You are currently browsing the category archive for the ‘Σκλαβωμένες Πατρίδες’ category.
Ἱστορικὲς μαρτυρίες
«Κόσμος πέθανε τότε καὶ τοὺς ἔριξαν στὴ θάλασσα»
Ἡ Σινώπη ἄρχισε ν’ ἀδειάζει στὰ 1922. Ὅταν ἔπεσε ἡ Σμύρνη, αὐτὸ τὸ μήνα ἄρχισε νὰ ἀδειάζει. Οἱ ἄντρες ὅλοι ἤμαστε ἐξορία. Ὅσοι εἴχαμε βρεθεῖ στὴν Κασταμονὴ μᾶς κρατοῦσαν στὴν Κασταμονὴ καὶ μᾶς ἔλεγαν νὰ κατέβουμε στὴν Ἰνέπολη νὰ φύγουμε ἀπὸ ἐκεῖ.
Ἐμεῖς, ὅμως, κάναμε μία ἐπιτροπὴ καὶ τὴ στείλαμε στὸν Κεμάλ, νὰ μᾶς ἐπιτρέψει νὰ γυρίσουμε στὴ Σινώπη γιὰ νὰ πάρομε καὶ τὶς οἰκογένειές μας. Καὶ ὁ Κεμὰλ τὸ δέχτηκε καὶ μᾶς ἄφησαν.
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
Κωνσταντινούπολη,
Βασιλεύουσα Πόλη, δίπλα στον καταγάλανο Βόσπορο, ποιας άλλης πόλης ή δόξα μπορεί ποτέ με τη δική σου να συγκριθεί;
Υπήρξες πεδίο μάχης φοβερό μεταξύ πνευματικών αντιπάλων: βλάσφημων αιρετικών και άγιων τού Θεού.
Βουρλά!
Καμάρι της Ανατολής!
Καρφί μέσα στα μάτια των Τούρκων.
Με τι συγκίνηση θυμάμαι τους αμπελοφυτεμένους κάμπους σου! Θυμάμαι τα ωραία εωθινά σου και ξαναζωντανεύουν μέσα μου τα ίδια αισθήματα που εδωκίμαζα τότε, σαν έβλεπα να ξεχύνονται από τους μαχαλάδες σου στα αμπέλια χιλιάδες κόσμος, που ήξερε να κρατεί το λισγάρι του αγρότη τόσον, όσον και το τουφέκι του πολεμιστή.
Το εσωτερικό του ναού της Αγίας Ειρήνης στην Κωνσταντινούπολη το 1912
Τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Γαβριήλ Διονυσιάτου
Σέ μία Ἐκκλησία τοῦ Γαλατά στήν Πόλη, ὅπου συχνάζουν οἱ ναυτικοί καί ταξιδιῶται ν’ ἀνάψουν τό κεράκι τους γιά τούς δικούς τους καί τό καλό ταξείδι πρός τίς φουρτουνιασμένες θάλασσες τοῦ Πόντου.
Ἐκεῖ τή Μεγάλη Σαρακοστή τοῦ 1954 πῆγε νά λειτουργήση καί νά ξομολογήση τούς Χριστιανούς κάποιος Γέρων Πνευματικός*, γιά πρώτη φορά ἐπισκεπτόμενος τήν Πόλη.
Η επιστολή είναι από το αρχείο!!!
Σημείωση συγγραφέα: Αρχή του Νοέμβρη του 1922 ήρθε μας βρήκε στην Τραπεζούντα η Ελένη κόρη του Γρήγορη Μελίδη και σύζυγος του Κάτσιου, και μας έδειξε κάποιο συγκινητικό γράμμα του αδελφού της Γιάννη.
Στο γράμμα του ο Γιάννης για να μην προδοθεί η αδελφή του Ελένη, παρουσιάζεται σαν Γεώργιος Βενετικίδης.
Η λειτουργία δεν τέλειωσε
Γνώμες, καρδιές, όσοι Έλληνες,
και μέσα στην κοιλάδα
του δάκρυου εδώ, κι αντρειεύοντας
από μια πίστη, Ελλάδα!
κράχτε, στο νου ριζώστε τη
με το Σταυρό, με δόρυ,
Σοφία, Μητέρα, Κόρη,
Παντάνασσα, Αθηνά.
Η μπροστινή όψη της αμφιπρόσωπης εικόνας χωρίς την ασημένια επένδυση και μετά τον καθαρισμό της.
Γιώργος Ιωάννου (Ἡ σαρκοφάγος, 1971)
Στή μισοβυθισμένη μές στά χώματα Ἀχειροποίητο,1 σέ μιά γωνιά τοῦ νάρθηκα, βρίσκεται σχεδόν παραπεταμένη ἡ Παναγία ἡ Ρευματοκρατόρισσα. Κατεβαίνω ἀρκετά συχνά καί τήν κοιτάζω πικροχαμογελώντας γιά τήν κοινή κατάντια μας.
Καισαριανή 1926 η Φραγκώ Πολυχρόνη το γένος Μαργαρίτη
«…Στους πανωχωριανούς μύλους μάς ηβάλανε σε μια σειρά πιο στενή, για να μας ελέγχουν από ‘δώ κι από ‘κεί τα ταγκαλάκια (1) πάνω στ’ αλόγατα, κι από ‘κειδανάς ηξεκινούσαμε.
Ήπρεπε να πορπατούμε με διαταή και να σταματούμε με διαταή. Άμα ηφώναζε ο Τούρκος «ντουρ!» (2) κι ηπορπατούσε κανένας, ούτε που λογάριαζε τι ήταν! Μπαμ, του ‘ριχνε με τη μια! Η μάνα μας, έγκυος τότε, κοιτούσε να μας το θυμίζει:
Τῆς Μαρίας Ἀργυράκη
Ἡ ὑγρὴ ζέστη καὶ ἡ ἄπνοια τῆς Πόλης μὲ βρῆκε, τὸν Ἰούλιο τοῦ 2002, ἀνάμεσα σὲ στοῖβες παλιῶν βιβλίων, νὰ συνταιριάζω ψήγματα τῆς ἱστορίας τῶν Θεραπειῶν, τοῦ «θερινοῦ Φαναρίου».
Στὶς 26 τοῦ μήνα, ἀνήμερα τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς, ἕνα δροσερὸ ἀεράκι διέσχισε τὸ Βόσπορο, οἱ δαντελωτὲς φυλλωσιὲς τῶν πλατάνων παιχνίδισαν στὸ φῶς καὶ ἡ κουρούνα, στὴν κορυφὴ τοῦ κυπαρισσιοῦ, ἔστρεψε τὸ στῆθος της στὸν ἄνεμο, ὕψωσε τὸ ράμφος καὶ ἀναπετάρισε.
Απόσπασμα από το κείμενο της Μαρίας – Ανδρομάχης Ανδρέου Α΄ Λυκείου, 04/02/2019
Τότε, παιδί μου, ήταν που μας έδιωξαν από τα σπίτια μας. Ποτέ δεν θα ξεχάσω την ημερομηνία: 20 Ιουλίου του 1974. Έμενα με την οικογένειά μου σε ένα όμορφο σπίτι στην Αμμόχωστο.
Το σπιτάκι της Μέλιας 
Πρόσφατα σχόλια