You are currently browsing the category archive for the ‘Ποίηση’ category.
Γεώργιος Μαρτινέλλης
Η μάνα
Είπαν του ήλιου «γιορτάζει η μάνα»
κι εκείνος βάλθηκε με φως τη γη να ντύνει.
Είπαν της θάλασσας «γιορτάζει η μάνα»
κι αμέσως έγινε η φουρτούνα γαλήνη.
της Ευτυχίας Χατζηνικολάου
Μια αγκαλιά
Σιωπηλή παρηγοριά στις πίκρες μου
Αόρατο χέρι που σκουπίζει τα δάκρυα μου
Θησαυρός ατίμητος, ούσα αληθινή, ακτινοβολούσα όμορφα αισθήματα
Υπερπολύτιμη χαρά της ζωής
Σφιχτή υπόσχεση πως δεν είμαι μόνη
Φωτίζει τις πίκρες, διαλύει τις ανησυχίες, πληροφορεί μυστικά την καρδιά, την πλημμυρίζει απαντοχή
Ο χιονάνθρωπος
Πιπεριά για μύτη κάρβουνα για μάτια
για τα δυο του χέρια ξύλα δυο κομμάτια.
Να, και για καπέλο μια παλιοκανάτα,
κοντοστρουμπουλάτος σαν χοντροπατάτα.
Ναπολέων Λαπαθιώτης
Τὰ καημένα τὰ πουλάκια
Κρύο βαρύ, χειμώνας ὄξω,
τρέμουν οἱ φωτιὲς στὰ τζάκια,
τώρα ποιὸς τὰ συλλογιέται
τὰ καημένα τὰ πουλάκια!
Η βροχούλα
Βροχούλα τα ποτίζει
τα χόρτα, τα δεντράκια.
Βροχούλα τα γεμίζει
όλα τα ποταμάκια
Πρωτοβρόχι
Η βροχή στον κάπο γράφει
αυλακιές από χρυσάφι.
Κι είναι πάνω στο χορτάρι
κάθε στάλα κεχριμπάρι.
Παίζουν σαν τρελά σπουργίτια
στα νερά τα πιτσιρίκια.
Ζαχαρίας Παπαντωνίου
Τὸ τσιριτρό
Σὲ μιὰ ρώγα ἀπὸ σταφύλι
ἔπεσαν ὀχτὼ σπουργῖτες
κι ἐτρωγόπιναν οἱ φίλοι.
τσίρι τίρι, τσιριτρό,
τσιριτρί, τσιριτρό!
Ὁ Τρύγος
Καλῶς μᾶς ἦλθες, Αὔγουστε,
μὲ τὰ γλυκά σου δῶρα.
Τοῦ Τρυγητοῦ ἡ ὥρα
μᾶς κράζει ἡ χαρά!
Δροσιὲς
Δροσιὲς καὶ μύρα φέρνει τ’ ἀγέρι, δροσοσταλίδες κυλοῦν στὴ φτέρι.
Κρούσταλλα, γῦρο νερά, ποὺ τρέχουν, κορνίζα πράσινη τὴν χλόη ἔχουν.
Δροσιὲς καὶ μύρα φέρνει τ’ ἀγέρι· σὰν τί νὰ λέγῃ, τάχα ποιός ξέρει;
Κάτι ἀκούω στὴν ἐξοχὴ νὰ ψιθυρίζῃ μιὰ προσευχή.
Ζαχαρίας Παπαντωνίου
Τὸ τραγούδι τοῦ ἥλιου
Ἥλιε μου, ἔβγα, ἥλιε μου,
ποὺ κάνεις τὸ χωράφι
καὶ γεμίζει ἀπὸ χρυσάφι.
Δῶσε μας, ἥλιε μου, ἥλιε μου,
τὸ ρόδο καὶ τ’ ἀγκάθι,
φέξε ὣς τοῦ γιαλοῦ τὰ βάθη.
Πρόσφατα σχόλια