You are currently browsing the category archive for the ‘Τα αναγνωστικά μου’ category.
«Ἡ Πατρίδα μας» Ἀνδρέας Καρκαβίτσας (Διασκευὴ)
Ἤμην δώδεκα ἐτῶν, ὅταν ἠσθένησα ἀπὸ βαρεῖαν ἀσθένειαν. Ἀφοῦ ἐθεραπεύθην, ὁ πατήρ μου μὲ ἔστειλεν εἰς ἓν χωρίον τῆς Χαλκιδικῆς, ὅπου ἔμενε μία θεία μου, διὰ νὰ ἀναλάβω.
Ἦτο Ἀπρίλιος. Ἐντύπωσιν μοῦ ἔκαμεν, ὅτι τὸ χωρίον εἶχε πολλὰς μορέας, περισσοτέρας ἀπὸ ὅλα τὰ ἄλλα δένδρα
Τὴν πρωΐαν, ὅταν ἐξύπνησα, ἤκουσα τὴν θείαν μου νὰ λέγῃ:
-Πηγαίνετε τώρα νὰ μαζέψετε μουρόφυλλα.
Ὁ χειμῶνας
Ὁ χειμῶνας ἧλθε πάλι κι ὅλοι γύρω στὸ μαγκάλι ἔχουν μαζεὑτῆ.
Ρίχτε κάστανα στὴ θράκα, παραμύθια ἡ γιαγιάκα θἄρθῃ, νὰ μᾶς ᾽πῆ.
Ἔξω πέφτει τὸ χαλάζι καὶ τὴ θύρα μας τραντάζει τώρα ὁ Βοριᾶς.
Μέσ’ τὴν κρύα ἀνατριχίλα σκορπισθήκανε τὰ φύλλα τῆς κληματαριᾶς.
Στέλιος Σπεράντσας
Χειμῶνας
Στὴ γῆ κατάλευκο ἁπλωμένο χιόνι πολύ.
Στὴ στέγη τρέμει κουρνιασμένο κάθε πουλί.
Τὸ ξυλιασμένο ἁπλώνει χέρι σὲ μιὰ γωνιὰ
τὸ γεροντάκι, ποὺ ὑποφέρει ἀπ’ τὴ χιονιά.
Χάρης Σακελλαρίου
Στο Συννεφάκι
Καλό μου συννεφάκι
σταμάτα και λιγάκι!
Μας έκανες παπιά,
μη βρέχεις άλλο πια!
Ἡ βροχούλα.
Τίκ! τάκ! στὸ πλακόστρωτο. Τίκ! τάκ! ἐπάνω στὰ κεραμίδια. Εἶναι ἡ βροχούλα, ποὺ πέφτει σιγανή, τραγουδιστή. Πολλὲς σταλαγματιὲς κτυποῦν τὸ παράθυρο, ποὺ εἶναι ἡ Φωτούλα.
– Ἤλθαμε, Φωτούλα, νὰ σὲ χαιρετίσωμε. Πᾶνε πιὰ οἱ ζέστες τοῦ καλοκαιριοῦ. Ἔφθασε τὸ φθινόπωρο. Θὰ φυσᾷ ἀέρας.
Ἕνα πρωινό, ἡ καμπάνα τῆς ἐκκλησίας τοῦ, Ἁγίου Γεωργίου ἐσήμανε διαφορετικὰ ἀπὸ τὶς ἄλλες φορὲς καὶ ἔκαμε φωτεινὰ καὶ χαρούμενα τὰ πρόσωπα ὅλων τῶν παιδιῶν τοῦ Χωριοῦ.
Ὕστερα ἀπὸ τόσων ἡμερῶν διακοπές, ἄνοιξε πάλι τὸ σχολεῖο. Ἀπὸ τὶς γειτονιὲς ἦλθαν ἀγόρια καὶ κορίτσια, ὅλα καλοκτενισμένα καὶ καθαρά, μὲ παπούτσια γυαλισμένα.
Ἀνάμεσα στὰ παιδιὰ εἶναι καὶ τὰ δυὸ ἐξαδέλφια, ποὺ θὰ γίνουν οἱ φίλοι μας, ὁ Κωστάκης καὶ ἡ Ἑλενίτσα.
Α. Προβελέγγιος
Τὸ μελτέμι
Ἦρθες νὰ δροσίσης τὴ φρυγμένη γῆ
καὶ ζωὴ νὰ χύσης στὴ νεκρὴ σιγή,
π’ ὅλα τὰ βαραίνει, ὅλα τὰ μαραίνει.
Πνέεις, λούεις, ραίνεις τὰ χρυσὰ νησιὰ
κι ὅλα τ’ ἀνασταίνεις μέσα στὴ δροσιά.
Σὺ τὴ φλόγα παίρνεις, τὴ χαρὰ σὺ φέρνεις.
Γεώργιος Βιζυηνός
Γιατί προσεύχομαι
Ἄν ἤμουν φτερωτὸ πουλί,
μὲ τὴ λαλιὰ τὴν πιὸ καλὴ
τὸ Σύμπαν θὰ ξυπνοῦσα.
Ἄν ἤμουνα μιὰ λουλουδιά,
τὴν πιὸ γλυκειά μου μυρωδιὰ
στὸ Σύμπαν θὰ σκορποῦσα.
Μιχαήλ Μητσάκης -«Φιλολογικά Έργα», τόμος Β’
Χωμένη μέσα στα παλιά βενετσάνικα μουράγια* της Κέρκυρας , χάμου εις την θάλασσα , ένα μέτρο αποπάν΄ απ΄ το νερό , εις το βάθος της μικρής κρυψώνας της , η Παναγιά η Μεγαλομάτα βλέπει προς τ΄αντικρινό νησί .
Τέλεια γυναίκα ως τη μέση , με το θείο παιδί της στην αγκάλη, γραμμένη επάνω στον τοίχο , ποιός ξέρει από ποιό ευσεβές χέρι , ποιόν μακρινόν αιώνα , κάθεται αποκάτ΄ από το μικροσκοπικό της το βολτάκι*, από μες από τα μικροσκοπικά της καγκαλάκια , ολομόναχη και ήσυχη , ασυντρόφευτη και έρημη!
(Παράδοση)
ΚΟΝTΑ στὸ Μυστρά, σὲ μιὰ ψηλὴ κορφή, ποὺ φαίνεται ὅλος ὁ κάμπος τῆς Σπάρτης, ἦταν ἕνα κυπαρίσσι, τὸ μεγαλύτερο κυπαρίσσι τοῦ κόσμου. Τώρα δὲν ὑπάρχει πιά. Κάποιος κακὸς ἄνθρωπος εἶχε ἀνάψει φωτιὰ ἐκεῖ κοντὰ καὶ δὲν πρόσεξε κι ἔκαψε τὸ κυπαρίσσι.
Αὐτὸ τὸ κυπαρίσσι ἔχει τὴν ἱστορία του:
Ἐπὶ Τουρκοκρατίας, ὁ πασὰς τῆς Σπάρτης πῆγε σ’ αὐτὴ τὴ θέση, γιὰ νὰ διασκεδάση. Τοῦ ἔψησαν ἕνα ἀρνὶ καὶ κάθισε νὰ φάη. Εἶχε μαζί του καὶ ἕνα βοσκό, ἕνα νεαρὸ Χριστιανό, νὰ τὸν ὑπηρετῆ.
Πρόσφατα σχόλια