You are currently browsing the category archive for the ‘Σκλαβωμένες Πατρίδες’ category.
επιμέλεια:πρωτ.π. Δημήτριος Αθανασίου
Το θρηνητικό αυτό ποίημα αποτελείται από 118 δεκαπεντασύλλαβους στίχους και γράφτηκε, πιθανότατα, σύγχρονα, με το γεγονός που ιστορεί, από άγνωστο ποιητή. Ο ποιητής του, σύμφωνα με νεότερη άποψη του Κριαρά, είναι Κύπριος.
Περιγράφει με απλό και συγκινητικό τρόπο την άλωση και καταστροφή της Πόλης από τους Τούρκους το 1453, τις ταλαιπωρίες των Ελλήνων και τις τελευταίες στιγμές του αυτοκράτορα (Απόσπασμα)
Θρήνος, κλαυμός και οδυρμός και στεναγμός και λύπη, θλίψις απαραμύθητος έπεσεν τοις Ρωμαίοις.
Γεωργίου Στ. Μπακιρτζή
Η περίφημη «Μονωδία διά τήν ἅλωση τῆς πόλης» εἶναι ἔργο τοῦ Ἰωάννη Εὐγενικοῦ, ἀδελφοῦ τοῦ πολύ γνωστοῦ ἐπισκόπου τῆς Ἐφέσου τοῦ Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ. Ἔζησε στό πρῶτο μισό τοῦ 15ου αἰώνα ἔγινε διάκονος, ἀλλά καί τοποτητηρής τῆς Μητροπόλεως Λακεδαίμονας, ὅταν καθαιρέθηκε ὁ Μητροπολίτης της.
Τά κείμενά του, θεολογικές μελέτες, ὁμιλίες καί ποιήματα τόν «καθιστοῦν δόκιμον συγγραφέα συνδυάζοντα πηγαῖον τάλαντον καί παιδείαν» πράγμα πού διαπιστώνουμε καί ἀπό τό ἔργο, πού ἐπιχειροῦμε νά ἀποδώσουμε σέ νεοελληνικό λόγο γιά νά τόν ἀπολαύσουμε καλύτερα:
του Κώστα Φωτιάδη
Στις μέρες μας, όταν ακούμε τη λέξη γενοκτονία, η σκέψη μας αυτόματα πηγαίνει στα δύο τραγικά γεγονότα του 20ού αιώνα, τη γενοκτονία των Aρμενίων το 1915 από τους Nεότουρκους και τη γενοκτονία των Eβραίων και των σλαβικών λαών στα 1940-44 από τους Γερμανούς.
Στον αιώνα μας διαπράχθηκαν εγκλήματα γενοκτονίας και σε άλλους λαούς τα οποία, είτε επισκιάστηκαν από τον όγκο των δύο ανωτέρω τραγικών περιπτώσεων, είτε αποσιωπήθηκαν από κυβερνητικές και πολιτικές επιταγές στο όνομα κάποιων διακρατικών συμφωνιών και συμφερόντων.
Ήταν μια φορά κι έναν καιρό
μες στην Εκκλησιά την τρισυπόστατη,
ήταν το χρυσό και τ’ αργυρό
τ’ ακτινοδεμένο δισκοπότηρο.
Ήταν μια φορά κι ένα καιρό, μια φορά κι έναν καιρό.
Κι όταν λειτουργούσε ο παπάς
τη στιγμή που μόνος επροσκόμιζε
κάποιος του το πήρε – που το πας
τ’ ακτινοδεμένο δισκοπότηρο;
Στράφηκε και ρώτησε ο παπάς, ναι που το πας;
«Μια μέρα δύο φίλοι Ρωμιοί ανέβηκαν σε ένα από τα βαποράκια του Βοσπόρου. Στο πλοίο κάθισαν ανάμεσα σε δύο Χοτζάδες.
Ο ένας από τους Χοτζάδες διάβαζε το Κοράνιο και ατενίζοντας πότε τον Ουρανό και πότε την θάλασσα φαινόταν βυθισμένος στις σκέψεις του.
Οι δύο Ρωμιοί κουβεντιάζοντας έριχναν πότε πότε κρυφές ματιές στους Χοτζάδες και χαμογελούσαν ειρωνικά. Και μια στιγμή ο ένας είπε ψιθυριστά ¨ βρέθηκα εν μέσω δύο ληστών¨.
