You are currently browsing the category archive for the ‘Ποίηση’ category.
Δήμητρα Γ. Σαρρή
(πτυχιούχος Θεολογικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών)
Της Παναγιάς
Τ΄ Αυγούστου, αργυρό μελτέμι πνέει
Κι απ’ τα μαλλιά της Παναγιάς το μύρο ρέει
Λες και είν’ του Υιού σου η Επιτάφιος ημέρα
Μα κοιμήθηκε η Κυρά, της πλάσης η Μητέρα
Το Άγιο σώμα της σε θρόνο καθισμένο
Και το βλέμμα της στη γη είναι στραμμένο
Ξεχωριστή στο γένος Σου,
μοναδική στην πλάση,
τ’ άφταστο μεγαλείο Σου,
κανείς δε θα το φτάσει.
Η δόξα Σου πιο λαμπερή,
απ’ ουρανούς κι αστέρια,
από αγγέλων τάγματα
και τίμια εξαπτέρια.
Γούδας Γεώργιος
Ἰβηρίτης
Ὦ, Παναγία Παντάνασσα
Μητέρα τοῦ Χριστοῦ μας
Φεύγεις καί πᾶς στούς οὐρανούς
Ἐμψύχωσε τόν νοῦ μας.
Στήν Παναγία, Χριστιανοί,
θερμές οἱ προσευχές μας
στήν Κοίμησή Της νοερῶς
ἄς φτάσουν οἱ ψυχές μας.
Ναυσικᾶ Ἰεσσαὶ Κασιμάτη
Ἀφέντρα τοῦ καλοκαιριοῦ,
Κυρὰ τ’ Αὐγούστου,
Καταφυγὴ πάντων ἡμῶν
–ὡς θαλασσοποροῦμε σὲ πόντο πολυτάραχο–
ποῦ γῆς ἑλληνική, δίχως ξωκκλήσι σου;
Γλιστροῦν τὰ τρεχαντήρια
πού ’χουνε στὰ πλευρά τους τὰ παρωνύμια Σου·
τρέχουνε σὲ νερὰ σμαραγδένια
δάκρυα φορτωμένα καὶ καϋμούς,
νὰ Σὲ προφτάσουν, Γιάτρισσα.
Στέλιος Σπεράντσας
Τραγούδι θαλασσινό.
Στὸν οὐρανὸ φεγγάρι κι ἡ θάλασσα γυαλί.
Κι ἡ βάρκα μας μὲ χάρι τὴν ἀμμουδιὰ φιλεῖ.
Παιδιά, πηδᾶτε μέσα, καιρὸς γιὰ γλέντι πιά!
Γιὰ μόλα καὶ γιὰ λέσα, νὰ πᾶμε μὲ κουπιά.
Φύσα δροσᾶτο ἀγέρι, ν’ ἀνοίξω με πανὶ
κι’ ἡ θάλασσα μᾶς ξέρει, νεράιδα γαλανή.
Γεώργιος Δροσίνης
Στ ἁλώνια
Στ ἁλώνια, καλοσάρωτα καὶ ξεχορταριασμένα,
θὰ ξαπλωθοῦν οἱ θημωνιές, ξανθόμαλλες πλεξίδες.
Τὰ στάχυα τρίβει καὶ μασᾶ περνώντας ἡ ροκάνα,
πλατάνι τὸ σαγόνι της, τὰ δόντια της στουρνάρια.
Τὰ βόδια σέρνουν τὸ θεριό, ζευγαρωτὰ δεμένα
καὶ δαμασμένο τὸ πατᾶ, τὰ βόδια κυβερνώντας
ὡραία ἁρματοδρόμισσα, λαμπαδωτὰ στημένη.
Ένα εξαιρετικό και επίκαιρο ποίημα του Γέροντος Δαμασκηνού του Αγαθωνίτου. Το ποίημα αυτό ήταν και το τελευταίο που έγραψε, λίγες ημέρες προτού «κοιμηθεί» το πρωί της Παρασκευής 23 Ιουνίου 2017.
το έστειλε στο σπιτάκι ο κ. Ιωάννης Παναγιωτόπουλος και τον ευχαριστώ θερμά.
Δυό εἶναι τά ἱερά πανιά πού ἀνάβουνε φωτιά
καί πυρπολοῦν τοῦ Ἕλληνα τόν νοῦ καί τήν καρδιά.
Τό ἕνα εἶν’ ἡ Σημαία του πού μνῆμες τοῦ ξυπνᾶ,
τ’ ἄλλο τό Ράσο τό ἱερό, τ’ ὀρθόδοξου παπᾶ.
Κάποτε θὰ ἐρχόταν ἡ στιγμὴ γιὰ τὴν Εὐρώπη νὰ συνειδητοποιήσει τὶς ρίζες της, ἀφοῦ δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει σὰν αὐτόνομη μονάδα, χωρὶς κάποιο θεωρητικὸ ὑπόβαθρο.
Ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν Ἑλλάδα ἡ στιγμή, νὰ ἀποφασίσει ἂν θὰ μείνει ἀπομονωμένη στὶς δικές της ἀξίες ἢ θὰ ἐνταχτεῖ σὲ ἕνα εὐρύτερο σύνολο μὲ ὀφέλη πρακτικῆς φύσεως ἀναμφισβήτητα, ἀλλὰ καὶ μὲ τὸν κίνδυνο νὰ ἀλλοιωθεῖ ἡ φυσιογνωμία της.
Ἀπ᾽ αὐτὴ τὴν ἄποψη, τὸ ὁμολογῶ, εἶμαι ἀπομονωτικός. Μία ζωὴν ὁλόκληρη ἀγωνίστηκα γιὰ αὐτὸ ποὺ λέμε Ἑλληνικότητα καὶ ποὺ δὲν εἶναι τίποτα ἄλλο παρὰ ἕνας τρόπος νὰ βλέπεις καὶ νὰ αἰσθάνεσαι τὰ πράγματα.
Λέο Μπουσκάλια
Όταν σου ζητώ να μ’ ακούσεις
κι εσύ αρχίζεις να δίνεις συμβουλές
δεν έκανες αυτό που σου ζήτησα.
Όταν σου ζητώ να μ’ ακούσεις
κι εσύ αρχίζεις να μου λες γιατί
δε νοιώθω και τόσο ωραία.
Ποδοπατείς τα αισθήματα μου.
επιμέλεια:Βασίλης Φουρτούνης, δάσκαλος
Σημαίνει ο Θιός, σημαίνει η γης, σημαίνουν τα επουράνια,
σημαίνει κι η Αγια Σοφιά, το μέγα μοναστήρι,
με τετρακόσια σήμαντρα κι εξηνταδυό καμπάνες,
κάθε καμπάνα και παπάς, κάθε παπάς και διάκος.
Ψάλλει ζερβά ο βασιλιάς, δεξιά ο πατριάρχης,
κι απ΄την πολλήν την ψαλμουδιά εσειόντανε οι κολόνες.
Πρόσφατα σχόλια