You are currently browsing the category archive for the ‘Σκλαβωμένες Πατρίδες’ category.
Κατά τη διάρκεια του Δωδεκαημέρου, συναντάμε και πολλά έθιμα στον Πόντο σχετικά με τη Πρωτοχρονιά. Έθιμα, που παρ’ όλες δύσκολες εποχές στις οποίες ζούσαν οι Πόντιοι, κατάφεραν να διατηρήσουν, κατά την παράδοση τους.
Υείαν – ευλοΐαν και καλοχρονίαν!
Έλσα Γαλανίδου- Μπαλφούσια
Ο Χειμώνας που σε διάφορα μέρη του Πόντου λέγεται «Χειμός» ή «Χειμωγκός», άρχιζε νωρίς και διαρκούσε πολύ. Μάλιστα κατά τη διάρκεια του χειμώνα, ο οποίος ήταν πολύ βαρύς, σταματούσαν οι εξωτερικές εργασίες.
Έρθεν ο Χειμωγκός, κατάβρεχος, χιονόβρεχος…
Η Αγία Φωτεινή ήταν ο ωραιότερος κι ο πιο εντυπωσιακός ναός της Σμύρνης. Ξεχώριζε για το πανύψηλο καμπαναριό, τις φανταχτερές του καμπάνες, τις μεγαλοπρεπείς τοιχογραφίες και το χρυσό σταυρό, που έλαμπε στον ήλιο.
Στο καμπαναριό υπήρχε ρολόι με την επιγραφή «Ηλίου άτερ σιγώ», δηλαδή απουσία του ηλίου σιωπώ.
Το ψυχικό μεγαλείο της Σανταίας γυναίκας έφτασε στο υψηλότερο σημείο το 1915 όταν άρχισε η σφαγή των Αρμενίων. Οι Αρμένιοι κυνηγημένοι από τους Τούρκους κρύφτηκαν στα βουνά της Σαντάς για να γλυτώσουν.
Οι γυναίκες ανασκουμπώθηκαν. Κουβαλούσαν στα βουνά ό,τι μπορούσαν, παρά τις φοβέρες και τις απειλές των Τούρκων και με μεγάλο κίνδυνο της ζωής τους.
Η θέση της νύφης στο σπίτι των πεθερικών ήταν περιθωριακή. Ήταν σαν να έπαιρναν μια υποτακτική. Η νύφη ήταν υποχρεωμένη να κάνει όλες τις δουλείες του σπιτιού. Ξυπνούσε πρωί και κοιμόταν τελευταία.
Ξυπνούσε από τα χαράματα φορούσε το άσπρο το τσεμπέρι της, φινιρισμένο με χάντρες και πούλιες «καπαράδας» και σκούπιζε γύρω-γύρω όλη την αυλή του σπιτιού.
Ντέμη Παπαϊωάννου-Σταυροπούλου
Ακόμη μια αληθινή ιστορία για την Μικρασιατική Καταστροφή
Η Βασιλίτσα γεννήθηκε στη Σμύρνη, στις 26 Φεβρουαρίου του 1917. Το σπίτι τους ήταν δίπλα ή πολύ κοντά -δεν είμαι σίγουρη- στο ναό της Αγίας Φωτεινής, ο οποίος δεν υπάρχει πια…
Πριν 3 περίπου χρόνια από τη γέννησή της είχε γεννηθεί ο αδελφός της. Ο μπαμπάς της, η μαμά της, ο αδελφός της και η Βασιλίτσα ήταν μια όμορφη οικογένεια.
Πόπη Τσακμακίδου -Κωτίδου.
Φιλόλογος-Συγγραφέας.
Eυτυχώς που οι Σανταίοι δεν στερούσαν από τα κορίτσια το σχολείο. Τα έστελναν στο σχολείο όπως και τα αγόρια παρ’ όλο που η φοίτηση δεν ήταν υποχρεωτική, αλλά ούτε και δωρεάν.
Ανάλογα με την τάξη που φοιτούσαν πλήρωναν ένα συμβολικό ποσό που το έλεγαν «Εισιτήριον».
Γεννήθηκα στην Κωνσταντινούπολη σε μια γειτονιά, όπου Έλληνες και Τούρκοι ζούσαν ειρηνικά και αγαπημένοι μέχρι εκείνη τη νύχτα στις 6 Σεπτεμβρίου 1955.
Ήμουν μικρό παιδάκι αλλά μέχρι να πεθάνω δε θα ξεχάσω. Κάθε χρόνο την ίδια μέρα είναι σαν να τα ζω ξανά. Ήταν ένα φθινοπωρινό βραδάκι οκτώ το βράδυ.
τῆς Διδοῦς Σωτηρίου (ἀποσπάσματα)
(Ἡ ὑπόθεση τοῦ πρώτου αὐτοῦ μυθιστορήματος τῆς Διδοῦς Σωτηρίου ἀναφέρεται στά θύματα τῆς μικρασιατικῆς καταστροφῆς, τόν ξεριζωμό τῶν ἑλληνικῶν πληθυσμῶν καί τίς σκληρές δοκιμασίες πού ἀντιμετώπισαν οἱ πρόσφυγες κατά τήν ἐγκατάστασή τους στήν Ἑλλάδα).
Ἀρχίσαμε νὰ βαδίζουμε πιασμένοι ἀπ ᾽τὸ χέρι, κοντὰ ὁ ἕνας στὸν ἄλλον, χαμένοι, μουδιασμένοι, δισταχτικοί, σὰν νὰ ᾽ μαστε τυφλοὶ καὶ δὲν ξέρουμε ποὺ θὰ μᾶς φέρει τὸ κάθε βῆμα ποὺ ἀποτολμούσαμε.
Πρόσφατα σχόλια