You are currently browsing the category archive for the ‘Ποίηση’ category.
Δροσιὲς
Δροσιὲς καὶ μύρα φέρνει τ’ ἀγέρι, δροσοσταλίδες κυλοῦν στὴ φτέρι.
Κρούσταλλα, γῦρο νερά, ποὺ τρέχουν, κορνίζα πράσινη τὴν χλόη ἔχουν.
Δροσιὲς καὶ μύρα φέρνει τ’ ἀγέρι· σὰν τί νὰ λέγῃ, τάχα ποιός ξέρει;
Κάτι ἀκούω στὴν ἐξοχὴ νὰ ψιθυρίζῃ μιὰ προσευχή.
Ζαχαρίας Παπαντωνίου
Τὸ τραγούδι τοῦ ἥλιου
Ἥλιε μου, ἔβγα, ἥλιε μου,
ποὺ κάνεις τὸ χωράφι
καὶ γεμίζει ἀπὸ χρυσάφι.
Δῶσε μας, ἥλιε μου, ἥλιε μου,
τὸ ρόδο καὶ τ’ ἀγκάθι,
φέξε ὣς τοῦ γιαλοῦ τὰ βάθη.
Κωνσταντίνου Μάνου (1869 –1913) « Λόγια της καρδιάς »
Η σκλάβα η Πόλη
Η σκλάβα η Πόλη κάθεται στο Βόσπορο και κλαίει
Κι ο φιδωτός ο Βόσπορος την συμπονεί και λέει :
«Πες μου κυρά μου ζηλευτή, πεντάμορφη κυρά μου,
Γιατί ποτίζεις δάκρυα τα γαλανά νερά μου;
Σαν τι είναι που μου ζήτησες κι εγώ να μη στο φέρω
Μήπως σ ελύπησα ο φτωχός και δίχως να το ξέρω;
Διονύσιος Σολωμός
Πρωτομαγιά
Τοῦ Μαγιοῦ ροδοφαίνεται η μέρα,
ποὺ ὡραιότερη ἡ φύση ξυπνάει,
καὶ τὴν κάνουν λαμπρὰ καὶ γελάει
πρασινάδες, ἀχτίνες, νερά.
Ἦλθε ἡ Ἄνοιξι!
Ὅλα εἶναι χαρούμενα τώρα.
Ὁ οὐρανὸς εἶναι γαλανός.
Δὲν ἔχει πιὰ σύννεφα.
Τὰ χιόνια ἔχουν λυώσει.
Οἱ βοσκοὶ ἔφυγαν.
Ἔφυγαν μὲ τ’ ἀρνιά των
κι ἐπῆγαν στὰ ψηλὰ βουνά.
Γεώργιος Δροσίνης
Λαμπρή τρανή, φωτόλουστη πρόβαλλε η ημέρα,
ουράνιο μύρο χύθηκε στη γη πέρα ως πέρα·
του Ιορδάνη τα νερά τρέχουν αγνά καθάρια,
και γέρνουνε στις όχθες του της δάφνης τα κλωνάρια.
Ήρθε ο Χριστός να βαπτιστεί, σταμάτησε τ’ αγέρι,
μ’ άφθαστο τρόμο άπλωσε ο Πρόδρομος το χέρι·
και η φωνή ακούστηκε του άναρχου Πατέρα,
για την πιστότητα του Γιού, απ’ τα ουράνια πέρα.
Ὁ χειμῶνας
Ὁ χειμῶνας ἧλθε πάλι κι ὅλοι γύρω στὸ μαγκάλι ἔχουν μαζεὑτῆ.
Ρίχτε κάστανα στὴ θράκα, παραμύθια ἡ γιαγιάκα θἄρθῃ, νὰ μᾶς ᾽πῆ.
Ἔξω πέφτει τὸ χαλάζι καὶ τὴ θύρα μας τραντάζει τώρα ὁ Βοριᾶς.
Μέσ’ τὴν κρύα ἀνατριχίλα σκορπισθήκανε τὰ φύλλα τῆς κληματαριᾶς.
Νικηφόρος Βρεττάκος
Ἂν μποροῦσες νὰ ἀκουστεῖς
θὰ σοῦ ἔδινα τὴν ψυχή μου
νὰ τὴν πᾶς ὡς τὴν ἄκρη τοῦ κόσμου.
Νὰ τὴν κάνεις περιπατητικὸ ἀστέρι ἢ ξύλα
ἀναμμένα γιὰ τὰ Χριστούγεννα-στὸ τζάκι τοῦ Νέγρου
ἢ τοῦ Ἕλληνα χωρικοῦ.
Στέλιος Σπεράντσας
Χειμῶνας
Στὴ γῆ κατάλευκο ἁπλωμένο χιόνι πολύ.
Στὴ στέγη τρέμει κουρνιασμένο κάθε πουλί.
Τὸ ξυλιασμένο ἁπλώνει χέρι σὲ μιὰ γωνιὰ
τὸ γεροντάκι, ποὺ ὑποφέρει ἀπ’ τὴ χιονιά.
Χάρης Σακελλαρίου
Στο Συννεφάκι
Καλό μου συννεφάκι
σταμάτα και λιγάκι!
Μας έκανες παπιά,
μη βρέχεις άλλο πια!
Πρόσφατα σχόλια