Όταν το βαποράκι έφθασε σε μία από τις πολλές αποβάθρες του Βοσπόρου κατέβηκε ο Ρωμιός που είπε την κουβέντα για τους δύο ληστές.
Επί 75 χρόνια έχει το δικό της καθήκον, το οποίο υπηρετεί με συνέπεια και αφοσίωση.
Είναι η Ερμιόνη (Μ)Πρίγκου, η «Μάνα των Πεσόντων», όπως την αποκαλούν. Τίτλος τιμής, που της απονεμήθηκε από το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας.
Στον Ελληνοιταλικό Πόλεμο του 1940-1941, παρούσα στην πρώτη γραμμή του μετώπου μαζί με όλες τις γυναίκες της Βορείου Ηπείρου.
Έζησε με το δικό της τρόπο τη θριαμβευτική πορεία των ελληνικών στρατευμάτων στο μέτωπο της Αλβανίας. Αν και ήταν εννέα χρονών κοριτσάκι, ο πατέρας της, Γιάννης, της έμαθε το καθήκον για την πατρίδα με έναν τρόπο μοναδικό.
Μην ξεχάσω!
Την καταστροφή
της Σμύρνης μας
και
του ῾Ελληνισμού
της Μικράς Ασίας.
Δεν ήταν
«συνωστισμός!»
αυτό που έγινε Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Άσα Τζένινγκς , λίγοι στην Ελλάδα και την Τουρκία γνωρίζουν το όνομά του,ο άνθρωπος που έσωσε πάνω από το 15% του πληθυσμού της Ελλάδας.
Σεπτέμβρης του 1922. Τελειώνει ο πόλεμος της Ελλάδας με την Τουρκία. Στις 8 Σεπτεμβρίου ο ελληνικός στρατός εγκαταλείπει την πόλη και οι Τούρκοι μπαίνουν στη Σμύρνη,
Αρχίζουν πογκρόμ, ληστείες και δολοφονίες, στις οποίες παίρνουν ενεργό μέρος και οι ντόπιοι Μουσουλμάνοι. Στις 13 Σεπτεμβρίου ξεκινά πυρκαγιά, την φωτιά κατευθύνουν προς τις χριστιανικές συνοικίες, φτιάχνοντας διάδρομο με εύφλεκτα υγρά.
Στην προσπάθεια να σωθούν από την πύρινη λαίλαπα, οι περισσότεροι Χριστιανοί στοιβάζονται στην προκυμαία.
Θεοδοσία Φωτιάδου-Ζωναρά
Το χέρι μου έτρεμε, καθώς έσφιγγα τρομαγμένη την άκρη απ’ τη φούστα της μητέρας μου. Εκείνη κοιτούσε από τη χαραμάδα της πόρτας.
Η αδελφή μου, η Σοφία, γονατισμένη μπροστά στη μπαλκονόπορτα, μισή μέσα, μισή έξω από το μπαλκόνι, παρακολουθούσε κατάχλωμη τον άλλο δρόμο.
-Μητέρα, φαίνονται καπνοί και φωτιές στο βάθος, είπε σιγανά. Την κοίταξα. Η φωνή της ήταν αγνώριστη. Έκλαιγε κι έτρεμε κι αυτή από το φόβο της.
-Παναΐα μου Μπαλουκλιώτισσα, βοήθα, βοήθα! μουρμούρισε η μητέρα μου και έτρεξε κατά το μπαλκόνι.
Φίλα Αντιφίλου
Ήταν τότε που άρχισαν να πέφτουν τα πρώτα φύλλα των πιο βιαστικών δέντρων της Ανατολής.
Βουνά οι σωροί της χρυσής σουλτανιάς στ’ αλώνια στον Τσεσμέ και στο Τζιμόβασι, στη γη της ευλογίας τη Μικρασία.
Είχε διαβεί πια η γελούμενη χαρά του καλοκαιριού κι ο ρεμβασμός του Δεκαπενταύγουστου:
Αύγουστος – Σεπτέμβριος του 1922
Η συμφορά ήρθε άξαφνα, απρόσμενα- ο Έλληνας δεν μπορεί να πιστέψει πως πεθαίνει η ομορφιά ούτε κι όταν θριαμβεύει το κακό.
Πρόσφατα σχόλια