You are currently browsing the category archive for the ‘Πόντος’ category.
«Στην έδρα της επαρχίας Tσεβισλίκ, σε απόσταση 27 χιλιομέτρων από την Tραπεζούντα, εγκαταστάθηκε σύμφωνα με το νόμο, μικτή επιτροπή, της οποίας τα μέλη ήσαν ο Έπαρχος, ο στρατιωτικός διοικητής και ο Mολλάς, που ονομαζόταν Mολλά Bαΐζογλου.
Στην επιτροπή αυτή προσέρχονταν οι Kρυπτοχριστιανοί των γειτονικών χωριών, από την ανατολή ως τη δύση του ηλίου. Δήλωναν ότι είναι χριστιανοί και γράφονταν και με το χριστιανικό όνομά τους στα μητρώα, δίπλα στο παλιό τουρκικό τους όνομα.
Αγιογραφία δια χειρός Μαρίας Χατζηβασιλείου.
Kώστας Xατζηπέμου
«Δεκαετία του ’50. O μακαρίτης ο πατέρας μου, νεωκόρος τότε στην εκκλησία των δώδεκα Aποστόλων στο Φερίκιοϊ της Πόλης. Kι εγώ παιδί… όμως θυμάμαι που ‘ρχονταν αργά τη νύχτα και χτυπούσαν την πόρτα χανούμισσες με φερετζέδες και μικρά παιδιά στην αγκαλιά.
Eρχόντουσαν από την Aνατολή και ζητούσαν να βαπτίσουν τα παιδιά τους. Kρυφά τους βάζαμε στην εκκλησία, κλειδώναμε την πόρτα κι άρχιζε το μυστήριο της βάφτισης. Σιωπηλά. Xαμηλόφωνα.
Του Ντίνου Αυγουστή
Μέρα μνήμης η 19η Μαΐου. Μια ακόμη μαύρη επέτειος κατά την οποία μνημονεύεται από τους απανταχού της γης Έλληνες η γενοκτονία των Ελλήνων του Ευξείνου Πόντου.
Οι Έλληνες Πόντιοι, αναπόσπαστο συνεκτικό κομμάτι της Ελληνικής Φυλής, με τρισένδοξη Ιστορία, μεγαλούργησαν στο διάβα των αιώνων διατηρώντας παρά τις κακουχίες και τις αφόρητες απειλές αναλλοίωτη την Ορθόδοξη Χριστιανική πίστη, την Ελληνική Γλώσσα, στην μορφή της ποντιακής διαλέκτου που μαζί με την Κυπριακή διατηρούν αναρίθμητα στοιχεία της Αρχαίας Ελληνικής (Ιωνικής) προφοράς.
Ήταν Μάιος μήνας στα 1867. Το ότι οι κάτοικοι της Κρώμνης φανερώθηκαν ως Ορθόδοξοι Έλληνες και στην ψυχή και στην καρδιά, αυτό έδωσε μεγάλο θάρρος στους Σταυριώτες, κι έλεγαν αναμεταξύ τους.
«Αφού ο εκατοχρονίτης Μολλά-Μπεχρέμ’ ς πέταξε το σαρίκι κι έβγαλε τον κίτρινο τσουμπέ, γιατί κι εμείς να μην πετάξουμε από πάνω μας τη ντροπή του αρνησίθρησκου;»
Γι’ αυτό οι χωρικοί συγκεντρώθηκαν στο σπίτι του πρωτόπαπα του χωριού, και αφήνοντας κατά μέρος και τα ψέματα, έκαναν την εξής συμφωνία.
Τί νὰ σοῦ πῶ, ἀδελφέ μου Γιορίκα! Αὐτὰ ποὺ ζήσαμε φέτος στὴν ἀλησμόνητη Πατρίδα μας, στὸν Πόντο μας, δὲν λέγονται! Εἶναι φανταστικά. Μοιάζουν μὲ παραμύθι, κι ὅμως εἶναι πέρα ὣς πέρα ἀληθινά!
–Πότε πῆγες, φίλε μου Πάντσο, καὶ δὲν τὸ ἤξερα;
–Στὶς ἀρχὲς τοῦ καλοκαιριοῦ. Κι ἂν θές, νὰ σοῦ πῶ μερικὲς ἐντυπώσεις μου.
–Καὶ τὸ ρωτᾶς;
–Εἴχαμε γεμίσει ἕνα μεγάλο πούλμαν, σχεδὸν ὅλοι Πόντιοι, οἱ περισσότεροι ἀντρόγυνα. Ξεκινήσαμε ἀπὸ Θεσσαλονίκη καὶ σὲ λίγες ὧρες περάσαμε τὰ σύνορα καὶ μπήκαμε στὴν Τουρκία.
Στρατής Ανδριώτης
Σε μια πανέμορφη τοποθεσία του μαρτυρικού Πόντου, έξω από την πόλη της Τραπεζούντας, είναι κτισμένο πριν 16 αιώνες, το μοναστήρι της Παναγίας Σουμελά.
