You are currently browsing the category archive for the ‘Ποίηση’ category.
Κάποτε θὰ ἐρχόταν ἡ στιγμὴ γιὰ τὴν Εὐρώπη νὰ συνειδητοποιήσει τὶς ρίζες της, ἀφοῦ δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει σὰν αὐτόνομη μονάδα, χωρὶς κάποιο θεωρητικὸ ὑπόβαθρο.
Ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν Ἑλλάδα ἡ στιγμή, νὰ ἀποφασίσει ἂν θὰ μείνει ἀπομονωμένη στὶς δικές της ἀξίες ἢ θὰ ἐνταχτεῖ σὲ ἕνα εὐρύτερο σύνολο μὲ ὀφέλη πρακτικῆς φύσεως ἀναμφισβήτητα, ἀλλὰ καὶ μὲ τὸν κίνδυνο νὰ ἀλλοιωθεῖ ἡ φυσιογνωμία της.
Ἀπ᾽ αὐτὴ τὴν ἄποψη, τὸ ὁμολογῶ, εἶμαι ἀπομονωτικός. Μία ζωὴν ὁλόκληρη ἀγωνίστηκα γιὰ αὐτὸ ποὺ λέμε Ἑλληνικότητα καὶ ποὺ δὲν εἶναι τίποτα ἄλλο παρὰ ἕνας τρόπος νὰ βλέπεις καὶ νὰ αἰσθάνεσαι τὰ πράγματα.
Λέο Μπουσκάλια
Όταν σου ζητώ να μ’ ακούσεις
κι εσύ αρχίζεις να δίνεις συμβουλές
δεν έκανες αυτό που σου ζήτησα.
Όταν σου ζητώ να μ’ ακούσεις
κι εσύ αρχίζεις να μου λες γιατί
δε νοιώθω και τόσο ωραία.
Ποδοπατείς τα αισθήματα μου.
επιμέλεια:Βασίλης Φουρτούνης, δάσκαλος
Σημαίνει ο Θιός, σημαίνει η γης, σημαίνουν τα επουράνια,
σημαίνει κι η Αγια Σοφιά, το μέγα μοναστήρι,
με τετρακόσια σήμαντρα κι εξηνταδυό καμπάνες,
κάθε καμπάνα και παπάς, κάθε παπάς και διάκος.
Ψάλλει ζερβά ο βασιλιάς, δεξιά ο πατριάρχης,
κι απ΄την πολλήν την ψαλμουδιά εσειόντανε οι κολόνες.
επιμέλεια:πρωτ.π. Δημήτριος Αθανασίου
Το θρηνητικό αυτό ποίημα αποτελείται από 118 δεκαπεντασύλλαβους στίχους και γράφτηκε, πιθανότατα, σύγχρονα, με το γεγονός που ιστορεί, από άγνωστο ποιητή. Ο ποιητής του, σύμφωνα με νεότερη άποψη του Κριαρά, είναι Κύπριος.
Περιγράφει με απλό και συγκινητικό τρόπο την άλωση και καταστροφή της Πόλης από τους Τούρκους το 1453, τις ταλαιπωρίες των Ελλήνων και τις τελευταίες στιγμές του αυτοκράτορα (Απόσπασμα)
Θρήνος, κλαυμός και οδυρμός και στεναγμός και λύπη, θλίψις απαραμύθητος έπεσεν τοις Ρωμαίοις.
Οδυσσέας Ελύτης, Προσανατολισμοί
…Κι είχαν ζωγραφιστούς βοριάδες μες στα στήθια
Ελαιώνες κι αμπέλια μακριά ως τη θάλασσα
Κόκκινες ψαρόβαρκες πιο μακριά ως τη θύμηση
Έλυτρα χρυσά του Αυγούστου στον μεσημεριάτικο ύπνο
Με φύκια ή όστρακα. Κι εκείνο το σκάφος
Φρεσκοβγαλμένο, πράσινο, που διαβάζει ακόμη
στην ειρήνη του κόλπου των νερών έχει ο Θεός.
Ο Θεός ξημέρωσε τη μέρα Του
και η Άνοιξη χαμογέλασε.
Έκανε το τριαντάφυλλο ν’ ανθίσει,
έβαλε τα πουλιά να Τον δοξολογούν,
έριξε γαλάζιο στη θάλασσα και κόπασαν οι φουρτούνες·
έμαθε στο ρυάκι να τραγουδά,
καθώς ταξιδεύει δίπλα απ΄το νεογέννητο χορτάρι.
Ἰωάννης Πολέμης (†)
– Γιατί, παραπονιάρα καλαμιά, σύσσωμη παραδέρνεσαι στό ἀγέρι
καί βόγγεις μοναχή στήν ἐρημιά, σάν νά σέ ξεριζώνη κάποιο χέρι;
Στήν ἀκροποταμιά, πές μου, γιατί,ξυλιάζει κούφιο κάθε σου καλάμι,
καί σκύβει ὁρμητικά σάν νά ζητῆ νά πέση νά πνιγῆ μές στό ποτάμι;
Γιατί, ἡ φλογέρα, ἀπό δικό σου ἁρμό κι ἀπ’ τό κορμί σου τό λιγνό κομμένη,
λαλεῖ καί κλαίει μέ πίκρα καί καϋμό, κι ὅλο μ’ ἀναστενάγματ’ ἀνασαίνει;
Σωτήρης Σκίπης
Ἄνοιξη
Μέσα στὰ ἐρείπια τοῦ χειμώνα
δίχως βοὴ καὶ κορνιαχτὸ
μιὰ κρινομέτωπη νυφούλα
χτίζει παλάτι πυργωτό.
.
Δουλεύουν μύριοι μαστοράδες,
πρῶτοι στὴν τέχνη καὶ στὸ νοῦ,
τ’ ἀγέρι, ὁ ἥλιος, τὸ φεγγάρι
κι ὅλα τ’ ἀστέρια τ’ οὐρανοῦ.
Ήταν μια φορά κι έναν καιρό
μες στην Εκκλησιά την τρισυπόστατη,
ήταν το χρυσό και τ’ αργυρό
τ’ ακτινοδεμένο δισκοπότηρο.
Ήταν μια φορά κι ένα καιρό, μια φορά κι έναν καιρό.
Κι όταν λειτουργούσε ο παπάς
τη στιγμή που μόνος επροσκόμιζε
κάποιος του το πήρε – που το πας
τ’ ακτινοδεμένο δισκοπότηρο;
Στράφηκε και ρώτησε ο παπάς, ναι που το πας;
ποίημα του Ευαγόρα Παλληκαρίδη
Ηρώων γη
Όλη η φύση κοιμάται τη ναρκώνει το κρύο
Κι εγώ φεύγω λαλώντας το στερνό μου αντίο
Και τη μάνα φιλώντας την κοιτάζω να κλαίει
μάνα μην κλαις της λέω μάνα μην κλαις και κλαίω
Κι όλο πάω και τρέχω και το δάκρυ της σβήνει
Για μια μόνο στιγμούλα
Και μιαν άλλη μανούλα, την Ελλάδα μας έχω
Π’ όλο κλαίει κι εκείνη
Πρόσφατα σχόλια