You are currently browsing the category archive for the ‘περιοδικό Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΔΟΣ’ category.
5 Ὀκτωβρίου: Σήμερα ἡ ζωή μου ἀρχίζει. Οἱ γονεῖς μου δὲν τὸ γνωρίζουν ἀκόμη. Εἶμαι μικρούτσικο, μικρότερο καὶ ἀπὸ ἕνα σπόρο μήλου, ἀλλὰ ἤδη εἶμαι κἄτι. Πρόκειται νὰ γίνω κοριτσάκι, θὰ ἔχω ξανθὰ μαλλιὰ καὶ θὰ ἀγαπῶ τὰ ἄνθη.
19 Ὀκτωβρίου: Ἔχω μεγαλώσει λιγάκι, ἀλλὰ ἀκόμη εἶμαι πολὺ μικρό, γιὰ νὰ φροντίσω τὸν ἑαυτό μου. Ἡ μητέρα μου κάνει τὰ πάντα γιὰ μένα.
Κάποτε κάποιος ἔφτασε σὲ μιὰ ὄαση στὴ μέση τῆς Ἐρήμου τῆς Ἰουδαίας, συνάντησε τὸν γέρο-Ἐλισσαῖο καὶ τὸν ρώτησε:
– Τί εἴδους ἄνθρωποι ζοῦν σ’ αὐτὸν τὸν τόπο, γέροντα;
– Τί εἴδους ἄνθρωποι ζοῦσαν στὸν τόπο σου, παιδί μου; ρώτησε μὲ τὴ σειρά του ὁ γέροντας.
Μ᾽ ἀγγελικὰ στοχάσματα καὶ μ᾽ ἅγια καρδιοχτύπια,
τὴν παιδικὴ τὴ λύρα,
ἐσᾶς νὰ ψάλλω, πῆρα,
βρέφη ἱερὰ τῆς Βηθλεέμ, ἁγνὰ κι ἄδολα νήπια1
.
Φριχτὴ τοῦ Ἡρώδ᾽ ἡ προσταγὴ καὶ τῆς κακῆς βουλῆς του,
τὰ βρέφη ἀπ᾽ τὴν ἀγκάλη
τὴ μιά, περνοῦν στὴν ἄλλη,
ἀπὸ τὴ μητρικὴ ἀγκαλιά, στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ Ὑψίστου.
᾿Αντωνία Γραμμένου
Χριστούγεννα!
Πάλι, Κύριε, θὰ ἔρθεις νὰ γεννηθεῖς, ὄχι στὴ φάτνη μὲ τ’ ἄχυρα, ἀλλὰ στὶς καρδιές μας.
Ὅλοι κάναμε ὄνειρα καὶ σχέδια καὶ εἴπαμε πὼς τὰ λάθη τοῦ παρελθόντος δὲν θὰ τὰ ἐπαναλάβουμε.
Ὑποσχεθήκαμε στὸν ἑαυτό μας περισσότερη συνέπεια καὶ ἀποφασίσαμε καλύτερες σχέσεις μὲ τὸν ἑαυτό μας, μὲ τὸν ἀδελφό μας καὶ μὲ τὸν Θεό μας. Ὅμως πάλι, Χριστέ μας, δὲν τὰ καταφέραμε.
Ναυσικᾶ Ἰεσσαὶ Κασιμάτη
Ἀφέντρα τοῦ καλοκαιριοῦ,
Κυρὰ τ’ Αὐγούστου,
Καταφυγὴ πάντων ἡμῶν
–ὡς θαλασσοποροῦμε σὲ πόντο πολυτάραχο–
ποῦ γῆς ἑλληνική, δίχως ξωκκλήσι σου;
Γλιστροῦν τὰ τρεχαντήρια
πού ’χουνε στὰ πλευρά τους τὰ παρωνύμια Σου·
τρέχουνε σὲ νερὰ σμαραγδένια
δάκρυα φορτωμένα καὶ καϋμούς,
νὰ Σὲ προφτάσουν, Γιάτρισσα.
Χ. Δαούκου
Κάπου διάβασα: Σὲ ἕνα χωριὸ τῆς Γαλλίας, σὲ ἕνα βομβαρδισμὸ κατὰ τὸν Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, οἱ βόμβες κατέστρεψαν ἕνα ἄγαλμα τοῦ Χριστοῦ ποὺ ὑπῆρχε στὴν πλατεῖα.
