com

.

άρθρο του δασκάλου Σάββα Ηλιάδη

Η πλεονεξία είναι πάθος του επιθυμητικού της ψυχής, για συνεχή απόκτηση πέρα από τα αναγκαία της ζωής. Δεν είναι απόλυτα συνδεμένη με τον πλούτο ή την ανέχεια, αλλά επιθυμία, που βασανίζει την καρδιά τού «να έχεις πάντοτε περισσότερο από αυτό που αρκεί, δηλαδή του αναγκαίου» (Ζιγαβηνός).

Ο απόστολος Παύλος τη θεωρεί ως τη χειρότερη από όλα τα πάθη. Όλα τα άλλα μπορούν να μας απομακρύνουν από το Θεό, ενώ αυτή απομακρύνει τον ίδιο το Θεό, αφού τη θέση του Θεού την παίρνει ο πλούτος, το χρήμα, ο υλισμός και τα λοιπά «εράσμια» του κόσμου.

Η πλεονεξία είναι ύπουλο πάθος

Είναι ύπουλο πάθος, γι΄αυτό ο Χριστός είπε: «Ὁρᾶτε καὶ φυλάσσεσθε ἀπὸ πάσης πλεονεξίας· ὅτι οὐκ ἐν τῷ περισσεύειν τινὶ ἡ ζωὴ αὐτοῦ ἐστιν ἐκ τῶν ὑπαρχόντων αὐτοῦ»(Λουκά 12,15). Δεν αφήνει περιθώρια επιλογής ο Κύριος και μας αποκλείει απαρχής, εντελλόμενος: «Από πάσης πλεονεξίας, τουτέστι μικράς τε και μεγάλης», όπως λέει ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας.

Οι απόστολοι Φίλιππος και Ανδρέας παρηγοριά μας στην «κρίση»

.

άρθρο του δασκάλου Σάββα Ηλιάδη

Πριν από το θαύμα του χορτασμού των πέντε χιλιάδων ανδρών, ο Χριστός είχε έναν μικρό διάλογο με τον απόστολο Φίλιππο. Τον ρώτησε : «Πόθεν ἀγοράσωμεν ἄρτους ἵνα φάγωσιν οὗτοι;»( Ιωαν.6,5),και εκείνος του απάντησε: «Διακοσίων δηναρίων ἄρτοι οὐκ ἀρκοῦσιν αὐτοῖς ἵνα ἕκαστος αὐτῶν βραχύ τι λάβῃ».( Ιωαν.6,7)

Ο Χριστός τον ρώτησε, όχι γιατί δεν ήξερε τι έπρεπε να κάνει, αλλά «πειράζων αυτόν», δοκιμάζοντας δηλαδή αυτόν και βυθομετρώντας να δει ποια αντίληψη έχει σχηματίσει μέχρι την ημέρα εκείνη για το διδάσκαλό του, απ΄ όσα σημεία και διδάγματα είδε και άκουσε.

Σημειώνει ο ευαγγελιστής αυτήν τη συζήτηση, πριν από το μεγάλο σημείο, για τον ίδιο λόγο που όλοι οι ευαγγελιστές σημειώνουν πόσο απιστούν οι μαθητές, όταν πληροφορούνται ότι ο Ιησούς αναστήθηκε.

Η κοινωνία των προσώπων θεμέλιο του «προσώπου της κοινωνίας»

Εικόνα από:teleytaiothranio.blogspot.com

άρθρο του δασκάλου Σάββα Ηλιάδη

«Πρόβλημά σου». «Πρόβλημά μου». Φράσεις σκληρές, ψυχρές και αφιλάνθρωπες, σαν το κλίμα, την ιδιοσυγκρασία αλλά και τη νοοτροπία των ανθρώπων από όπου προέρχονται. Προσπαθούμε  να τις μετρήσουμε,  έχοντας ως μέτρο τη δική μας παράδοση.

Όμως  δεν έχουν καμία σχέση, δεν ταιριάζουν ούτε με το Ευαγγέλιο ούτε με τη μακραίωνη ρωμαίικη παράδοσή μας, την ελληνορθόδοξη, αλλά ούτε και με αυτήν απλώς τη λεγόμενη ανθρωπιά. Φράσεις με περιεχόμενο προτεσταντικής  βιοθεωρίας και πρακτικής. Φορτωμένες τάχα με λογική. Η λογική πρωτομάστορας του παραλόγου.

Άμα δεν μπορείς, «πρόβλημά σου». Υπάρχει κάποιος άλλος, κάποιος κοινωνικός ή κρατικός φορέας, που θα νοιαστεί και για σένα. Αλλά και μένα «πρόβλημά μου», γιατί έχω αξιοπρέπεια και δε χρειάζομαι τη βοήθειά σου. Αν χρειαστώ, υπάρχει και για μένα ο φορέας. Με λίγα λόγια, μου αρκεί που δε σε φορτώνομαι, άνθρωπέ μου! Παρέα η μάνα υπερηφάνεια με τα παιδιά της, τη φιλαυτία και την αφιλανθρωπία, με αποτέλεσμα την αποποίηση της κατά φύση και κατά συνείδηση ευθύνης προς το έτερο πρόσωπο.