You are currently browsing the category archive for the ‘Παναγία Μητέρα’ category.
του Λευτέρη Κορέλη
Σαράντα οκτώ ώρες κρατούσε το ταξίδι, συνήθως πεζοπορία. Κατά διαστήματα συναντούσαν χωριά, όπου είχαν στημένους χορούς με ψητά, κλαρίνα και πανηγύρια… Μ’ είχε ταμένο η μάνα μου. Κινδύνεψα να πεθάνω στη γέννα.
-Σώσε το παιδάκι ‘μ Παναγία μου, και θα ‘ρθουμε στη χάρη σου.
Και εκπλήρωσε το τάμα της. Ήταν ένα ταξίδι που έγινε το 1917. Και διηγούνταν η μάνα μου, που ίσως αυτό να ήταν και «το μόνον της ζωής της ταξίδιον»:
«Χαῖρε ἄστρον ἄδυτον»
π. Κ.Ν. Καλλιανός
Κατεβαίνοντας τὰ πάλευκα σκαλιὰ τοῦ Αὐγούστου φτάνουμε πιὰ καὶ στὴν ἄλλη τὴ Γιορτή. Τὴ Γιορτὴ τῶν ἐννιάμερων τῆς Παναγίας μας, ποὺ στὴν οὐσία σημαίνει καὶ τὸ τέλος τοῦ τρυφεροῦ καὶ στοργικοῦ Δεκαπενταύγουστου.
Ἔτσι, στὶς 23 τοῦ μήνα αὐτοῦ θὰ ξαναζήσουμε πάλι τὶς ἱερὲς καὶ εὐκατάνυκτες στιγμὲς τῆς μεγάλης γιορτῆς τῆς Παναγιᾶς μας κι ὕστερα, ἀφοῦ τὴ μακαρίσουμε «αἱ γενεαὶ αἱ πᾶσαι [μακαριζομέν σε τὴν μόνην Θεοτόκον]» θὰ ποῦμε τὸ καθιερωμένο πιά: «Καὶ τοῦ χρόνου».
Μητροπολίτη Σάμου Εὐσεβίου
Ἡ Παναγία μητέρα δέν σκεπάζει μόνο μέ τήν ἀγάπη της. Ἀνοίγει καί δρόμους μέ τά βήματά της. Τό πέρασμά της στή γῆ μας ἦταν μία μοναδική τιμή καί μία ἀφάνταστη εὐλογία.
Ἡ φυσιογνωμία της ἅπλωσε φῶς. Ἡ ἀγκαλιά της ἔγινε θρόνος. Τά χέρια της, χερουβικά φτερά. Ἡ καρδιά της ἱερό θυμιατήρι. Ἦταν καί εἶναι ἡ μορφή μέ τήν προνομιακή θέση. Ἡ ἁγία τῶν ἁγίων.
παπα Γιώργης Δορμπαράκης
«Οὐκ ἀποστῶμεν, Δέσποινα, ἐκ σοῦ» (θεοτοκίον)
(Δεν θα απομακρυνθούμε, Δέσποινα, από σένα)
Είναι η ευχή και η υπόσχεση του πιστού χριστιανού που νιώθει ότι χωρίς την Παναγία Μητέρα δεν μπορεί να ζήσει – μαζί Της θέλει να είναι πάντοτε, προσκολλημένος στην παρουσία Της, γιατί έχει ευεργετηθεί από τη δύναμη και την αγάπη Της.
Ρίξε, Κυρία Θεοτόκε, βλέμμα συμπαθείας πρὸς ὅλους ἐμᾶς ποὺ μὲ ζέση ψυχῆς ἐπικαλούμαστε τὸ ἅγιο ὄνομά Σου.
Σπλαχνίσου αὐτὸ τὸν λαὸ ποὺ πορεύεται μὲς στὴν κοιλάδα τοῦ κλαυθμῶνος, σὲ γῆ ἔρημη καὶ ἄνυδρη. Ἀποκάμαμε πιά, καὶ ἐλπίδα δὲν μᾶς μένει ἄλλη ἀπὸ Σένα, τὴν ἐλπίδα τῶν ἀπηλπισμένων.
