You are currently browsing the category archive for the ‘Τα αναγνωστικά μου’ category.
Η βροχούλα
Βροχούλα τα ποτίζει
τα χόρτα, τα δεντράκια.
Βροχούλα τα γεμίζει
όλα τα ποταμάκια
Τὰ μαρτύρια ματαίως ἀφήρεσαν οἱ Τοῦρκοι ἀπὸ τὸ μεγαλοφάνταστον κτίσμα τοῦ Ἰουστινιανοῦ τὰ μαρτύρια τῆς βυζαντινῆς του καταγωγῆς. Ματαίως τὸ ἐστόλισαν μὲ τὴν ἰσλαμικὴν διακόσμησιν.
Κάτω ἀπὸ τὸ ἀσβεστόχρισμα, τὸ ὁποῖον τοῦ ἔκαμαν, μισοφαίνονται πάντοτε τὰ παλαιὰ ψηφιδωτά, ποὺ ἐσκόρπιζον ἄλλοτε γλυκεῖαν λάμψιν.
Κάτω ἀπὸ τὰ στηρίγματα τοῦ θόλου, εἰς τὰς καμπύλας τῶν τόξων καὶ τῶν ἁψίδων, ὡσὰν μέσα ἀπὸ λευκὴν ὁμίχλην, προβάλλουν μορφαὶ ἀρχαγγέλων, ἁγίων, χερουβείμ.
Ζαχαρίας Παπαντωνίου
Τὸ τσιριτρό
Σὲ μιὰ ρώγα ἀπὸ σταφύλι
ἔπεσαν ὀχτὼ σπουργῖτες
κι ἐτρωγόπιναν οἱ φίλοι.
τσίρι τίρι, τσιριτρό,
τσιριτρί, τσιριτρό!
Ὁ Τρύγος
Καλῶς μᾶς ἦλθες, Αὔγουστε,
μὲ τὰ γλυκά σου δῶρα.
Τοῦ Τρυγητοῦ ἡ ὥρα
μᾶς κράζει ἡ χαρά!
Ἀκόμη καὶ σήμερον, ὅταν εἰσερχώμεθα εἰς τὸν ναὸν τῆς Ἁγίας Σοφίας, μένομεν ἔκθαμβοι. Τί θὰ ᾐσθανόμεθα, ἂν εἰσηρχόμεθα κατὰ τὴν ὥραν τῆς λειτουργίας κατὰ τὴν Βυζαντινὴν ἐποχήν…
῾Η μουσικὴ ἦτο ἀνάλογος πρὸς τὸ μεγαλεῖον τῆς ἀρχιτεκτονικῆς της. ᾽Εκείνη ἡ μουσική, μὲ τὴν ὁποίαν οἱ Βυζαντινοὶ ὕμνουν τὸν Θεὸν κατόπιν ἀπὸ μεγάλας νίκας ἢ τὸν παρεκάλουν εἰς τὰς δυσκόλους στιγμάς, ἦτο ἁπλῆ, χωρὶς τὴν σημερινὴν τετραφωνίαν.
Ἄγγελος Τανάγρας
Αἱ πρῶται σκιαὶ τοῦ λυκόφωτος ἀπλώνουν τὸ πένθος των εἰς τὰ λευκὰ σπιτάκια τῆς Ὕδρας.
Ὁ ἥλιος, πελωρία αἱματόχρωμη σφαῖρα, ἐβυθίσθη εἰς τὴν ὁμίχλην τοῦ ὁρίζοντος καὶ αἱ τελευταῖαι μελαγχολίαι τῶν χρωμάτων ἐχάθησαν σιγὰ – σιγὰ ὑποχωροῦσαι εἰς τὴν ἥμερην γαλήνην τῆς σκιᾶς.
Δροσιὲς
Δροσιὲς καὶ μύρα φέρνει τ’ ἀγέρι, δροσοσταλίδες κυλοῦν στὴ φτέρι.
Κρούσταλλα, γῦρο νερά, ποὺ τρέχουν, κορνίζα πράσινη τὴν χλόη ἔχουν.
Δροσιὲς καὶ μύρα φέρνει τ’ ἀγέρι· σὰν τί νὰ λέγῃ, τάχα ποιός ξέρει;
Κάτι ἀκούω στὴν ἐξοχὴ νὰ ψιθυρίζῃ μιὰ προσευχή.
Γεώργιος Ν. Καλαματιανὸς
Ὁ Διγενὴς ψυχομαχεῖ κι ἡ γῆ τόν ἐτρομάσσει.
Βροντᾷ κι ἀστράφτει ὁ οὐρανὸς καὶ σειέται ὁ ἀπάνω κόσμος
κι ὁ κάτω κόσμος ἄνοιξε καὶ τρίζουν τὰ θεμέλια,
κι ἡ πλάκα τὸν ἀνατριχιᾷ, πῶς θὰ τόνε σκεπάσῃ,
πῶς θὰ σκεπάσῃ τὸν ἀϊτὸ τῆς γῆς τὸν ἀντρειωμένο.
῾Η ἀνδρικὴ φωνὴ μὲ τὴν κρητικὴν προφορὰν ἠκούετο εἰς τὸ ραδιόφωνον. Ὅλος ὁ θαυμασμὸς τοῦ ῾Ελληνικοῦ λαοῦ διὰ τὸν μεσαιωνικόν μας ἥρωα ἔχει συγκεντρωθῆ εἰς τοὺς στίχους καὶ τὴν μουσικὴν αὐτοῦ τοῦ δημοτικοῦ ᾄσματος.
Ζαχαρίας Παπαντωνίου
Τὸ τραγούδι τοῦ ἥλιου
Ἥλιε μου, ἔβγα, ἥλιε μου,
ποὺ κάνεις τὸ χωράφι
καὶ γεμίζει ἀπὸ χρυσάφι.
Δῶσε μας, ἥλιε μου, ἥλιε μου,
τὸ ρόδο καὶ τ’ ἀγκάθι,
φέξε ὣς τοῦ γιαλοῦ τὰ βάθη.
Διονύσιος Σολωμός
Πρωτομαγιά
Τοῦ Μαγιοῦ ροδοφαίνεται η μέρα,
ποὺ ὡραιότερη ἡ φύση ξυπνάει,
καὶ τὴν κάνουν λαμπρὰ καὶ γελάει
πρασινάδες, ἀχτίνες, νερά.
Πρόσφατα σχόλια