You are currently browsing the category archive for the ‘Σκλαβωμένες Πατρίδες’ category.
Μεγάλη Δευτέρα, ο Χριστός στη μαχαίρα.
Μεγάλη Τρίτη, ο Χριστός εκρύφτη.
Μεγάλη Τετάρτη, ο Χριστός εχάθη.
Μεγάλη Πέμπτη, ο Χριστός ευρέθη.
Μεγάλη Παρασκευή, ο Χριστός στο καρφί.
Μεγάλο Σαββάτο, ο Χριστός στον τάφο.
Μεγάλη Λαμπρή το αυγό και τ΄ αρνί.
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Advertisements
Περιγραφή Ψηφιακή αναπαραγωγή, ψαλμωδιών, με την αυθεντική ακουστική της Αγίας Σοφίας, από τους επιστήμονες του Πανεπιστημίου του stranford, σε συνεργασία με την χορωδία Capella Romana.
{σημ.Μέλιας: Το γεγονός συνέβη με το (ν.ημερ.) στις 19 Ιανουαρίου και με το (π.ημερ.) στις 6 Ιανουαρίου}
Μα ο Χριστός μας θέλει τους τολμηρούς και τους αγωνιστές,
θέλει ανθρώπους που μάχονται για την αλήθεια και την αγάπη,
που δε δειλιάζουν μπρος τους κινδύνους και τα εμπόδια,
που προχωρούν με της καρδιάς την όμορφη άνοιξη.
Και ο παπά Λευτέρης ο Νουφράκης ήταν αγωνιστής
και είχε μέσα του τη φλόγα της άνοιξης τη Θεϊκή,
Αυτό το φως που δεν άντεχε το σκοτάδι της απραξίας,
ένα φως που του άνοιγε δρόμους για το πρέπον.
Γράφει ο Κώστας Παναγόπουλος
Έχουμε χρέος εισπνοής και εκπνοής, ένα χρέος σε τούτο το φύσημα: το πούπουλο μιας Πόλης ψηλά να κρατάμε. Πρέπει να πειστούμε και να πείσουμε ότι η Πόλη είναι πούπουλο ελαφρύ, που θέλει από εμάς να το φυσάμε από κάτω του.
Φύσα ψυχή και θα έρθει η στιγμή. Πείσου ψυχή. Η Πόλη όλο λες πως αργεί, μα κι εσύ το πρωί άλλα λες κι όλο κλαίς, μα η θλίψη το βράδυ σου ξαναλέει αργεί, μα κι εσύ το πρωί, περιμένεις την Πόλη μια μέρα: ελεύθερη!
Δύο αυθεντικές Μικρασιάτικες συνταγές για τα αετουδάκια της Σμύρνης, τα κουλούρια που έφτιαχναν στη Σμύρνη την Πρωτοχρονιά, με την ξύλινη σφραγίδα στο σχήμα του δικέφαλου αετού, στο γλωσσικό ιδίωμα της εποχής.
ΣΜΥΡΝΕΪΚΑ ΓΛΥΚΑ ΤΟΥ ΔΩΔΕΚΑΜΕΡΟΥ
1. ΑΪΤΟΥΔΑΚΙΑ ΣΜΥΡΝΕΪΚΑ
Τη συνταή μάς την ήδωκε η κερά-Μαρίτσα η Δρόσαινα, παγιά Σεβντικαγιά, που ‘ναι χρουσοχέρα και μαστόρισσα στα γλυκά.
Η τελευταία Πρωτοχρονιά στη Μικρά Ασία (λίγο πριν τη μεγάλη καταστροφή) .
Κοντεύουν 100 χρόνια από την τελευταία Πρωτοχρονιά της Μικρασίας, την Πρωτοχρονιά του μοιραίου έτους 1922, ας στρώσουμε λοιπόν τη θύμησή της με ροδανθούς και υάκινθους, αφήνοντας τη φαντασία να μας σεργιανίσει σε παραδείσους χαμένους αλλά όχι ξεχασμένους:
Μικρασιάτικα Κάλαντα Πρωτοχρονιάς από την περιοχή της Κρήνης (Τσεσμέ) Ερυθραίας Μικράς Ασίας.