Στὸ τέλος τοῦ πολέμου, οἱ κάτοικοι τοῦ χωριοῦ, ποὺ εἶχαν περιμαζέψει τὰ κομμάτια τοῦ ἀγάλματος, προσπάθησαν νὰ τὰ συναρμολογήσουν, νὰ τὰ κολλήσουν καὶ νὰ ξαναστήσουν τὸ ἄγαλμα στὴν πλατεῖά τους.
Εἶδαν ὅμως μὲ λύπη τους ὅτι ἔλειπαν τὰ χέρια τοῦ Χριστοῦ, ποὺ ἦταν ἁπλωμένα, σὰν νὰ ἀγκάλιαζαν ὅλο τὸ χωριό.
† ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΟΥΡΕΛΗΣ (ἀπὸ τὸ περιοδικὸ Σαλπίσματα)
Πρόκειται γιὰ τὴ Μυγδαλιά! αὐτὴ ποὺ τολμάει, ὅταν ὅλα λουφάζουν.
Τὴν παρακολουθῶ ὁλάνθιστη μέσ’ στὸ καταχείμωνο, τὴν κυρὰ τῆς τόλμης.
Ὑψώνει τὴ λευκή της παντιέρα ὁλομόναχη μέσα στὴ χειμωνιάτικη κατοχή.
Ἁπλώνει τὰ πανιὰ τῆς ἐλπίδας κόντρα στὸν δισταγμὸ τῶν πολλῶν.
Πετάει τὴ φωτοβολίδα τῆς Ἄνοιξης μέσα στὴν καταχνιά.
Μαρίνα Φραγκάκη
Ἡ γιαγιά στό νησί ἔλεγε -τό θυμᾶμαι- πώς, ἄν κάνεις κάποια εὐχή καί προσευχή τίς πρῶτες ὧρες τῆς καινούργιας χρονιᾶς, «πιάνει».
Ναί· «πιάνει», ὅταν μάλιστα γίνεται μέ πίστη καί θερμή προσευχή.
Ἦταν λίγο μετά τά μεσάνυχτα· ἡ νέα χρονιά εἶχε ἤδη φτάσει.
Τά γέλια, οἱ χαρές, οἱ εὐχές γιά ὑγεία, χαρά, εὐτυχία ἀντηχοῦσαν ἀκόμη στ’ αὐτιά μου, τήν ὥρα πού ἀποτραβήχτηκα μόνη νά σκεφτῶ τί θά ἤθελα περισσότερο ἀπό τήν καινούργια χρονιά νά φέρει.
Ἀλήθεια, πόσα πολλά περιμένουμε ἀπ’ αὐτήν!
Ἕνα παιδὶ ζεῖ μέσα μου καὶ κλαίει…
Γιὰ τὴν ἀγάπη ποὺ δὲν τοῦ δόθηκε…
Γιὰ τὴν ἀγάπη ποὺ δὲν τοῦ ἀναγνωρίστηκε…
Ἀκόμα, καὶ γιὰ κείνη πού, ἂν καὶ αἰσθητή,
δὲν τοῦ ἐκδηλώθηκε. Καί,
Στὸ μεγάλωμά του κλαίει γιὰ ὅποια ἀποσύρθηκε…
Ναί!…
Ἕνα παιδί, πισώστρατα, νικώντας τὸ χρόνο,
κλαίει μέσα μου… μέχρι πού…
Μαρία Γουμενοπούλου
Ἀπὸ μικρὸ παιδί, ἤμουν ἐπιρρεπὴς στὸν φόβο. Καὶ τί δὲ φοβόμουνα! Κι ἀντὶ νὰ διορθώνομαι μεγαλώνοντας, ἐγὼ ὅλο περισσότερο χειροτέρευα.
– Ὅποιος ἔχει ὕπουλο ἐχθρό, προσλαμβάνει σωματοφύλακα, μοῦ εἶπε κάποτε στ’ ἀστεῖα ἕνας φίλος μου.
Κι ἐγώ, ποὺ λέτε, τὄβαλα μέσα μου. Ἔπρεπε νὰ βρῶ ἕναν κατάλληλο σωματοφύλακα νὰ μὲ φυλάει ἀπ’ τὸν ἐχθρό μου
τὸν φόβο.
Τὸν πρῶτο ποὺ πῆρα στὴν ὑπηρεσία μου τὸν ἔλεγαν Δύναμη. Δανείζοντάς μου τὴ δύναμή του, φαντάσθηκα πὼς θὰ μὲ κάνει ἄτρωτη.
Το σπιτάκι της Μέλιας 
Πρόσφατα σχόλια