You are currently browsing the category archive for the ‘Ποίηση’ category.
Γεώργιος Δροσίνης
Λαμπρή τρανή, φωτόλουστη πρόβαλλε η ημέρα,
ουράνιο μύρο χύθηκε στη γη πέρα ως πέρα·
του Ιορδάνη τα νερά τρέχουν αγνά καθάρια,
και γέρνουνε στις όχθες του της δάφνης τα κλωνάρια.
Ήρθε ο Χριστός να βαπτιστεί, σταμάτησε τ’ αγέρι,
μ’ άφθαστο τρόμο άπλωσε ο Πρόδρομος το χέρι·
και η φωνή ακούστηκε του άναρχου Πατέρα,
για την πιστότητα του Γιού, απ’ τα ουράνια πέρα.
Ὁ χειμῶνας
Ὁ χειμῶνας ἧλθε πάλι κι ὅλοι γύρω στὸ μαγκάλι ἔχουν μαζεὑτῆ.
Ρίχτε κάστανα στὴ θράκα, παραμύθια ἡ γιαγιάκα θἄρθῃ, νὰ μᾶς ᾽πῆ.
Ἔξω πέφτει τὸ χαλάζι καὶ τὴ θύρα μας τραντάζει τώρα ὁ Βοριᾶς.
Μέσ’ τὴν κρύα ἀνατριχίλα σκορπισθήκανε τὰ φύλλα τῆς κληματαριᾶς.
Νικηφόρος Βρεττάκος
Ἂν μποροῦσες νὰ ἀκουστεῖς
θὰ σοῦ ἔδινα τὴν ψυχή μου
νὰ τὴν πᾶς ὡς τὴν ἄκρη τοῦ κόσμου.
Νὰ τὴν κάνεις περιπατητικὸ ἀστέρι ἢ ξύλα
ἀναμμένα γιὰ τὰ Χριστούγεννα-στὸ τζάκι τοῦ Νέγρου
ἢ τοῦ Ἕλληνα χωρικοῦ.
Στέλιος Σπεράντσας
Χειμῶνας
Στὴ γῆ κατάλευκο ἁπλωμένο χιόνι πολύ.
Στὴ στέγη τρέμει κουρνιασμένο κάθε πουλί.
Τὸ ξυλιασμένο ἁπλώνει χέρι σὲ μιὰ γωνιὰ
τὸ γεροντάκι, ποὺ ὑποφέρει ἀπ’ τὴ χιονιά.
Χάρης Σακελλαρίου
Στο Συννεφάκι
Καλό μου συννεφάκι
σταμάτα και λιγάκι!
Μας έκανες παπιά,
μη βρέχεις άλλο πια!
Γεώργιος Αθάνας. (1893-1987)
Όλα μας τα καράβια
Όλα μας τα καράβια πίσω γυρίσανε,
σπασμένα τα κατάρτια, σκισμένα τα πανιά,
ήρθαν από την Σμύρνη κι από τα Μουδανιά.
Φέραν των εκκλησιών μας τα δισκοπότηρα,
παιδιά, γυναίκες, γέρους, γένος ρωμιών πολύ,
τις ρίζες της φυλής μας απ” την Ανατολή.
Μα ένα μικρό καράβι πίσω δεν γύρισε,
ποιους κάβους αρμενίζει ποια πέλαγα γυρνά,
και πουθενά δεν βγαίνει, δεν φτάνει πουθενά.
Α. Προβελέγγιος
Τὸ μελτέμι
Ἦρθες νὰ δροσίσης τὴ φρυγμένη γῆ
καὶ ζωὴ νὰ χύσης στὴ νεκρὴ σιγή,
π’ ὅλα τὰ βαραίνει, ὅλα τὰ μαραίνει.
Πνέεις, λούεις, ραίνεις τὰ χρυσὰ νησιὰ
κι ὅλα τ’ ἀνασταίνεις μέσα στὴ δροσιά.
Σὺ τὴ φλόγα παίρνεις, τὴ χαρὰ σὺ φέρνεις.
Γεώργιος Βιζυηνός
Γιατί προσεύχομαι
Ἄν ἤμουν φτερωτὸ πουλί,
μὲ τὴ λαλιὰ τὴν πιὸ καλὴ
τὸ Σύμπαν θὰ ξυπνοῦσα.
Ἄν ἤμουνα μιὰ λουλουδιά,
τὴν πιὸ γλυκειά μου μυρωδιὰ
στὸ Σύμπαν θὰ σκορποῦσα.
Βασίλης Μουστάκης
Αίρεται πλέον από της γης
το ρόδον το αμάραντον οπού θαμπώνει
τα μάτια των αγίων.
Ανοίγουν διψασμένοι οι ουρανοί
τη ματωμένη άσπιλη λάμψη του να πιουν.
Αγγέλων σμήνη το κυκλώνουν,
μες τ’ αυγινό φιλί μιας υπερούσιας μέρας,
όπου ανατέλλει.
Οδυσσέας Ελύτης
Ο γλάρος
Στο κύμα πάει να κοιμηθεί
δεν έχει τι να φοβηθεί
Μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει
γλάρος είναι και πηγαίνει
Από πόλεμο δεν ξέρει
ούτε τι θα πει μαχαίρι
Ο Θεός του ’δωκε φύκια
και χρωματιστά χαλίκια
Πρόσφατα σχόλια