Αρχιμηνιά κερά κι αρχιχρονιά, κι αρχή καλός μας χρόνος
κι εκεί που βγήκε κερά μου ο Χριστός, τριώ χρονών παιδάκι
όλο τον κόσμο κερά μου γύρισε, σαν το καλογεράκι
Κι εκεί που περιπάτησε, χρυσή μηλίτσα βγήκε
και μες τα φύλλα κερά μου της μηλιάς, δυό μήλα χρυσομήλα
οποιός τα πάρει κερά μου χρύσωσε, ο ήλιος της ημέρας
το φεγγαράκι κερά μου της νυκτός, που βγαίνει την εσπέρα.
Γράφει ο Κώστας Παναγόπουλος
Στο ποίημα του Γεώργιου Βιζυηνού, «Ὁ τελευταῖος Παλαιολόγος» (1882), ρωτάει το παιδάκι τη γιαγιά του: «Ἀπέθανε, γιαγιά;». Και η γιαγούλα απαντάει: «Ποτέ, παιδάκι μου, κοιμᾶται».
Το εγγονάκι επιμένει: «Και τώρα πια δεν ἠμπορεῖ γιαγιάκα να ξυπνήση;». «Ὤ, βέβαια!» λέει εκείνη, «Καιρούς καιρούς, σηκώνει το κεφάλι, και βλεπ᾿ ἂν ἦρθεν ἡ στιγμή, πὄχει ὁ Θεός ὁρίσει».
«Πότε, γιαγιά μου, πότε;» ξαναρωτάει το εγγονάκι.
Τά Χριστούγεννα στήν Πόλη γιορτάζονται ταπεινά. Καί ὅταν λέμε ταπεινά, ἐννοοῦμε τήν ἀφαίρεση τῆς ἐξωτερικῆς λαμπρότητας καί τήν καλλιέργεια τοῦ ἐσωτερικοῦ κάλλους. Κάτι, τό μή χριστιανικό περιβάλλον, κάτι, ἡ βαριά κληρονομιά τῆς λειτουργικῆς παραδόσεως, ὁδηγοῦν σ᾽ αὐτό τό κατανυκτικό ἦθος.
Ἔτσι θά περνοῦσαν καί τά Χριστούγεννα ἐκεῖνα γιά τόν κύρ Μανώλη τό λουστραδόρο. Μάστορας στή δουλειά του. Δούλευε μέ μεράκι τά ἔπιπλα, σάν καλλιτέχνης πραγματικός, χωρίς νά βιάζεται καί χωρίς νά λογαριάζει τό κέρδος ἤ τη ζημιά. Ὅ,τι περνοῦσε ἀπό τό χέρι του ἔπρεπε νά λάμπει «ἡλίου φαεινότερον», ὅπως ἔλεγε ὁ ἴδιος. Καί προσέθετε:
Τοῦ Ἠλία Βενέζη
Σεπτεμβρίου 6 τοῦ 1922. Τὰ πρῶτα τμήματα τοῦ τουρκικοῦ στρατοῦ, ποὺ ἔρχονταν ἀπ’ τὸ δρόμο τῆς Σμύρνης γιὰ νὰ καταλάβουν τὸ Ἀϊβαλί, φάνηκαν στοὺς λόφους.
Στὴν εἴσοδο τῆς πόλης τοὺς περίμενε ἡ ἐκπληκτικὴ πομπή: ὁ δεσπότης, ὁ δήμαρχος, οἱ προεστοί, οἱ ἱερεῖς, οἱ συντεχνίες μὲ τὰ λάβαρα ποὺ ἀνεμίζονταν στὸν ἀέρα. Εἶχαν βγῆ νὰ τοὺς ὑποδεχθοῦν!
Οἱ Τοῦρκοι στρατιῶτες, κατασκονισμένοι, κατάκοποι, καταματωμένοι, μὲ ἄγρια μάτια, φοβεροί, κοίταζαν κατάπληκτοι τὰ συμβαίνοντα.
Οἱ γυναῖκες τῶν χριστιανῶν εἶχαν κρυφτῆ πίσω ἀπ’ τὰ παντζούρια καὶ ἀπ’ τὶς μισόκλειστες πόρτες τῶν σπιτιῶν τους, τὰ παιδιὰ παίζανε στὰ καλντερίμια νομίζοντας πὼς εἶναι πανηγύρι. Οἱ καρδιὲς τῶν μεγάλων χτυποῦσαν δυνατά.
Πρόσφατα σχόλια