Η φανέρωση του Πνεύματος

του πατρός Δημητρίου Μπόκου

Ο Χριστός κάλεσε κάθε άνθρωπο που διψάει για πνευματική, αιώνια ζωή, να πάει κοντά του για να του δώσει να πιει ζωντανό νερό. Υποσχέθηκε ότι ο άνθρωπος αυτός δεν θα ξαναδιψάσει ποτέ, γιατί θα γίνει ο ίδιος αστείρευτη πηγή. Θα είναι «κήπος μεθύων», πνιγμένος σε μεθυστική βλάστηση, «πηγή ην μη εξέλιπεν ύδωρ», πηγή που δεν ξεραθεί ποτέ, κατά τον προφήτη Ησαΐα.

«Ποταμοί εκ της κοιλίας αυτού ρεύσουσιν ύδατος ζώντος». Από μέσα του θα πηγάζουν αδιάκοπα ποταμοί με τρεχούμενο νερό. Η καρδιά του ανθρώπου αυτού, κατά τον σοφό Σολομώντα, θα γίνει φρέαρ βαθύ, θα αναπηδάει από αυτήν ποταμός και πηγή ζωής.

Πανελλαδικές εξετάσεις «Το χέρι του Θεού»

του πατρός Δημητρίου Μπόκου

Λέει το ανέκδοτο, ότι πέθαναν κάποτε,την ίδια μέρα, τρεις παλιοί μεγάλοι ποδοσφαιριστές. Ο Ολλανδός Φαν Μπάστεν, ο Βραζιλιάνος Πελέ και ο Αργεντινός Μαραντόνα, που τον αποκαλούσαν και θεό (της μπάλας βέβαια). Πάνε στον Παράδεισο, χτυπάνε την πόρτα, τους ανοίγει ο άγιος Πέτρος και τους οδηγεί μπροστά στον Θεό για να κριθούν. Πρώτος εξετάζεται ο Φαν Μπάστεν και λέει:

–  Εγώ, Κύριε, δεν ήμουν και πολύ πιστός. Ήμουνα όμως πολύ καλός παίκτης και παρ’ όλο που δεν ζητούσα τη βοήθειά σου, πέτυχα πολλά. Ωστόσο ποτέ δεν αρνήθηκα την ύπαρξή σου.

Δημιουργός και όχι δημιούργημα

του πατρός Δημητρίου Μπόκου

Με το κλείσιμο της αναστάσιμης περιόδου και πριν από την Πεντηκοστή, τιμούμε τους αγίους 318 Πατέρες που συγκρότησαν την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο στη Νίκαια της Βιθυνίας,πόλη της βορειοδυτικής Μικράς Ασίας, πολύ κοντά στην Κωνσταντινούπολη.

Το πρόβλημα ήταν ο αιρετικός Άρειος, που δίδασκε ότι ο Χριστός δεν είναι Υιός του Θεού, αλλά δημιούργημα, κτίσμα. Το θέμα είναι τεράστιας σημασίας, γιατί τα δημιουργήματα δεν έχουν αφ’ εαυτών ύπαρξη, ζωή και αθανασία.

Ένα δράμα, δύο δρώμενα

Πασχαλινές Ιστορίες, αρ. 22

του πατρός Δημητρίου Μπόκου

Πράξη πρώτη

«Έδοξαν εν οφθαλμοίς αφρόνων τεθνάναι,
και ελογίσθηκάκωσις η έξοδος αυτών και η αφ’ ημών πορεία σύντριμμα»
(Σοφ. Σολ. 3, 2-3)

Ασφυκτιούσαν οι διάδρομοι του μικρού επαρχιακού νοσοκομείου. Απλωμένα σε κάθε γωνιά, οπουδήποτε μπορούσε να βρεθεί διαθέσιμος χώρος, τα στρατιωτικά ράντζα γέμιζαν με τραυματίες και αρρώστους από το μέτωπο. Οι περήφανοι νικητές, αλύγιστοι μαχητές στα πεδία των μαχών, κείτονταν εδώ νικημένοι από συντριπτικά τραύματα, φριχτά κρυοπαγήματα, βαριές πνευμονίες.

Τυφλοί και σοφοί

του πατρός Δημητρίου Μπόκου

Ο Χριστός θεραπεύει κάποιον εκ γενετής τυφλό. Οι Φαρισαίοι όμως εγείρουν θέμα: Η θεραπεία έχει γίνει ημέρα Σάββατο, πράγμα κατ’ αυτούς ανεπίτρεπτο, λόγω της ισχύουσας αργίας του Σαββάτου.

Ως εντριβείς γνώστες του μωσαϊκού νόμου, θεωρούν ότι ο Χριστός είναι παραβάτης του νόμου, άνθρωπος αμαρτωλός και, συνεπώς, αποκλείεται να είναι απεσταλμένος του Θεού. Ο πρώην τυφλός όμως παρακάμπτει τα λογικοφανή τους επιχειρήματα.

