You are currently browsing the category archive for the ‘Μικρά Ασία’ category.
Η νύφη, μετά τα στεφανώματα, πάταγε ένα σίδερο στο σπίτι του γαμπρού για να είναι γερή. Βουτούσε το δάχτυλό της σε φλιτζανάκι με μέλι και έκανε τρεις σταυρούς στην πόρτα, ώστε με τη βοήθεια της Παναγιάς η ζωή να είναι γλυκιά.
Νυφικό φαγητό ήταν το κεσκέκι. Μούσκευαν στάρι στο καζάνι, το έβγαζαν, το άπλωναν κάτω σε καθαρό σεντόνι ή το έριχναν σε πέτρινο γουδί και με ξύλινους κόπανους (τοκμάκια), το χτυπούσαν, ώσπου να ξεφλουδίσει, να μείνει άσπρο.
Τη Μεγάλη Παρασκευή στη Σμύρνη, όλα τα εγγόνια έπρεπε να μαζευτούν στο σπίτι του παππούλη (παππού).
Φωτιά δεν άναβε εκείνη την ημέρα στο τζάκι, παρά μόνο για το βράσιμο της φακής, χωρίς λάδι μόνο με γλυκάδι (ξύδι) και λίγο ψωμάκι και όχι σε στρωμένο τραπέζι.
Το Σάββατο του Λαζάρου κάθε χρόνο, οι νοικοκυρές της Κάτω Παναγιάς της Ερυθραίας Μικράς Ασίας έφτιαχναν μικρά ψωμιά που τα ονόμαζαν λαζάρους.
Είναι κάτι μεταξύ του αναστημένου Λαζάρου και του άλλου φτωχού Λαζάρου της Ευαγγελικής παραβολής που περίμενε να χορτάσει από τα ψίχουλα του τραπεζιού του πλουσίου.
Το 1835 η Κοινότητα της Κρήνης (Τσεσμέ) ανήγειρε το δεύτερο ναό, μετά τον Άγιο Χαράλαμπο, στο όνομα της Ευαγγελίστριας.
Το τέμπλο του ναού , επίσης από πεντελικό μάρμαρο, ήταν σπάνιο καλλιτέχνημα το οποίο φιλοτεχνήθηκε κι αυτό από τον Γιαννούλη Χαλεπά, με βοηθούς μαστόρους τον Ν. Κουφουδάκη και τον Τηνιακό Φιλιππότη.
Η περίφημη Μονή της Φανερωμένης της Κυζίκου, βρισκόταν σε μια εύφορη κοιλάδα κάτω από το δασώδες Δίνδυμο όρος.
Μέχρι το 1900 περιλάμβανε μια μικρή εκκλησία και μερικά ξύλινα δωμάτια. Με φιρμάνι που εκδόθηκε λίγο μετά την Άλωση της Πόλης, οι καλόγεροι απαλλάσσονταν από τους φόρους.
Στον Πόντο η βάφτιση λεγόταν «Φωτίσια ή Φωτίσα» και γινόταν συνήθως πριν από τη συμπλήρωση σαράντα ημερών από τη γέννηση του παιδιού. Λάμβανε χώρα πάντα ημέρα Κυριακή, ενώ νονός του πρώτου παιδιού γινόταν αυτός που στεφάνωνε το ζευγάρι.
«Για να λυθούν τα σταυρωμένα χέρια του», όπως πιστεύανε…
Η ιστορία της εικόνας είναι θαυμαστή, όπως αρμόζει σε μια θαυματουργή εικόνα.
Το 1881 μία κάτοικος της Κρήνης (Τσεσμέ) Μικράς Ασίας ζήτησε α̟πό την Αγία Άννα –μητέρα της Παναγίας μας- να της χαρίσει ένα τέκνο κι αυτή θα αφιέρωνε μια εικόνα στην χάρη της.
Πράγματι η Αγία εισάκουσε το αίτημά της και η συγκεκριμένη ̟πιστή ζήτησε από έναν αγιογράφο των Κυδωνίων (Αϊβαλί) να αγιογραφήσει την Αγία, ό̟πως και έγινε.
Η Αγία Φωτεινή ήταν ο ωραιότερος κι ο πιο εντυπωσιακός ναός της Σμύρνης. Ξεχώριζε για το πανύψηλο καμπαναριό, τις φανταχτερές του καμπάνες, τις μεγαλοπρεπείς τοιχογραφίες και το χρυσό σταυρό, που έλαμπε στον ήλιο.
Στο καμπαναριό υπήρχε ρολόι με την επιγραφή «Ηλίου άτερ σιγώ», δηλαδή απουσία του ηλίου σιωπώ.
τῆς Διδοῦς Σωτηρίου (ἀποσπάσματα)
(Ἡ ὑπόθεση τοῦ πρώτου αὐτοῦ μυθιστορήματος τῆς Διδοῦς Σωτηρίου ἀναφέρεται στά θύματα τῆς μικρασιατικῆς καταστροφῆς, τόν ξεριζωμό τῶν ἑλληνικῶν πληθυσμῶν καί τίς σκληρές δοκιμασίες πού ἀντιμετώπισαν οἱ πρόσφυγες κατά τήν ἐγκατάστασή τους στήν Ἑλλάδα).
Ἀρχίσαμε νὰ βαδίζουμε πιασμένοι ἀπ ᾽τὸ χέρι, κοντὰ ὁ ἕνας στὸν ἄλλον, χαμένοι, μουδιασμένοι, δισταχτικοί, σὰν νὰ ᾽ μαστε τυφλοὶ καὶ δὲν ξέρουμε ποὺ θὰ μᾶς φέρει τὸ κάθε βῆμα ποὺ ἀποτολμούσαμε.
Της Μαίρης Ηλιοπούλου
Στο συνοικισμό στα Νέα Αλάτσατα (Δ. Βύρωνα) οι νοικοκυρές για να ευχαριστήσουν τα παιδιά και εγγόνια τους, τους έφτιαχναν τις γνωστές τηγανιτές τυρόπιτες με φύλλο σπιτικό. Οι τραγανές τηγανιτές τυρόπιτες στον Πόντο λέγονται «φυλλωτά».
Η συγκεριμένη συνταγή ήρθε από Αλάτσατα της Μικράς Ασίας. Από τις αγαπημένες και εύκολες στην παρασκευή συνταγές και με μικρό κόστος.
Το σπιτάκι της Μέλιας 
Πρόσφατα σχόλια