Νώντας Σκοπετέας
Κλείνει τα μάτια ο Μοναχός και σιγανά μιλάει!
Του στέλνει λόγια ο Κύριος,το στόμα του οδηγάει!
Η αγκαλιά Του είν ανοιχτή, ουράνιος Αρραβώνας!
Μα αν δεν υπάρξουν δάκρυα θα έρθει ο Κανόνας!
Μαύρα φοράει η Παναγιά πενθεί την αμαρτία!
Σώζει τον κόσμο απ την οργή, έχει τα δευτερεία!
Πορταϊτίσσης Άγιο Φως το έλεος σκορπίζει
Και στη Βαβέλ του Αμαλήκ δίκαιος μόνο ελπίζει…
Ἡ εἰκόνα τῆς Παναγίας τῆς Ἀγριλιώτισσας μέ τό ἀργυρό πουκάμισο
Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Γεώργιου Ἀντζουλάτου
Ἡ εὕρεση στὴ ρίζα τῆς ἀγριελιᾶς
Τρεῖς βοσκοὶ ἐνῷ βρισκόντουσαν μὲ τὰ κοπάδια τους στὴν ἐξοχή, ἔβλεπαν γιὰ ἀρκετὰ βράδια σὲ κάποιο συγκεκριμένο σημεῖο ἕνα φῶς παράξενο, ποὺ τοὺς προξένησε ἀπορία.
Η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας του Τίχβιν
Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κρονστάνδης
Τὸ ἔλεος τῆς Παναγίας.
Στὶς 24 Φεβρουαρίου ἤμουν στὴ Ραμπόβ. Συμμετεῖχα στὴν κηδεία τῆς συζύγου τοῦ ἱερέα Σοκολόβ. Ὅταν μπῆκα μέσα σὲ μὶα ἐκκλησία ἀπ’ αὐτὲς ποὺ βρίσκονται στὸ νεκροταφεῖο, εἶχα στὴν καρδιά μου θλίψη, ἡ ὁποία προέρχεται ἀπὸ ὀλιγοπιστία καὶ τὴν ὁποία προκαλεῖ τὸ πνεῦμα τῆς κακίας.
Εἰς τὴν Κοίμησιν τῆς Θεοτόκου
Ὤ, τί παράδοξο θαῦμα! Ἡ πηγὴ τῆς ζωῆς σὲ μνῆμα ἀποθέτεται, κι᾿ ὁ τάφος σκάλα γίνεται ποὺ πάγει στὸν οὐρανό. Εὐφραίνου Γεθσημανή, ἡ ἁγιασμένη ἐκκλησιὰ τῆς Θεοτόκου.
Ἂς κράξουμε οἱ πιστοί, ἔχοντες τὸν Γαβριὴλ γιὰ ταξίαρχο: Κεχαριτωμένη, χαῖρε, μὲ σένα εἶναι ὁ Κύριος, ποὺ δωρίζει στὸν κόσμο μὲ σένα τὸ μέγα ἔλεος.
Παναγία Βρεφοκρατούσα, Ἀσίνου – Βυζαντινό Μουσεῖο ΙΑΜ.
Ἑλένης Ἀναστασίου Ἐκπαιδευτικοῦ
– «Δοξάζω τ’ ὄνομάν της. Ἐκαταφέρναμέ τα τζιαί φέτος. Πάλε ὅμως στήν προσφυγιά. Πάλε ἐκάμαμεν τόν ἑσπερινό σου μακρά πού τήν ἐκκλησιά σου, Παναγία μου!
Πέψε ν’ ἀξιωθοῦν τ’ ἀγγόνια μου τζιαί ἡ δισαγγονούα μου νά σοῦ ἄψουν τά καντήλια στό εἰκονοστάσι τοῦ χωρκοῦ μας, γιατί γιά λλόου μου ἔν ἴξερω ἄν ἰμπορῶ νά ἐλπίζω πιόν…».
Το σπιτάκι της Μέλιας 
Πρόσφατα σχόλια