Ο τρόπος του Χριστού

του πατρός Δημητρίου Μπόκου

Οσάκις ο Θεός εμφανιζόταν στους Ισραηλίτες στην παλιά (πρό Χριστού) εποχή, χρησιμοποιούσε συνήθως ασυνήθιστη μεγαλοπρέπεια. Παρουσιαζόταν «εν στύλω νεφέλης». Προπορευόταν την ημέρα ως νεφέλη για να τους σκιάζει στην καυτή έρημο και τη νύχτα σαν πύρινη στήλη για να τους φωτίζει τον δρόμο.

Και όταν κατασκευάστηκε η Σκηνή του Μαρτυρίου, «εκάλυψεν η νεφέλη την σκηνήν». Και δεν μπόρεσε να εισέλθει σ’ αυτήν ο Μωυσής, διότι «επεσκίαζεν επ’ αυτήν η νεφέλη και δόξης Κυρίου ενεπλήσθη η σκηνή» (Εξ. 13, 21-22. 40, 28-29).

Η αναγκαστική σωτηρία

του πατρός Δημητρίου Μπόκου

Ο Χριστός συναντά στην κολυμβήθρα της Βηθεσδά έναν παράλυτο, που ήταν εκεί κατάκοιτος τριάντα οχτώ χρόνια. Στις πέντε στοές γύρω απ’ τη μεγάλη αυτή δεξαμενή, βρίσκονταν πάρα πολλοί ασθενείς από διάφορα νοσήματα. Άγγελος Κυρίου κατέβαινε «κατά καιρόν και ετάρασσε το ύδωρ».

Και όποιος μετά την ταραχή του νερού έπεφτε πρώτος σ’ αυτό, θεραπευόταν. Ο Χριστός ρώτησε τον παράλυτο αν θέλει να γίνει υγιής. Εκείνος απάντησε ότι δεν έχει άνθρωπο να τον ρίξει στο νερό, όταν κατεβαίνει ο άγγελος. Και ο Χριστός τον θεράπευσε αμέσως, αν και ήταν ημέρα Σάββατο και κατηγορήθηκε γι’ αυτό από τους τυπολάτρες Ιουδαίους (Κυριακή του Παραλύτου).

Τὸ διαζύγιο

Πασχαλινὲς Ἱστορίες, ἀρ. 4

τοῦ πατρός Δημητρίου Μπόκου

Ἀναπήδησε, καθὼς τὸ βλέμμα της ἔπεσε στὸ ρολόι τοῦ τοίχου. Ἦταν ἡ ὥρα ποὺ θὰ ’ρχόταν ὁ ἄντρας της καὶ τὸ φαγητό, γιὰ μιὰ ἀ­κόμα φορά, δὲ θά ’ταν στὴν ὥρα του.

Ἄρχισε νὰ καθαρίζει βιαστικὰ τὶς πατάτες. Στὴν κατσαρόλα τσι­τσίριζε δυνατὰ τὸ κομματιασμένο κοτόπουλο. Ἔριξε μέσα μισὸ ποτη­ράκι κόκκινο κρασί, τὴν ἀνακίνησε δυνατὰ καὶ χαμήλωσε λίγο τὴ φω­τιά, καθὼς πῆρε νὰ ροδίζει τὸ κρέας. Ἡ εὐχάριστη μυρωδιὰ πλημμύ­ρισε τὴν κουζίνα.

Καθαρή προσφορά

του πατρός Δημητρίου Μπόκου

Οι άρχοντες του Ισραήλ Ιωσήφ και Νικόδημος, πιστοί μαθητές του Χριστού, αλλά κρυφοί, «διά τον φόβον των Ιουδαίων», πραγματοποίησαν το αδιανόητο. Τη στιγμή που οι φανεροί μαθητές, πλην του Ιωάννη, ουσιαστικά αρνήθηκαν τον δάσκαλό τους και κρύφτηκαν καταπτοημένοι, οι κρυφοί μαθητές πήραν το θάρρος να δράσουν φανερά και με τόλμη.

Ο Ιωσήφ ζήτησε από τον Πιλάτο την άδεια να ενταφιάσει τον Χριστό, πράγμα που έπραξε, συνεπικουρούμενος από τον Νικόδημο και τις Μυροφόρες, στις οποίες πρωτοστατούσε η Παναγία (Κυριακή των Μυροφόρων).

Ανοιχτός στην έρευνα

του πατρός Δημητρίου Μπόκου

Οι Εβραίοι προκάλεσαν πολλές φορές τον Χριστό να τους δώσει αποδείξεις-τεκμήρια, ότι είναι πραγματικά ο Υιός του Θεού, ο αναμενόμενος Μεσσίας. Ο Χριστός όμως μέσα στην παντογνωσία του διέβλεπε ότι η απαίτησή τους ήταν καρπός της απιστίας τους. Δεν είχαν σκοπό να τον ακολουθήσουν.

«Ου θέλετε ελθείν προς με», τους έλεγε. Η καρδιά σας είναι μακριά από εμένα. Γνωρίζω ότι δεν αγαπάτε τον Θεό. «Αλλ’ έγνωκα υμάς ότι την αγάπην του Θεού ουκ έχετε εν εαυτοίς» (Ιω. 5, 40-41). Γι’ αυτό και ο Χριστός αρνήθηκε να τους δώσει τα σημάδια που απαιτούσαν.