Σ’ ένα παραδεισένιο καταπράσινο τοπίο, κατάφυτο από πανύψηλα δέντρα, που απλώνονται πάνω στα θεόρατα βουνά, με τα ορμητικά τρεχάμενα νερά να βουΐζουν δυνατά σα να σε καλωσορίζουν στον τόπο τους τον ευλογημένο.
Περιηγείσαι ανατρέχοντας στους παλιούς καιρούς, σε μια άλλη διάσταση του χρόνου και της ιστορίας, τότε που όλα εδώ είχαν πραγματικό νόημα και διαφορετική σημασία.
του Κώστα Φωτιάδη
Στις μέρες μας, όταν ακούμε τη λέξη γενοκτονία, η σκέψη μας αυτόματα πηγαίνει στα δύο τραγικά γεγονότα του 20ού αιώνα, τη γενοκτονία των Aρμενίων το 1915 από τους Nεότουρκους και τη γενοκτονία των Eβραίων και των σλαβικών λαών στα 1940-44 από τους Γερμανούς.
Στον αιώνα μας διαπράχθηκαν εγκλήματα γενοκτονίας και σε άλλους λαούς τα οποία, είτε επισκιάστηκαν από τον όγκο των δύο ανωτέρω τραγικών περιπτώσεων, είτε αποσιωπήθηκαν από κυβερνητικές και πολιτικές επιταγές στο όνομα κάποιων διακρατικών συμφωνιών και συμφερόντων.
Ν’ αϊλί εμέν, να βάϊ εμέν… Τ’ ομμάτια μ’ ντο ελέπνε…
Αλίμονό μου κρίμα μου… Τα μάτια μου τι βλέπουν…
Πόντος! Εν άστρον φωτεινόν σ’ Ελλενικούς αιώνας.
Αργοναυτών το άρωμαν και τη Ακρίτα κάστρον.
Νύφε ακριβοθώρετος τη Πόντου τη Ευξείνου
Πυκνέσα δύσσα σα ρας ά μάραντα φορτωμένα.
Πόντος! Αγέρας παρχαρί, θύμηρου μυρωδία
Τη λύρας γλυκολάλεμαν, νερόπα πάντα κρύα.
Πόντος! Η πρώτεσα χαρά μ’, το υστερνόν μ’ ο πόνος.
Αροθυμώ και τραγωδώ, αροθυμώ και κλαίω.
Κι έρθενε χρόνια δίσεκτα, καταραμένα χρόνια
Ο ουρανόν ελίβωσεν, σην γην ποτάμ’ το (γ)αίμαν.
.
Η ένδοξος και καλλίνικος μάρτυς του Χριστού Ιφιγένεια, κατήγετο εκ Τοκάτη Πόντου Μικράς Ασίας, εγεννήθη τω σωτήριον έτος 53 μ.Χ. εκ γονέων ειδωλολατρών οίτινες εκ μέσω του Αποστόλου Πρωτοκλήτου Ανδρέα εγνώρισαν την εις Χριστόν τον Ναζωραίον αληθινή πίστην βαπτισθέντες υπ’ αυτού οικογενειακώς.
Επί του σκληρού διώκτου των Χριστιανών και ειδωλολάτρου βασιλέως Νέρωνος συλλαμβάνονται οι γονείς της Ιφιγένειας και κλείονται εις την φυλακήν.
Μετ’ ου πολύ, ο Διοικητής της περιοχής Τοκάτη Πόντου, αποστέλει στρατιώτας οίτινες συλλαμβάνουν την νεαρά και πανέμορφον κόρην και εράστριαν του Ναζωραίου Χριστού Ιφιγένεια και την οδηγούν ενώπιόν του δια να την ανακρίνει.
.
Ἐπιστολή Ἀντωνίου Τζινόγλου,
Διευθυντοῦ τοῦ Γραφείου Προσφύγων ἐν Ἀμισῷ.
Δευτέρα 6 Ὀκτωβρίου 1921
Σεβαστοί μου γονεῖς, προσφιλής μου σύζυγος, τέκνα μου ἀγαπητά, λοιποί συγγενεῖς καί φίλοι.
Κατεδικάσθην ἀθῶος ὧν εἰς θάνατον, ἦτο θέλημα Θεοῦ, διά τοῦτο καί ἐγώ δέν λυποῦμαι, καί σεῖς μή λυπηθῆτε· ἔχω πίστιν, ὅτι θά συναντηθοῦμε εἰς τήν ἄλλην ζωήν.
Σᾶς στέλνω τόν χαιρετισμό καί τήν ἀγάπη μου· ἐν ὅσῳ ζεῖτε νά μέ μνημονεύετε.
Ἀντιόπη, ὁ Θεός δέ μέ ἠξίωσε νά γηροκομήσω τούς γονεῖς μας, τό ἔργον τοῦτο τό ἀφήνω μόνο εἰς σέ.
Διά σέ καί διά τά τέκνα μας εἶμαι βέβαιος, ὅτι θά φροντίσει ὁ καλός Θεός.
Πρόσφατα σχόλια